Prawo dyplomatyczne

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Prawo dyplomatyczne - dział prawa międzynarodowego regulujący stosunki dyplomatyczne między państwami, a więc stosunki utrzymywane poprzez stałe misje dyplomatyczne.

Spis treści

1 Źródła prawa dyplomatycznego
2 Ustanowienie stosunków dyplomatycznych
3 Funkcje misji dyplomatycznej
4 Zobacz też
5 Bibliografia

[edytuj] Źródła prawa dyplomatycznego

Podstawowym aktem prawa międzynarodowego regulującym tą dziedzinę prawa jest Konwencja wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych z 1961 roku. Obejmuje ona kwestie ustanowienia stosunków dyplomatycznych, funkcje dyplomatyczne, rangi szefów misji dyplomatycznych, a także przywileje i immunitety dyplomatyczne. Poza Konwencją wiedeńską, która jest wielostronną umową międzynarodową, państwa niekiedy zawierają dwustronne konwencje dyplomatyczne, które rozwijają, uzupełniają lub modyfikują normy prawne zawarte w Konwencji wiedeńskiej z 1961 r. Mimo skodyfikowania prawa dyplomatycznego, wciąż spore znaczenie w tej dziedzinie ma zwyczaj międzynarodowy.

Charakteru norm prawnie wiążących nie posiadają natomiast normy kurtuazji międzynarodowej, zwane też grzecznością międzynarodową lub obyczajem międzynarodowym, mimo że mają istotne znaczenie w dziedzinie stosunków dyplomatycznych.

[edytuj] Ustanowienie stosunków dyplomatycznych

Każde państwo będąc podmiotem prawa międzynarodowego posiada ius legationis - możliwość uczestniczenia w stosunkach międzynarodowych: wysyłania własnych przedstawicieli dyplomatycznych do innych państwa oraz przyjmowanie obcych dyplomatów. Niemniej nawiązanie stosunków dyplomatycznych wymaga obopólnej zgody zainteresowanych państw.

Gdy państwa nawiążą (ustanowią) stosunki dyplomatyczne, kolejnym etapem jest mianowanie szefa misji dyplomatycznej (z reguły w randze ambasadora). Prawo dyplomatyczne wymaga uzyskania uprzedniej zgody, tzw. agrément, na mianowanie określonej osoby szefem misji. Prośbę o udzielenie agrément kieruje się w drodze dyplomatycznej. Państwo zapytane może odmówić udzielenia zgody i nie ma obowiązku uzasadnianie swej decyzji. Zaakceptowany kandydat, po mianowaniu na szefa misji zgodnie z procedurą własnego kraju, przybywa do kraju przyjmującego wyposażony w listy uwierzytelniające (w przypadku chargé d'affaires będą to listy wprowadzające). Oficjalnym początkiem pełnienia jego funkcji jako szefa misji jest moment akredytacji, czyli złożenia swoich listów uwierzytelniających (wprowadzających).

[edytuj] Funkcje misji dyplomatycznej

Zgodnie z Konwencją wiedeńską z 1961 roku do funkcji misji dyplomatycznych należy:

reprezentowanie własnego państwa (państwa wysyłającego) w państwie przyjmującym,
ochrona interesów swojego państwa oraz jego obywateli,
prowadzenie rokowań z państwem przyjmującym,
zapoznawanie się z warunkami panującymi w państwie przyjmującym i informowanie o tym własnego kraju (realizacja tej funkcji nie dopuszcza korzystania z metod niezgodnych z prawem, np. szpiegostwa),
popieranie przyjaznych stosunków między oboma państwami.