Plac Solny
Z Wikipedii
Plac Solny - dawny średniowieczny plac targowy we Wrocławiu, przylegający narożnikowo do Rynku.
Plac Solny miał pierwotnie wymiary 84,5 na 94 m (270 na 300 stóp po 0,313 m). Powstał prawdopodobnie w czasie ponowionej po najeździe mongolskim lokacji miasta w 1242. Określany był jako Salzring albo Salzplatz. W 1827 ustanowiono na nim pomnik feldmarszałka Blüchera, a plac nazwano jego imieniem (Blücherplatz). Po II wojnie światowej nadano placowi nazwę nawiązującą do historycznej, zaś cokół zdemontowanego jeszcze przez Niemców pomnika zburzono.
Północno-wschodni narożnik placu przylega do narożnika Rynku, z południowo-wschodniego i północno-zachodniego wybiegają po dwie ulice (odpowiednio Gepperta i Ofiar Oświęcimskich oraz Ruska i Kiełbaśnicza), zaś czwarty, południowo-zachodni narożnik jest zamknięty. W przeciwieństwie do Rynku, przestrzeń placu jest niezabudowana. Połowę pierzei południowej placu zajmuje klasycystyczny gmach Starej Giełdy projektu Carla Ferdinanda Langhansa z 1822, ponadto znajdują się tam jeszcze trzy historyzujące kamienice. Po wschodniej stronie znajduje się m.in. dawny dom towarowy z pocz. XX w. Na najbardziej zróżnicowana ścianę północną składa się narożny z Rynkiem wieżowiec zbudowany w latach 1930-1932 wg projektu Heinricha Rumpa, budynek dawnej apteki Pod Murzynem (lub Pod Maurem), przebudowany w 1928 przez Adolfa Radinga w stylu modernistycznym (obecnie redakcja lokalna Gazety Wyborczej) oraz dwie kamienice: barokowa z około 1700 i historyzująca. Sprawiająca wrażenie najstarszej pierzeja zachodnia jest w istocie bardzo swobodną rekonstrukcją stanu z około 1800 dokonaną w latach 1947-1958.
Na placu tradycyjnie od lat znajduje się targ kwiatowy. W ostatnich latach XX wieku zbudowano na nim akcent architektoniczny - iglicę (projekt Adama Wyspiańskiego nawiązujący do Iglicy stojącej od 1948 przy Hali Ludowej) oraz fontannę.
