Pisarz wielki koronny
Z Wikipedii
Pisarz wielki koronny - łac. notarius magnus -urząd centralny niesenatorski I Rzeczypospolitej, współpracownik króla i kanclerza.
[edytuj] Historia urzędu
Powstał w 1504, urząd ten sprawowali też duchowni katoliccy. W 1764 sejm konwokacyjny ustanowił po dwóch pisarzy wielkich w Koronie i na Litwie, odsuwając jednak osoby duchowne. W 1775 podwojono ich liczbę, wprowadzając po jednym pisarzu świeckim i trzech duchownych.
[edytuj] Kompetencje
Jego zadanie polegało na stosownym i odpowiednim wyrażaniu w słowach uchwał i postanowień w sprawach publicznych. Wydawał gotowe dokumenty i dyplomy ich adresatom. Często brał udział w poselstwach do innych władców. Pisarz wielki zasiadał z głosem stanowczym w sądzie asesorskim, opracowywał też sentencje wyroków.