Niewydolność oddechowa

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Niewydolność oddechowa - to stan, gdy zaburzenia czynności układu oddechowego doprowadzają do upośledzenia wymiany gazowej w płucach i do spadku stężenia parcjalnego tlenu poniżej 60 mmHg (8,0kPa) (hipoksemia) lub wzrostu ciśnienia dwutlenku węgla powyżej 45 mmHg (6,0kPa) (hiperkapnia).

[edytuj] Klasyfikacja

Istnieje kilka podziałów niewydolności oddechowej.

Ze względu na przebieg rozróżnia się:

Ostra niewydolność oddechowa - rozwija sie ostro i jest potencjalnie odwracalna
Przewlekła niewydolność oddechowa - rozwija się stopniowo i nie jest w pełni odwracalna

Ze względu na zaburzenia gazometryczne (wg Campbella)

typ I - częściowa, hipoksemiczna - dochodzi tylko do obniżenia ciśnienia parcjalnego tlenu
typ II - całkowita, hipoksemiczno-hiperkapniczna - dochodzi do obniżenia ciśnienia parcjalnego tlenu i wzrostu stężenia dwutlenku węgla.

Ze względu na mechanizm (klasyfikacja Wooda):

typ I - hipoksemiczny - spowodowany zmianami w miąższu płuc upośledzającymi wymianę gazową
typ II - wentylacyjna - spowodowana hipowentylacją
typ III - okołoperacyjna
typ IV - hipoperfuzyjna - spowodowana zmniejszeniem przepływu krwi przez płuca.

Ostra niewydolność oddechowa

Definicja.

Ostra niewydolność oddechowa jest ciężką postacią ostrego uszkodzenia płuc (acute lung injury – ALI), spowodowanego nagłym nieswoistym, rozlanym odczynem zapalnym w płucach, z towarzyszącym wzrostem przepuszczalności naczyń płucnych dla wody i białka.

Przyczyny i czynniki wystąpienia.

Ostra niewydolność oddechowa jest najczęściej spowodowana chorobami układu oddechowego, ale może powstać także w wyniku uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego lub niektórych zatruć. Dochodzi w tedy do niedoboru tlenu i obniżenia się ciśnienia cząsteczkowego O2 we krwi tętniczej, a następnie do gromadzenia się dwutlenku węgla i wzrostu ciśnienia cząsteczkowego CO2 . Płucne – astma oskrzelowa, zator tętnicy płucnej. Sercowe – zaburzenia rytmu serca, niewydolność serca, zatrzymanie krążenia. Neurologiczne – stan padaczkowy, zaburzenia świadomości. Nerwowo-mięśniowe – nużliwość mięśni rzekomoporażna. Urazowe – uraz głowy, szyi, klatki piersiowej.

Czynnikami ryzyka występowania o.n.o. są:

· Zachłyśnięcie kwaśną treścią pokarmową, · Ciężka infekcja płuc (Pseudomonas aeruginosa, E. coli, Salmonella typhimurium, Pneumocystis carnii), · Posocznica pochodzenia pozapłucnego, · Tonięcie (prawie utopienie), · Wdychanie toksycznych gazów lub par, · Uraz (stłuczenie) płuca, · Wstrząs pourazowy, · Nadmierne przetoczenie krwi (> 10 jednostek w ciągu 24h).

Rozpoznanie.

Objawy kliniczne w pierwszym okresie to: duszność, sinica, trzeszczenia, rzężenia wilgotne i świsty nad płucami oraz hipoksemia z sadowicą oddechową. W drugim okresie (po 1-2 dniach) pojawiają się zmiany radiologiczne w płucach w postaci obustronnych słabo odgraniczonych zacienień siateczkowo-smużkowo-plamistych, którym towarzyszy narastanie duszności. W trzecim okresie zmiany radiologiczne powiększają się, a duszności towarzyszy narastająca hipoksemia z kwasicą oddechową. Stopień nasilenia objawów zależy od choroby podstawowej.

Leczenie.

Podejrzewając u chorego ostre uszkodzenie płuc, należy bezzwłocznie zapewnić drożność dróg oddechowych, należną wentylacje i optymalne natlenowanie krwi, a następnie przeprowadzić badanie gazometryczne krwi, badanie biochemiczne i morfologiczne krwi, posiew krwi i plwociny oraz wykonać EKG i rtg klatki piersiowej. Tlenoterapie należy rozpocząć przez cewnik donosowy lub maskę Venturiego nr 60 zapewniając oddychanie 60% mieszaniną tlenu. Jeżeli w ten sposób uzyskano u chorego PaO2 > 8,0 kPa (60 mmHg), należy kontynuować podawanie tlenu i leczyć choroby współwystępujące, pamiętając o utrzymaniu należytej objętości krwi krążącej, alkalizacji treści żołądkowej, stosowaniu w razie potrzeby antybiotyków i leków wazopresyjnych. Dożylna podaż płynów powinna być monitorowana ośrodkowym ciśnieniem żylnym (0,98-1,47 kPa; 10-15 cm H2O), w przypadkach hipoalbuminemii wskazane jest podawanie płynów koloidalnych. Intubacji wymagają chorzy z hipoksemią (PaO2 <8,0 kPa, tj. 60 mmHg), u których należy stosować wentylacje mechaniczną.