Miotacz ognia
Z Wikipedii
Miotacz ognia - broń wyrzucająca w kierunku przeciwnika strumień zapalonej mieszanki.
[edytuj] Historia
Pierwszy raz użyta do wyrzucania ognia greckiego przez Greków w wojnach Bizancjum z Arabami.
Miotacz ognia o współczesnej budowie wprowadzili do uzbrojenia Niemcy w 1901. Po raz pierwszy na polu walki zastosowany był przez Niemców w dniu 30 lipca 1915 roku przeciwko wojskom angielskim.
W latach międzywojennych do wyposażenia wojsk weszły trzy podstawowe rodzaje miotaczy ognia:
- przenośne
- stacjonarne (fugasowe)
- zmechanizowane
W 1933 roku miotacze ognia zostały zamontowane po raz pierwszy na radzieckim czołgu OT-26, a wkrótce potem podobne miotacze na tankietkach CV3/33 i CV3/35 (wersja L3 Lancia Fiamme) zamontowali Włosi. Włosi także po raz pierwszy użyli w działaniach bojowych miotaczy zmechanizowanych w trakcie walk w Etiopii.
W trakcie II wojny światowej miotacze ognia zamontowane na pojazdach pancernych były szeroko stosowane, także miotacze przenośne były na wyposażeniu wszystkich armii biorących udział w wojnie. Stosowano je przede wszystkim do niszczenia bunkrów.
