Michał Dobulewicz
Z Wikipedii
Michał Dobulewicz (ur. 4 października 1884 w Michaliszkach, Suwalszczyzna, zm. 17 grudnia 1970 w Pabianicach), chirurg polski, oficer Wojska Polskiego.
W latach 1907-1912 studiował na Cesarskiej Akademii Wojenno-Medycznej w Petersburgu, pracował następnie w klinice chirurgicznej tamże. W czasie I wojny światowej służył jako chirurg wojskowy w armii rosyjskiej. W 1918 osiadł w Polsce. Początkowo pracował w Zakładzie Anatomii Prawidłowej Uniwersytetu Warszawskiego, wkrótce wstąpił do wojska. Od 1919 był komendantem i naczelnym chirurgiem szpitala polowego w Warszawie, w 1922 przeniósł się do Łodzi, gdzie obok służby wojskowej pracował w szpitalu ubezpieczalni społecznej. W 1939 otrzymał stopień pułkownika.
Jako lekarz wojskowy uczestniczył w kampanii wrześniowej. W listopadzie 1939 ponownie znalazł się w Warszawie, obejmując stanowisko ordynatora oddziału chirurgii Szpitala Ujazdowskiego. Od 1943 był ordynatorem oddziału chirurgii i dyrektorem szpitala w Pruszkowie. Zajmował się m.in. opieką nad osobami wygnanymi ze stolicy po powstaniu warszawskim. Po wojnie został oficerem Ludowego Wojska Polskiego i ordynatorem oddziału chirurgicznego Szpitala Okręgowego nr 1 w Warszawie.
Pracował następnie przez krótki czas kolejno w Toruniu, Łodzi i Zgierzu; przez kilkanaście lat był ordynatorem w szpitalu w Pabianicach, gdzie udało mu się stworzyć nowoczesny oddział chirurgiczny. W 1959 przeszedł na emeryturę, ale kontynuował pracę w Miejskiej Poradni Chirurgicznej w Pabianicach, udzielał również wskazówek młodszym lekarzom.
[edytuj] Źródła
- Jan Berner, Jan Goldstein, Michał Dobulewicz, w: Sylwetki chirurgów polskich (pod redakcją Józefa Bogusza i Witolda Rudowskiego), Ossolineum, Wrocław 1983
