Marina Cwietajewa

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Marina Iwanowna Cwietajewa, ros. Марина Ивановна Цветаева (ur. 8 października 1892, Moskwa, zm. 31 sierpnia 1941, Jełabuga) - rosyjska poetka.

Urodziła się w moskiewskiej rodzinie profesora Iwana W. Cwietajewa oraz Marii A. Mejn - pianistki. W roku 1902 matka zachorowała na gruźlicę, w związku z czym Marina podróżowała po wielu krajach Europy: Włoszech, Szwajcarii i Niemczech. Częściowo też odbywała nauki za granicą, w tym na pensjach w Lozannie i Freiburgu. W 1909 roku uczestniczyła na kursie literatury francuskiej na Sorbonie. Od 6 roku życia pisała wiersze (także w języku francuskim i niemieckim), od 16 roku życia była publikowana. Jej wiersze były dostrzeżone przez krytyków i poetów rosyjskiego "Srebrnego wieku", m.in. Briusowa, Wołoszyna i Nikołaja Gumilowa. W 1912 roku wyszła za mąż za oficera, Siergieja Efrona.

Rewolucję październikową przyjęła z wrogością widząc w niej powstanie "sił szatańskich". Jednocześnie czas ten był okresem powstania znakomitych wierszy, opublikowanych w tomiku Wiorsty (1921). W 1922 roku pozwolono jej na emigrację i połączenie z walczącym po stronie "białych" mężem. Powstają poematy manifestujące namiętny stosunek do życia, o kunsztownej retoryce. Na emigracji (Praga, Francja) tworzy także eseje oraz wspomnienia. Jednak jej nonkonformizm powoduje odrzuconie przez emigracyjnych literatów, co pogłębia sprawa uwikłania męża we współpracę z NKWD. W 1939 roku wraca do ojczyzny, jednak kraj powitał ją wrogo. Jeszcze przed jej powrotem aresztowana została jej siostra (została uwolniona dopiero w połowie lat 50. XX wieku). Aresztowany został także mąż i córka. Po wybuchu wojny Cwietajewa została ewakuowana do tatarskiej Jełabugi, gdzie samotność bezrobocie (jej wiersze nie były publikowane) bieda oraz poniżenia sprawiają, że popełnia samobójstwo przez powieszenie. Miejsce jej pochówku jest nieznane.

Cwietajewa była jedną z najoryginalniejszych poetek rosyjskich XX wieku. Jej utwory były kontynuacją sprzeczności prądów akmeizmu i symbolizmu. Wśród poruszanych przez nią tematów była kobieca seksualność oraz namiętność. Jej spuścizna literacka zaczęła być doceniana dopiero w latach 60. XX wieku a wiele utworów zaginęło.