Maria Mandel
Z Wikipedii
Maria Mandel (Mandl) (urodzona 10 stycznia 1912 - zmarła 28 stycznia 1948) była osławioną kierowniczką obozu kobiecego Brzezinka w hitlerowskim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau. Urodzona w Austrii, członkini NSDAP od 1942. Z zawodu urzędniczka prywatna, do pracy w obozach koncentracyjnych zgłosiła się w 1938, ze względu (jak twierdziła) na to, że funkcjonariusze w tych obozach stosunkowo dobrze zarabiali.
Służbę w obozach koncentracyjnych rozpoczęła od obozu w Lichtenburgu, skąd w maju 1939 przeniesiono ją do Ravensbrück, gdzie odbywało się szkolenie dozorczyń obozów koncentracyjnych. Od października 1941 do listopada 1944 była kierowniczką obozu kobiecego w Birkenau. W 1944 została odznaczona wojennym Krzyżem Zasługi II klasy. Pod koniec II wojny światowej znalazła się w jednym z podobozów Dachau.
W czasie służby w Auschwitz-Birkenau posłała na śmierć w komorach gazowych około 500 tysięcy kobiet i dzieci: Żydów, Cyganów oraz więźniów politycznych wielu narodowości. Niezależnie od tego swoim zachowaniem w obozie zasłużyła sobie na pseudonim "bestia". Za jej rządów w Brzezince topiono i palono żywcem w piecach noworodki i kilkumiesięczne dzieci. Znany był w obozie przypadek, gdy Mandel kazała nowo narodzone dziecko wyrzucić na dwór, gdzie zjadły je szczury. Osobiście dokonywała selekcji chorych więźniarek, przeznaczając je na śmierć w komorach gazowych. Prześladowała też okrutnie kobiety ciężarne, posyłając je na śmierć przez zastrzyk fenolu, co wykonywali zbrodniarze: lekarz SS Friedrich Entress oraz sanitariusze SS (zwłaszcza Josef Klehr). Oprócz tego wyznaczała kobiety i dzieci na eksperymenty pseudomedyczne lekarzy SS. Wreszcie niezliczone są przypadki maltretowania i bicia więźniarek przez Marię Mandel, która między innymi potrafiła katować umysłowo chorą więźniarkę tak długo, póki jej nie zabiła. Dodać do tego szeregu zbrodni należy przymusowe wyznaczanie więźniarek do obozowego domu publicznego. W Brzezince zaprzyjaźniła się z inną sadystyczną zbrodniarką Irmą Grese, skazaną później na karę śmierci w procesie załogi Bergen-Belsen.
Po wojnie próbowała się ukrywać, lecz została schwytana przez władze amerykańskie. Po wydaniu jej władzom polskim została osądzona przez Najwyższy Trybunał Narodowy w pierwszym procesie oświęcimskim. Uznana za winną, wobec ogromu popełnionych zbrodni, skazana została na karę śmierci, którą wykonano przez powieszenie. Jej ostatnie słowa brzmiały: "Niech żyje Polska!".
