Marek Pol

Z Wikipedii

Marek Pol 8 grudnia 1953
Minister Infrastruktury
Okres urzędowania	od 6 października 2001 do 2 maja 2004
Partia polityczna	Unia Pracy
Poprzednik	Jerzy Widzyk
Następca	Krzysztof Opawski

Marek Pol (ur. 8 grudnia 1953 roku w Słupsku) - polityk Unii Pracy, przewodniczący tej partii w latach 1998-2004, poseł na Sejm w latach 1989-1991, 1993-1997, 2001-2004 i 2004 - . Minister Przemysłu i Handlu w drugim rządze Waldemara Pawlaka, pełnomocnik Rady Ministrów do spraw reformy centrum gospodarczego rządu, wicepremier i minister infrastruktury w rządzie Leszka Millera. Zastępca przewodniczącego sejmowej komisji śledczej ds. prywatyzacji PZU.

[edytuj] Biografia

Marek Pol ukończył w 1977 r. Wydział Maszyn Roboczych i Pojazdów Politechniki Poznańskiej i w 1979 r. ekonomikę produkcji na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. Pracował w Fabryce Samochodów Rolniczych "Polmo" w Poznaniu, doprowadzając w 1993 roku do jej prywatyzacji z udziałem koncernu Volkswagen. W latach 1976-1990 był członkiem PZPR, następnie współtworzył Polską Unię Socjaldemokratyczną aby w 1992 r. przystąpić wraz z nią, jako członek-założyciel do Unii Pracy.

Marek Pol był w latach 1989-1991 posłem na Sejm kontraktowy, wybranym z listy PZPR , a następnie w latach 1993-1997 posłem na Sejm RP z listy Unii Pracy. W Sejmie kontraktowym pełnił funkcję wiceprzewodniczącego nadzwyczajnej komisji wprowadzającej w Polsce reformę rynkową i wiceprzewodniczącego komisji przekształceń własnościowych. W 1993 roku, za zgodą władz Unii Pracy, wszedł do rządu koalicji SLD i PSL i objął funkcję Ministra Przemysłu i Handlu, którą sprawował aż do dymisji rządu Waldemara Pawlaka. W kolejnych rządach piastował stanowisko pełnomocnika Rady Ministrów do spraw reformy centrum gospodarczego rządu.

Po przeprowadzeniu reformy centrum gospodarczego rządu, plegającym na dostosowaniu zasad jego funkcjonowania do reguł gospodarki rynkowej, wiosną 1997 r. odszedł z rządu i powrócił do działalności w Unii Pracy. W 1997 r. został prezesem Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa. Był nim do 1998. 28 marca 1998 r. na VI Kongresie Unii Pracy wybrano go przewodniczącym partii. Przejął schedę po Aleksandrze Małachowskim honorowym przewodniczącym Unii, który po rezygnacji Ryszarda Bugaja jesienią 1998 przejściowo kierował partią. W 1998 roku Unia kierowana przez Marka Pola zawarła koalicję samorządową z PSL i Krajową Partią Emerytów i Rencistów. Koalicja ta osiągnęła w wyborach znaczący sukces, jednak mandaty radnych zdobyli głównie kandydaci PSL. Unia zdobyła zaledwie 2 miejsca w sejmikach wojewódzkich i około 100 miejsc w radach niższych szczebli. Po tej porażce Marek Pol zaczął zdecydowanie promować współpracę Unii Pracy z SLD.

Marka Pola ponownie wybrano przewodniczącym partii na VII (26 lutego 2000) r, VIII i IX Kongresie Unii Pracy. W wyborach prezydenckich z 2000 r., doprowadził do poparcia przez Unię i jej zwolenników Aleksandra Kwaśniewskiego.

23 września 2001 wybrano go po raz trzeci posłem na Sejm RP. W okręgu Konin, z którego został posłem, uzyskał poparcie ponad 40 tysięcy wyborców. 6 października Prezydent powołał go na funkcję wicepremiera i ministra infrastruktury RP. skupiającego dotychczasowe funkcje ministrów budownictwa, transportu, gospodarki morskiej i łączności. Stanowisko to piastował do dymisji rządu Leszka Millera 2 maja 2004. Ostro atakowany przez opozycję doprowadził jednak do uchwalenia ustawy radykalnie upraszczającej wykup i wywłszczanie gruntów pod drogi krajowe i autostrady (tzw. "specustawa"). Stworzył również skuteczny system finansowania budowy dróg i autostrad w Polsce oparty o Krajowy Fundusz Drogowy zasilany z opłaty paliwowej i środki unijne. Dzięki jego staraniom pomiędzy Polską i Ukrainą ruszyły pierwsze pociągi wożące TIRy na wagonach, na granicy zainstalowano polski system zmiany rozstawu kół w wagonach (SUW 2000) oraz rozpoczęto liczne inwestycje drogowe, często oddawane do użytku już za jego następców. Przewodniczył negocjacjom z rządem Ukrainy, prowadzącym do podpisania w Brukseli porozumienia w sprawie budowy ropocigu Odessa-Brody-Gdańsk, oraz negocjacjom z rządem Federacji Rosyjskiej które doprowadziły do ograniczenia dostaw rosyjskiego gazu do Polski.

Na X Kongresie Unii Pracy, w kwietniu 2004 r., zrezygnował z ponownego kandydowania na przewodniczącego tej partii. Został wybrany Przewodniczącym Rady Krajowej Unii Pracy, którą to funkcję pełni do chwili obecnej. 21 stycznia 2005 roku został wybrany na zastępcę przewodniczącego sejmowej komisji śledczej ds. prywatyzacji PZU. Po przegranych dla Unii Pracy wyborach parlamentarnych w 2005 roku powrócił do działalności w gospodarce.

Marek Pol jest żonaty. Ma dwoje dzieci.