KW-1

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

KW-1 (dane KW-1s)

KW-1 model 1940 (KW-1e)
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Trakcja	gąsienicowa
Typ	czołg ciężki
Załoga	5 (dowódca, kierowca, pomocnik kierowcy, ładowniczy, celowniczy)
Historia
Prototyp	1939
Lata produkcji	1940 – 1943
Wyprodukowano	4 700
Dane techniczne
Silnik	1 silnik wysokoprężny, 12-cylindrowy W-2K
Moc	600 KM przy 2000 obr./min. (441,3 kW)
Transmisja	mechaniczna
Moc jedn.	10,4 kW/t
Nacisk jedn.	0,80 kg/cm²
Wymiary
Długość maksymalna	6,80 m
Długość kadłuba	6,75 m
Szerokość	3,25 m
Wysokość	2,64 m
Prześwit	0,45 m
Masa
Masa bojowa	42 500 kg
Pojemność zbiorników paliwa	610 l (zasadnicze) 360 – 450 l (zewnętrzne)
Opancerzenie
Grubość pancerza	20 – 82 mm
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	45 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Brody bez przygotowania	1,60 m
Rowy	2,70 m
Ściany pionowe	1,20 m
Stoki o nachyleniu do	40 %
Zasięg	(po drodze) 250 km (w terenie) 160 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Artyleryjskie	1 armata ZiS-5 kal. 76,2 mm
Strzeleckie	3 karabiny maszynowe DT kal. 7,62 mm
Użytkownicy
ZSRR

KW-1 - radziecki czołg ciężki z okresu II wojny światowej. Powstał w 1939 w Leningradzkich Zakładach Kirowskich, był produkowany także w Czelabińskiej Fabryce Traktorów ogółem w liczbie 4786 egzemplarzy wszystkich wersji. Nazwany od radzieckiego komisarza obrony Klimenta Woroszyłowa. Jeden z sowieckich czołgów przewyższających konstrukcje niemieckie.

[edytuj] Historia

Po rozczarowujących wynikach testów wielowieżowego czołgu T-35 sowieccy konstruktorzy rozpoczęli prace nad maszyną, mającą go zastąpić. T-35 nawiązywał do doktryny z lat 20 XX wieku, która zakładała istnienie czołgu do przełamywania linii silnej obrony. Taki czołg miał mieć bardzo dużą siłę ognia, ale słabą mobilność i opancerzenie. Hiszpańska wojna domowa ukazała potrzebę zwiększenia opancerzenia czołgów i miała silny wpływ na radzieckie konstrukcje w tym okresie.

Powstało kilka konkurencyjnych prototypów, a jeszcze więcej było w fazie projektowania. Wszystkie posiadały silne opancerzenie, szerokie gąsienice, konstrukcję odlewaną i spawaną. Jednym z głównych projektów branych pod uwagę był SMK, w którym zmniejszono liczbę wież z pięciu w czołgu T-35 do trzech, uzbrojony w tą samą kombinację dwóch rodzajów, 76,2 mm i 45 mm, armat. Jednak po zamówieniu dwóch prototypów, postanowiono zamówić trzeci z jedną tylko wieżą, ale z cięższym opancerzeniem. Tym nowym jednowieżowym czołgiem był KW-1. Mniejsze wymiary kadłuba i pojedyncza wieża pozwalały konstruktorom na dodanie pancerza, przy jednoczesnym utrzymaniu masy maszyny w rozsądnych granicach.

Po rozpoczęciu Wojny Zimowej, SMK, KW-1 i trzeci czołg, pod oznaczeniem T-100, zostały wysłane do przetestowaniu w warunkach bitewnych. Pancerz KW wykazał wysoką skuteczność przeciw fińskiemu uzbrojeniu ppanc., co czyniło go lepszym w stosunku do dwóch pozostałych konstrukcji. Wkrótce skierowano go do produkcji w dwóch wersjach: podstawowej, czyli czołgu ciężkiego KW-1 z 76 mm armatą oraz haubicy samobieżnej 152mm, czyli ciężkiego czołgu artyleryjskiego KW-2.

Ważący 45 ton KW-1 był cięższy niż większość czołgów tamtej epoki. Był około dwukrotnie cięższy niż ówczesne czołgi niemieckie. Siła KW-1 zawierała się w pancerzu nieprzebijalny dla większości uzbrojenia czołgowego, za wyjątkiem ekstremalnie małych odległości, dobrej sile ognia oraz zadowalającej mobilność nawet na miękkim podłożu. Jednak pomimo swoich zalet miał też dość poważne wady. Był bardzo wolny i trudny w sterowaniu, miał zawodny silnik, kiepską ergonomię. Posiadał ograniczone możliwości obserwacyjne przestrzeni wokół czołgu i nie posiadał kosza wieży. W 1942 Niemcy rozpoczęli testy polowe wielu nowych, długolufowych armat 50 mm i 75 mm, co sprawiło, że pancerz KW-1 nie był już niepenetrowalny, wyszły też na światło dzienne inne wady. Jego działo wciąż było skuteczne, takie samo miał tańszy T-34/76 model 1941. Był znacznie trudniejszy do wyprodukowania, przez co droższy niż T-34.

Po ataku Rzeszy na Związek Radziecki w 1941 roku, Armia Czerwona dysponowała 639 czołgami KW-1. Ich pancerz był tak silny, że Niemcy nie byli w stanie zniszczyć tych czołgów za pomocą własnego uzbrojenia przeciwpancernego, czy swoich czołgów i musieli polegać na wsparciu lotniczym oraz uzbrojeniu przeciwlotniczemu (głównie na armacie Flak 18, czyli słynnej "osiemdziesiątce ósemce" w wersji przeciwlotniczej). Zdarzyło się, że pojedynczy KW-1 zatrzymał sporą niemiecka grupę pancerną na 2 dni koło Ostrowa w obwodzie pskowskim.

Z powodu dobrych osiągów KW-1, jako jeden z nielicznych czołgów, był dalej produkowany po sowieckiej reorganizacji produkcji. W celu standaryzacji posiadał ten sam silnik, działo i układ transmisyjny, co T-34. Został zbudowany w dużych ilościach i był często modyfikowany.

Z biegiem wojny ulepszano pancerz KW-1, aby skompensować rosnącą skuteczność niemieckiego uzbrojenia. Końcowym efektem był KW-1C (model 1942), posiadający bardzo gruby i ciężki pancerz, ale brakowało mu odpowiednio mocnego silnika. Czołgiści narzekali, że chociaż pancerz spełniał swoje zadanie, czołg był mało mobilny, a siłą ognia nie przewyższał T-34.

Odpowiedzią na to był KW-1S, mający cieńszy pancerz i niższą, mniejszą wieżę, w celu zyskania większej prędkości maszyny. Co ważniejsze, posiadał wieżyczkę dowódcy ze szczelinami obserwacyjnymi dookoła niej, po raz pierwszy w radzieckim czołgu ciężkim. Jednak ciągłe pogrubianie pancerza spowodowało zakwestionowanie, dlaczego czołg ten był dalej produkowany, skoro te same zadania spełniał o wiele tańszy T-34.

Pojawinie się na froncie czołgu PzKpfw V Panther wiosną 1943 roku przekonało dowództwo radzieckie, że potrzebne są dalsze, szerokie modyfikacje własnych czołgów. Armia Czerwona potrzebowała lepszego uzbrojenia, by nadążyć za rosnącą ilością Panter i Tygrysów. Jednym z wyników był KW-85. Była to odmiana KW-1S z wieżą zaprojektowaną dla KW-13, wyposażoną w działo D-5T kalibru 85 mm, to samo, które stanowiło uzbrojenie działa samobieżnego SU-85 i wczesnych wersji T-34/85. Wysokie zapotrzebowanie na te armaty spowodowało spowolnienie produkcji KW-85, przez co tylko 130 egzemplarzy czołgu w tej wersji zostało zbudowanych. Produkowane były na przełomie lat 1943 - 1944.