Koń huculski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Hucuły – Stadnina Koni Huculskich Gładyszów – pastwisko w Górnym Regetowie

Koń huculski (Hucuł) – rasa konia domowego, ceniona za żywotność, siłę i odporność. Koni tych używano niegdyś głównie jako jucznych. Jest to rasa górska, więc bez problemów mogły przenosić ładunki nawet po oblodzonych ścieżkach górskich. Obecnie, ze względu na swą łagodność i inteligencję, używane są często w hipoterapii.

Spis treści

1 Budowa
2 Ogólne
3 Historia / pochodzenie
- 3.1 Ważniejsze ośrodki hodowli
4 Użytkowanie
5 Link zewnętrzny

[edytuj] Budowa

Kształt głowy – podłużny.
Szyja krótka i mocna, uwieńczona bujną grzywą.
Łopatki silne, strome oraz krótkie, idealne do zaprzęgów.
Tułów jest krótki i zwarty.
Koń huculski ma bardzo mocny grzbiet oraz dość szerokie lędźwie.
Zad jest zwykle ścięty.
Kończyny ma silne i krótkie, czasem nogi tylne – szablaste.
Wzrost, od ok. 124 cm do 135 cm w kłębie.

Niestety, często występują wady stawów skokowych.

[edytuj] Ogólne

Występuje najczęściej w maści gniadej, myszatej lub karej, rzadziej kasztanowatej czy srokatej.

Często pojawia się pręga grzbietowa i zebra (pręgowanie) na kończynach.

[edytuj] Historia / pochodzenie

Źrebak konia huculskiego, stadnina w Odrzechowej

Pochodzi z Huculszczyzny, historycznej krainy we wschodniej części Karpat, zamieszkanej przez górali huculskich. Trudnili się oni głównie hodowlą, pasterstwem i pracami leśnymi. Do końca XIX w. głównie tam koncentrowała się hodowla koni huculskich.

Niestety, podczas I wojny światowej poważnie zachwiała się czystość tej rasy – sprowadzanych było wiele koni różnych ras, które krzyżowano wówczas w najróżniejszy sposób.

Po zakończeniu wojny rasę tę objęto szczególną opieką. W 1924 r. Michał Holländer zainicjował rejestrację klaczy rodnych oraz powstanie Związku Hodowców Koni Rasy Huculskiej.