Kawad I
Z Wikipedii
Kawad I (ur. 449, zm. 531) – szach Persji z dynastii sasanidzkiej. Panował w latach 488-531. Tron uzyskał dzięki poparciu arystokracji po oślepieniu swego wuja.
Ogłosił się zwolennikiem nauk Mazdaka aby ruch, którym kierował ów słynny filozof, wykorzystać przeciwko władzy możnych rodów. W 496 został obalony przez arystokrację, która przekazała tron jego bratu Jamsapowi (Zamaspesowi). Prawowity król zbiegł do Heftalitów (Białych Hunów) i poślubił heftalicką księżniczkę. W 499 obalił brata i ukarał swoich przeciwników.
W 503 rozpoczął wojnę z Cesarstwem Wschodniorzymskim (bizantyjskim). Wojska perskie z pomocą Heftalitów opanowały Armenię i tereny nad górnym Eufratem, zajmując Teodozjopolis (502) i Amidę (503). Dopiero w 531 wódz cesarza Justyniana I Wielkiego, Belizariusz pokonał perską armię dowodzoną przez Azaretesa w bitwie nad Kalinikiem.
Wpływy Kawada I rozciągały się także na Iberię kaukaską (stolicą kraju było Tbilisi), gdzie szach próbował narzucić własną religię – zoroastrianizm (zaratusztrianizm) – chrześcijańskiej ludności tego regionu. Akcja nie powiodła się. Po śmierci władcy tron przejął jego syn Chosroes I.
