Julian Markowski
Z Wikipedii
Julian Markowski (ur. w 1846 we Lwowie, zm. w 1903 we Lwowie) — polski rzeźbiarz, twórca wielu lwowskich pomników.
Był wnukiem zasłużonego lwowskiego rzeźbiarza Jana Schimsera. Mając 17 lat walczył w powstaniu styczniowym. Po upadku powstania występował jako aktor w teatrze wędrownym. Przyjaźnił się z Arturem Grottgerem. W 1867 wrócił do Lwowa. Uczył się rzeźby u lwowskiego rzeźbiarza Parysa Filippiego, później u mistrzów wiedeńskich. Po powrocie do Lwowa założył blisko cmentarza Łyczakowskiego zakład rzeźbiarsko-kamieniarski, który wykonywał głównie pomniki nagrobne, ale też pomniki, rzeźbę dekoracyjną, posągi do gmachów publicznych, wykonane w stylu akademickiego historyzmu.
Najważniejsze z nich to pomniki:
- Seweryna Goszczyńskiego na cmentarzu Łyczakowskim
- Jana Kilińskiego w parku Stryjskim
- Bartosza Głowackiego na Łyczakowie
- podstawa pomnika Jana III Sobieskiego (współpraca z Tadeuszem Barączem) na Wałach Hetmańskich
- posąg Fortuny w holu Galicyjskiej Kasy Oszczędnności
- grupa alegoryczna na fasadzie Pałacu Sztuki Powszechnej Wystawie Krajowej we Lwowie 1894
- nagrobek arcybiskupa ormiańskiego Grzegorza Szymonowicza
- pomnik grobowy Juliana Konstantego Ordona
- pomnik nagrobny generała Józefa Śmiechowskiego
- jeden z najpopularniejszych pomników łyczakowskiej nekropolii - pomnik Katarzyny Markowskiej.
