Jan Kiliński
Z Wikipedii
Jan Kiliński (ur. 1745 w Trzemesznie w Wielkopolsce - zm. 18 stycznia 1819 w Warszawie), uczestnik spisków powstańczych, należał do Rady Warszawy od roku 1791. Z zawodu był szewcem.
Do Warszawy przybył w roku 1780, w 1788 roku uzyskał tytuł mistrza szewskiego.
W dniach 17 (Wielki Czwartek) i 18 kwietnia 1794, w czasie insurekcji warszawskiej stanął na czele ludu. Po dwóch dniach walk z silnym garnizonem rosyjskim, dowodzonym przez Osipa Igelströma, oswobodzono stolicę. 19 kwietnia insurekcja przyłączyła się do powstania kościuszkowskiego i uznała Kościuszkę za Najwyższego Naczelnika Siły Zbrojnej Narodowej. Władzę przejęła Rada Zastępcza Tymczasowa, w skład której wszedł także Kiliński. 28 czerwca 1794 roku Kiliński wysłał oddziały z Warszawy na front. 2 lipca 1794 został mianowany przez Kościuszkę pułkownikiem. Pod koniec powstania został pojmany przez Prusaków i wydany Rosjanom.
Po wyjściu z więzienia w twierdzy pietropawłowskiej w Petersburgu w 1796, zamieszkał w Wilnie, gdzie brał udział w konspiracji za co został ponownie pojmany przez Rosjan i wywieziony w głąb Rosji.
Po powrocie z niewoli nie angażował się w życie publiczne; pisał pamiętniki (wyd. pośmiertnie w 2 tomach - 1830 i 1899). Został pochowany pod kościołem na warszawskich Powązkach.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Inne źródła informacji
- polski film fabularny Jan Kiliński z 1990 roku w reż. Mariana Kubery
