John Van Ryn
Z Wikipedii
John William Van Ryn, Junior (ur. 30 czerwca 1905 w Newport News, Wirginia, zm. 7 sierpnia 1999), tenisista amerykański, zwycięzca Wimbledonu, mistrzostw USA i mistrzostw Francji w grze podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa.
Van Ryn ukończył w 1928 studia na Princeton, rok wcześniej zdobywając w deblu akademickie mistrzostwo USA w parze z Kennethem Appelem. W rankingu amerykańskim sześć razy znalazł się w czołowej dziesiątce (między 1927 a 1932), najwyższe miejsce zajmując w 1931 (czwarta rakieta USA). W 1929 i 1931 był również w dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego magazynu "Daily Telegraph" (odpowiednio na 8. i 10. miejscu). Pięć razy osiągnął ćwierćfinał mistrzostw USA w grze pojedynczej, w 1929 i 1930 ulegając Williamowi Tildenowi (był ostatnim graczem pokonanym na mistrzostwach USA przez Tildena, który w półfinale odpadł z Johnem Doegiem i wkrótce rozpoczął karierę zawodową), a w 1931 w pięciu setach przegrywając z George Lottem (ponadto był w ćwierćfinałach w 1936 i 1937). W 1931 dotarł do ćwierćfinału Wimbledonu, eliminując m.in. rozstawionego z czwórką Francuza Christiana Boussusa.
Wizytówką Van Ryna były jednak przede wszystkim występy deblowe. Tworzył jedną z najlepszych pra deblowych w historii tenisa z Wilmerem Allisonem. W latach 1930-1936 Amerykanie sześć razy wystąpili w finale mistrzostw USA (jedynie w 1933 zabrakło ich w decydującym meczu), wygrywając w 1931 i 1935. W 1929 i 1930 Van Ryn i Allison wygrywali również grę podwójną na Wimbledonie, kolejny finał osiągając w 1935. Trzeciej szansy jednak nie wykorzystali, mimo piłki meczowej w piątym secie finału z Jackiem Crawfordem i Adrianem Quistem. Jak wspominał sam Van Ryn, po nienajlepszym lobie rywali powinien skończyć piłkę meczową łatwym smeczem, ale zawahał się, a Allison nie zdążył z reakcją i zepsuł zagranie. Ostatecznie para australijska Crawford i Quist triumfowała 6:3, 5:7, 6:2, 5:7, 7:5. Duże sukcesy Van Ryn odnosił także w parze z George Lottem - razem wygrywali mistrzostwa Francji (1931) i Wimbledon (1931). W finale Wimbledonu pokonali Jacquesa Brugnona i Henri Cocheta 6:2, 10:8, 9:11, 3:6, 6:3. W 1932 para Van Ryn-Lottem zdobyła halowe mistrzostwo USA.
Van Ryn był jednym z najwybitniejszych reprezentantów USA w Pucharze Davisa w deblu, obok Johna McEnroe, Stana Smitha czy Vica Seixasa. Z samym Wilmerem Allisonem odniósł 14 zwycięstw (przy dwóch porażkach), a łącznie odniósł 22 zwycięstwa deblowe i poniósł 2 porażki. Miał także dobry bilans singlowy (7 wygranych, 1 porażka), ale wystawiany był do gry pojedynczej w spotkaniach z łatwiejszymi przeciwnikami (nigdy w finale). Miał nieszczęście bronić barw narodowych w okresie dominacji francuskich "muszkieterów tenisa", a potem Brytyjczyków z Fredem Perry na czele - mimo uczestniczenia w ośmiu edycjach Pucharu Davisa (1929-1936) nigdy nie zdobył trofeum. W finałach w 1929 i 1932 w parze z Allisonem zdobywał punkty deblowe, pokonując w pierwszym meczu Cocheta i Borotrę, w drugim Cocheta i Brugnona.
Był zawodnikiem praworęcznym. Jak przystało na deblistę operował dobrze wolejem, a w grze podwójnej returnował z prawej strony kortu. Jego pierwszą żoną była Marjorie Gladman, także utalentowana deblistka i triumfatorka gry podwójnej w mistrzostwach USA. Państwo Van Ryn byli pierwszą parą małżeńską, jednocześnie klasyfikowaną w dziesiątce rankingów amerykańskich. W 1963 John Van Ryn został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:
- mistrzostwa Francji
- gra podwójna - wygrana 1931 (z George Lottem)
- Wimbledon
- gra podwójna - wygrane 1929, 1930 (obie z Wilmerem Allisonem), 1931 (z George Lottem), finał 1935 (z Wilmerem Allisonem)
- mistrzostwa USA
- gra podwójna - wygrane 1931, 1935, finały 1930, 1932, 1934, 1936 (wszystkie z Wilmerem Allisonem)
Źródła:
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
