Jess Willard

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Jess Willard

Jess Willard (przydomek Pottawatomie Giant) amerykański bokser, mistrz świata wagi ciężkiej.

Urodził się 29 grudnia 1881 roku w St.Clere w hrabstwie Pottawatomie w stanie Kansas. Był kowbojem, pracował także w cyrku, gdzie prezentował sztukę ujeżdżania koni i rzucania lassem, potem został farmerem. Do boksu trafił dopiero w wieku 29 lat, kiedy w całych Stanach Zjednoczonych trwały poszukiwania "Białej Nadziei", czyli białego pięściarza który odebrałby tytuł mistrza świata Jackowi Johnsonowi. Willard, który posiadał imponujące warunki fizyczne (wzrost według różnych źródeł 199 - 201 cm, naturalna waga około 115 kg) został namówiony przez znajomych do wzięcia udziału w kilku próbnych walkach. Pierwszy poważny pojedynek co prawda przegrał przez dyskwalifikację za zadawanie nieprawidłowych ciosów, szybko jednak zaczął poznawać tajniki pięściarstwa i wygrywać z coraz lepszymi przeciwnikami. Jak na swoje warunki fizyczne poruszał się całkiem zwinnie, zadawał piekielnie mocne ciosy z obu rąk. W 1913 roku jeden z jego rywali (John "Bull" Young) zmarł w wyniku obrażeń otrzymanych w walce. Willard został obwołany "Białą Nadzieją" i rozpoczęto starania, aby doprowadzić do jego walki z Johnsonem.

Odbyła się ona 5 kwietnia 1915 roku w Hawanie w obecności 30000 widzów, została zakontraktowana na 45 rund. W 26. rundzie Willard znokautował Johnsona (była to najdłuższa walka o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej w historii) i w ten sposób stał się amerykańskim bohaterem, odbył triumfalną podróż po Stanach Zjednoczonych. Występował również w filmach i rewiach na scenach najpopularniejszych teatrów, boksował bardzo rzadko.

Tytuł stracił na rzecz Jacka Dempseya 4 lipca 1919 roku w Toledo w stanie Ohio. Walka odbyła się w ogromnym upale (35°C) w obecności 19000 widzów. Dempsey zaskoczył Willarda szybkim, nieprzerwanym atakiem, w ciągu pierwszej rundy siedmiokrotnie powalał go na deski, atmosfera na widowni była tak gorąca, że nie usłyszano gongu na koniec starcia i sędzia wyliczył mistrza. Kiedy pomyłka wyszła na jaw walkę kontynuowano, po kolejnych dwóch rundach sekundanci poddali Willarda. Doznał on złamania pięciu żeber, stracił sześć zębów; do końca życia uważał, że walka była nieczysta i że Dempsey musiał mieć coś twardego w rękawicach.

Za tę walkę Willard otrzymał ogromne jak na owe czasy honorarium 100.000 dolarów, które rozsądnie zainwestował i zabezpieczył sobie byt do końca życia. Miał ponad 3-letnią przerwę w boksowaniu, wrócił na ring w 1922 roku i stoczył kilkanaście pokazówek, aż wreszcie 12 lipca 1923 w Jersey City został znokautowany przez robiącego wówczas furorę argentyńskiego pięściarza Luisa Angela Firpo.

Dożył sędziwego wieku, zmarł 16 grudnia 1968 roku w Los Angeles.

Wpisany do bokserskiej galerii sław (International Boxing Hall of Fame).