Jerzy Bordziłowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Jerzy Bordziłowski
'

Życie	generał broni
Urodził się	16 listopada 1900 Ostrów Mazowiecka
Zmarł	5 kwietnia 1983 Moskwa
Kariera
W służbie od
Pełniona funkcja	szef SG WP, wiceminister ON
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Jerzy Bordziłowski (ur. 16 listopada 1900 Ostrów Mazowiecka, zm. 5 kwietnia 1983 Moskwa) – polski i radziecki wojskowy, generał.

Spis treści

1 Życiorys
2 Odznaczenia:
3 Awanse
- 3.1 Armia Czerwona
- 3.2 Ludowe Wojsko Polskie

[edytuj] Życiorys

Jerzy Bordziłowski był synem Mieczysława i Wiery, ojciec był lekarzem w armii rosyjskiej i zmarł na froncie w 1917. Dzieciństwo spędził w Chersoniu na Ukrainie, gdzie w 1918 ukończył gimnazjum. Po maturze wstąpił do Chersońskiego Instytutu Nauk Politycznych.

1 września 1919 wstąpił do Armii Czerwonej i został wcielony do 422. Pułku Piechoty. W składzie tego pułku walczył po stronie radzieckiej w wojnie polsko-bolszewickiej, został wtedy wzięty do niewoli, z której zbiegł po dwóch miesiącach i ponownie wrócił na front.

We wrześniu 1920 roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjno-Saperskiej w Kijowie, którą ukończył w 1922. Po jej ukończeniu skierowany do służby w 16. Batalionie Saperów w Kazaniu jako dowódca plutonu, a następnie kompanii i komendant szkoły podoficerskiej. W trakcie służby w tym batalionie wstąpił w 1924 do Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików). W latach 1928–1931 był wykładowcą w Szkole Oficerów Rezerwy w Saratowie, potem w latach 1931–1935 pełnił obowiązki szefa wojsk inżynieryjno-saperskich 32. Dywizji Piechoty w Saratowie. W tym czasie ukończył w 1933 akademicki kurs inżynieryjno-saperski. W grudniu 1935 objął stanowisko pomocnika szefa wojsk inżynieryjno-saperskich Nadmorskiego Okręgu Wojskowego na Dalekim Wschodzie i funkcję tę pełnił do 22 czerwca 1941.

Po napaści Niemiec na ZSRR mianowany początkowo pomocnikiem, a następnie szefem wojsk inżynieryjno-saperskich 21. Armii, która walczyła na Froncie Południowo-Zachodnim. W walkach pod Icznią 1 września 1941 został ranny. Po powrocie ze szpitala w okresie od lipca do września 1942 pełnił funkcję szefa wojsk inżynieryjno-saperskich 64. Armii walczącej w Stalingradzie. We wrześniu 1942 został mianowany generałem majorem i szefem wojsk inżynieryjno-saperskich Frontu Woroneskiego. Na tym stanowisku przygotowywał obronę, a następnie kontrofensywę na łuku kurskim. W listopadzie 1943 został przeniesiony na stanowisko szefa wojsk inżynieryjno-saperskich 33. Armii.

24 września 1944 został skierowany do służby w Wojsku Polskim, gdzie objął stanowisko szefa wojsk inżynieryjno-saperskich 1 Armii Wojska Polskiego, którą pełnił do 15 lutego 1945. Następnie został szefem wojsk inżynieryjno-saperskich Wojska Polskiego. Na tym stanowisku pełnił służbę do 1 września 1951.

W latach 1952–1954 studiował na Wyższym Kursie Akademickim przy Akademii im. Klimenta Woroszyłowa. Po powrocie ze studiów do Polski 23 marca 1954 został szefem Sztabu Generalnego WP i jednocześnie wiceministrem obrony narodowej (do 6 lutego 1965). W lutym 1965 został głównym inspektorem szkolenia i jednocześnie pierwszym zastępcą ministra obrony narodowej. Funkcje te pełnił do marca 1968, gdy zakończył służbę w Wojsku Polskim, wyjeżdżając do ZSRR.

W latach 1951–1953 – prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej.

W latach 1954–1968 – członek PZPR, a w latach 1957–1968 – poseł na Sejm.

Po wyjeździe z Polski pełnił służbę w Korpusie Inspektorów Armii Radzieckiej. Zmarł w 5 kwietnia 1983 w Moskwie, pochowany 8 kwietnia 1983 na cmentarzu Nowokuncewskim w Moskwie.

Napisał wspomnienia: Żołnierska droga wyd. MON (t. I – 1970, t. II – 1972)