Jean-Pierre Raffarin

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Jean-Pierre Raffarin [ʒɑ̃ˈpjɛːʀ ʀafaˈʀɛ̃] (ur. 3 sierpnia 1948 w Poitiers) - konserwatywny polityk francuski, trzykrotnie desygnowany na premiera Francji (7 maja 2002 - 31 maja 2005).

Pochodzi z rodziny o tradycjach politycznych. Studiował prawo na uniwersytecie Paris II Panthéon-Assas i ekonomię w Ecole Supérieure de Commerce de Paris. Rozpoczął pracę w prywatnym biznesie, a potem pracował jako rzecznik ministra pracy, po czym powrócił do biznesu. W 1988 całkowicie poświęcił się polityce, zostając przewodniczącym regionalnej rady Poitou-Charentes. Wkrótce potem został wybrany do Parlamentu Europejskiego. W latach 1995-1997 był ministrem do spraw małego biznesu w rządzie Alaina Juppé, a także doradcą prezydenta Jacquesa Chiraca.

Jako polityk jest zwolennikiem umiarkowanego liberalizmu. Raffarin dwukrotnie spotkał się z silną krytyką społeczną, gdy w 2003 zaproponował reformę niewydolnego systemu rentowo-emerytalnego kraju, rujnującego finanse kraju (spowodowało to falę strajków społecznych na ulicach wielkich miast francuskich), i w tym samym roku, gdy opóźniona reakcja władz na falę niespotykanych upałów mogła się przyczynić do śmierci co najmniej 13 tys. osób ponad statystyczne normy. Działalności rządu Raffarina przypisywana jest także klęska rządzącej partii w wyborach regionalnych w marcu 2004. W gabinecie sformowanym 31 marca 2004 nie zasiedli ministrowie, których obciążono winą za poprzednie błędy rządu. Po odrzuceniu projektu konstytucji Unii Europejskich w referendum 29 maja 2005 został odwołany ze stanowiska szefa rządu i zastąpiony przez dotychczasowego ministra spraw wewnętrznych Dominique'a de Villepina.