Jan Tomaszewski

Z Wikipedii

Jan Tomaszewski
Urodzony	9 stycznia 1948 roku we Wrocławiu

Jan Tomaszewski, pseud. Tomek (ur. 9 stycznia 1948 we Wrocławiu), polski piłkarz, trener i publicysta sportowy.

Grał na pozycji bramkarza. Karierę piłkarską rozpoczął w Śląsku Wrocław w którym występował w latach 1960-1962 i 1968-1970 – w barwach tej drużyny zadebiutował w I lidze. W latach 1963-1967 był zawodnikiem Gwardii Wrocław. W 1971 przeszedł do Legii Warszawa. Jednak po kilku słabych występach stracił miejsce w pierwszej jedenastce i w 1972 przeniósł się do ŁKS Łódź, gdzie udało mu się wywalczyć pozycję jednego z najlepszych polskich bramkarzy. Od 1978 występował za granicą – w belgijskim Beerschot w latach 1978-1981 i hiszpańskim Herculesie Alicante w latach 1981-1982.

Jako piłkarz największe sukcesy odniósł grając w reprezentacji Polski. W drużynie narodowej zadebiutował 10 października 1971 w meczu eliminacji Mistrzostw Europy z drużyną RFN w dramatycznych okolicznościach – wyznaczony do gry Piotr Czaja tuż przed meczem rozchorował się i musiał zostać zastąpiony przez Tomaszewskiego. Reprezentacja Polski przegrała 1:3, a Tomaszewskiego bardzo krytykowano za postawę w reprezentacyjnym debiucie.

Następny mecz w drużynie narodowej udało mu się rozegrać dopiero po półtorarocznej przerwie w marcu 1973. Wówczas jednak wywalczył sobie miejsce w pierwszej jedenastce reprezentacji, z którą jesienią 1973 wywalczył awans do Mistrzostw Świata. Przyczyniła się do tego jego postawa w meczu eliminacyjnym z Anglią rozgrywanym 17 października 1973 na stadionie Wembley. Nazwany przed meczem przez popularnego angielskiego trenera Briana Clough clownem Tomaszewski skutecznie bronił polskiej bramki, przepuszczając w meczu tylko jeden strzał, oddany przez Allana Clarke'a z rzutu karnego. Dzięki swojemu występowi zdobył duży szacunek wśród angielskich kibiców oraz zyskał przydomek bohatera z Wembley, oraz człowieka, który zatrzymał Anglię.

W 1974 brał udział w Mistrzostwach Świata w RFN, w których reprezentacja Polski zajęła trzecie miejsce. Dwukrotnie w tych Mistrzostwach obronił rzuty karne – Staffana Tappera w meczu ze Szwecją i Uliego Hoenessa w meczu z RFN. Po Mistrzostwach zdobył wielkie uznanie, a Pele nazwał go najlepszym bramkarzem świata.

W reprezentacji Polski wystąpił również na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu w 1976 (srebrny medal) oraz na Mistrzostwach Świata w Argentynie w 1978, w trakcie których stracił miejsce w reprezentacyjnej bramce na rzecz Zygmunta Kukli. Do drużyny narodowej powrócił na 2 mecze w 1981. Ostatni występ, a zarazem jedyny jako kapitan reprezentacji zanotował w towarzyskim spotkaniu z Hiszpanią rozegranym 18 listopada 1981. Ogółem w barwach narodowych wystąpił w 63 meczach oficjalnych.

Jest bezdyskusyjnie uważany za jednego z najwybitniejszych bramkarzy w historii polskiej piłki nożnej. Należał również do światowej czołówki bramkarzy lat 70. Wielokrotnie, także po zakończeniu kariery występował w meczach pokazowych i charytatywnych

Bez większych sukcesów próbował swoich sił jako trener. W latach 1989-1990 był trenerem bramkarzy reprezentacji Polski. Prowadził również przez krótki czas drużynę Widzewa Łódź w sezonie 1989-1990.

Od kilkunastu lat działa jako dziennikarz i publicysta zajmujący się problematyką piłkarską. Był m. in. felietonistą dziennika Przegląd Sportowy. W swoich nieraz kontrowersyjnych wypowiedziach publicznych wielokrotnie krytykował działalność władz Polskiego Związku Piłki Nożnej – w okresie prezesury Mariana Dziurowicza nazywał PZPN dziurolandem, a po objęciu funkcji prezesa przez Michała Listkiewicza ludzi z nim współpracujących nazywał listkoludkami. W ostatnim czasie pogodził się z Michałem Listkiewiczem i na jego prośbę objął w maju 2005 funkcję szefa powołanej specjalnie Komisji Etyki PZPN, która ma zajmować się ujawnianiem i karaniem nieprawidłowości i nieuczciwości w krajowych rozgrywkach ligowych. Tomaszewski od czasu zajęcia stanowiska w komisji próbuje bezskutecznie udowodnić nieprawidłowości w umorzeniu długów w drużynie łódzkiego Widzewa. Niektórzy z kibiców sądzą, że ataki na łódzki klub spowodowane są rzekomą zawiścią do właściciela klubu Zbigniewa Bońka.

Był także komentatorem telewizyjnym w TVP.

Od 1973 roku (z przerwą w latach 1978-1982, kiedy kontynuował karierę piłkarską w Belgii i Hiszpanii), mieszka w Łodzi.