Gwardia Wrocław

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł wymaga dopracowania.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.

Gwardia Wrocław - klub sportowy z Wrocławia.

[edytuj] Męska sekcja siatkarska

Męska drużyna siatkarska powstała przed 1948 rokiem, uczestnicząca w rozgrywkach Polskiej Ligi Siatkówki.

NAZWA I ADRES: KS GWARDIA WROCŁAW 50-075 Wrocław

adres e-mail: klub@gwardia.pl

HALA SPORTOWA: Hala Orbita 54-239 Wrocław ul. Wejherowska 2

ZARZĄD: prezes klubu: Andrzej Matejuk

v-ce prezes klubu: Stefan Fiedorow

ODNOWA BIOLOGICZNA

masażysta: Artur Hnida

STRONA KLUBU

Osoba upoważniona do kontaktów z PLS: Stanisław Łopaciński

[edytuj] Historia

Pierwsze wzmianki prasowe o istnieniu sekcji siatkówki Gwardii Wrocław pojawiają się jesienią 1948 roku. Najpierw były występy w rozgrywkach klasy B (1948 r.), potem awans do klasy A (1949 r.) i wreszcie generalny przełom w 1951 r., kiedy wrocławianie wygrali Spartakiadę Zrzeszeń. Wówczas też Gwardię zasilili zawodnicy mistrza Polski — AZS-u Wrocław. Przez kolejnych pięć lat — do 1956 roku wrocławianie nie schodzili z podium mistrzostw Polski ( trzy srebrne i dwa brązowe medale (. W zespole grali wtedy m.in. Tadeusz Miszewski, Witold Maliszewski, Jerzy Stroński, Henryk Antczak, Stanisław Czerski i Józef Śliwka.

Potem jednak przychodzi siedem chudych lat i drużyna nie liczy się w walce o najwyższe zaszczyty. Dopiero sezon 1963/64 i wcześniejsze pozyskanie reprezentantów kraju Tadeusza Kiełpińskiego, Władysława Pałaszewskiego i Jerzego Suchanka przyniosło wicemistrzostwo kraju w 1964 roku. Ta drużyna była rewelacją rozgrywek. Przez kolejnych kilka sezonów gwardziści nie schodzili poniżej czwartego miejsca. Barw narodowych bronili wówczas m.in. Koczerkiewicz, Baran, Jaros i Stanisław Gościniak, który reprezentował Polskę na Olimpiadzie w Meksyku. W 1969 roku drużyna zajęła piąte miejsce w lidze i był to pierwszy sygnał, że następuje regres. Już w następnym roku wrocławianie opuszczają pierwszą ligę, co prawda na jeden sezon, ale już ponowny spadek w 1972 roku powoduje kilkuletni rozbrat z najlepszymi drużynami w kraju. Kilku czołowych zawodników kończy karierę sportową. Rozpoczyna się okres budowy nowego zespołu. Na szczęście początek lat siedemdziesiątych obfituje w sukcesy gwardyjskich juniorów. W 1975 roku Gwardia wraca do ekstraklasy. O obliczu drużyny decydują wówczas Ciaszkiewicz, Woźniak (reprezentanci Polski), Cieśla, Maćkowiak, Marszałek i Milewski.

W latach 1976–78 drużyna osiąga tak potrzebną stabilizację. Zespół systematycznie wzmacniano, jak już wkrótce miało się okazać, zawodnikami nieprzeciętnymi (Kłos, Łasko, Baranowicz, Skup, Olszewski).

Krzysztof Mecner w swojej publikacji „80 lat polskiej siatkówki” tak opisuje początek lat osiemdziesiątych:

„… coraz większą uwagę wzbudzała wrocławska Gwardia. Miała w składzie młodych i niezwykle zdolnych siatkarzy, okrzyczanych „cudownymi dziećmi”. Maciej Jarosz, Ireneusz Kłos, Marek Ciaszkiewicz, Sławomir Skup, mistrz olimpijski Lech Łasko i późniejszy trener kadry Leszek Milewski zdobyli brązowy medal, prorokowano im wielką przyszłość.

I rzeczywiście w sezonie 1979/80 zaczęła się w polskiej lidze era wrocławian. W tym sezonie w pięknym stylu wywalczyli mistrzostwo Polski. Wszyscy podstawowi gracze trenerskiego duetu Władysław Pałaszewski i Jerzy Suchanek należeli w tym czasie bądź do kadry seniorów, bądź juniorów. Próbował walczyć z wrocławianami AZS Olsztyn, ale musiał się zadowolić wicemistrzostwem, brązowy medal przypadł Legii.

Właśnie z Legią Gwardia toczyła zaciekłą walkę o tytuł w następnych sezonach. Legię prowadził sam Hubert Wagner, który miał w drużynie m.in. Tomasza Wójtowicza, Wojciecha Drzyzgę, Krzysztofa Stefanowicza czy Roberta Malinowskiego. Nie dał jednak rady, gdyż Gwardia w sezonie 1980/81 była w wybornej formie, co potwierdziła w Pucharze Europy, w którym doszła do turnieju finałowego.

W sezonie 1981/82 nic się nie zmieniło. Znów zaciekłą walkę toczyli o tytuł zawodnicy Gwardii i Legii. Ponownie drużyna Pałaszewskiego okazała się lepsza od zespołu Wagnera. Żałowano, że Gwardia nie grała w tym czasie w kolejnych edycjach PEMK, bo z pewnością miałaby szanse na znaczący wynik.

Podsumujmy: Lata 1980–82: trzykrotne mistrzostwo Polski. Lata 1983–84: dwukrotne wicemistrzostwo Polski. I szóstka gwardzistów w reprezentacji kraju! Łasko, Jarosz i Kłos kolekcjonują indywidualne wyróżnienia.

Druga połowa lat osiemdziesiątych nie obfituje już niestety w sukcesy zespołu. To okres uporczywej walki o utrzymanie w gronie najlepszych. Jednak sezon 1989/90 drużyna kończy na ostatnim miejscu w tabeli i na blisko 10 lat opuszcza I ligę. W 1994 roku zespół nie obronił nawet miejsca w II lidze. Nad sekcją zawisły czarne chmury. Dopiero 1995 rok przynosi nadzieję na lepsze jutro. Odrodzenia siatkówki we Wrocławiu podejmuje się Ryszard Nawrat, od 1996 roku prezes sekcji. Wspólnie z grupą przyjaciół, systematycznie buduje podstawy nowego zespołu. Zespołu, którego ambicją byłaby znów walka o medale mistrzostw Polski i powrót do siatkarskiej Europy.

W sezonie 1980/81 zadebiutowała w PEMK wrocławska Gwardia. „Cudowne dzieci” — jak o nich mówiono (Łasko, Kłos, Olszewski, Jarosz, Ciaszkiewicz, Skup itd.) — stanęły przed szansą pokazania się w Europie, a ich trenerem był Władysław Pałaszewski, który wcześniej doprowadził do wielkiego finału PEMK Resovię. Gwardia zaczęła start w PEMK mało przekonująco.

Pierwszego rywala Olympiakos Pireus wyeliminowała ze sporym szczęściem. W Grecji wygrała 3:2, więc w rewanżowym meczu zlekceważyła rywala. Olympiakos wygrał we Wrocławiu dwa pierwsze sety, a w trzecim miał piłkę meczową. Gwardia wyszła z opresji jednak obronną ręką. W kolejnych rundach łatwo odprawiła mistrza Czech Duklę Liberec i włoską drużynę Torre Tabita Catania. To pozwoliło wrocławianom awansować do turnieju finałowego, który rozegrano na Majorce. Gwardia pojechała tam bez późniejszego trenera reprezentacji Leszka Milewskiego, który znakomicie grał z Włochami, ale doznał kontuzji, która przedwcześnie zakończyła jego karierę. Na Majorce wielu liczyło na dobry występ Polaków. Gwardia nie dała rady ani późniejszemu triumfatorowi Dinamo Bukareszt, ani słynnemu CSKA Moskwa. Natomiast — tak jak dwa lata wcześniej Płomień — pokonała fiński zespół Pieksamaeki, zapewniając sobie trzecią lokatę. Przyjęto to w Polsce z niedosytem.

Na początku lat osiemdziesiątych w Polsce rozpoczął się kryzys gospodarczy, potem wprowadzono stan wojenny, co ograniczyło kontakty międzynarodowe. W trzech kolejnych edycjach PEMK mistrz Polski nie startował w pucharowych rozgrywkach, a szkoda, bo choćby Gwardia po tak udanym debiucie mogła wiele zwojować w następnych starcie.

[edytuj] Hala sportowa

Orbita z widownią blisko 3 tys. miejsc, powierzchnią płyty głównej 1800 mkw. posiada:

Oświetlenie płyty głównej - 3 500 luksów
Kubatura hali - 68 406 m3
Wysokość budowli - 34 mb
Wysokość wewnętrzna hali 29 mb
Nagłośnienie strefowe - możliwość prowadzenia konferansjerki 5,6 osób jednocześnie.
Monitoring publiczności.

[edytuj] Ostatnie osiągnięcia klubu

sezon 2000/2001

Po ciężkich bojach zespół KS GWARDII Wrocław uzyskał awans do rozgrywek w ekstraklasie siatkarzy Polskiej Ligi Siatkówki

sezon 2001/2002

Ściągnięcie do Wrocławia Krzysztofa Jańczaka, Jakuba Markiewicza i Dariusza Stanickiego
Zajęcie czwartego miejsca drużyny po rundzie zasadniczej
Zdobycie piątego miejsca drużyny w kraju w klasyfikacji generalnej
Powołanie zawodników Gwardii Jakuba Markiewicza, Krzysztofa Jańczaka i Rafała Kwasowskiego do pierwszej reprezentacji Polski
I miejsce w Mistrzostwach Województwa Dolnośląskiego juniorów starszych
I miejsce w Mistrzostwach Województwa Dolnośląskiego juniorów młodszych
II miejsce w Mistrzostwach Województwa Dolnośląskiego młodzików

sezon 2002/2003

Po wywalczeniu miejsca premiowanego grę w Pucharze CEV, działacze postanowili ściągnąć do Wrocławia kilku zawodników.
Przyszli min. Krzysztof Śmigiel [PZU AZS Olsztyn], Marcin Owczarski [BKS Stal Bielsko-Biała], Maciej Krupnik [KS Nysa], Marcin Prus [Mostostal KK] i Jarek Wojczuk
Niestety nieudany okazał się transfer Marcina Prusa, który z powodu kontuzji nie wystąpił w żadnym meczu i praktycznie ani razu nie trenował z drużyną.
Pomimo takich wzmocnień sezon był gorszy od wcześniejszego. Przed sezonem ze sponsorowania wycofał się NOM [Niezależny Operator Międzystrefowy 1044] i wtedy to zaczęły się problemy, nie wypłacanie pensji zawodnikom, konflikty w drużynie, i sezon zakończony na siódmym miejscu.
Dobrze w rozgrywkach juniorskich zaprezentowali się podopieczni trenera Piotra Lebiody, zajmując czołowe lokaty w kraju.

sezon 2005/2006

Drużyna zakończyła sezon na szóstym miejscu w Polskiej Ligi Siatkówki

[edytuj] Zawodnicy

. Rafał Jarząbski

. Maciej Krupnik

. Mariusz Dutkiewicz

. Piotr Marciniak

. Bartosz Janeczek

. Radosław Szymczak

. Jędrzej śląski

. Marcin Ciesielski

. Roman Gulczyński

. Martin Sopko

. Aleksander Januszkiewicz

[edytuj] Sztab Szkoleniowy

Trener

Jacek Grabowski

Masażysta

Artur Hnida

[edytuj] Żeńska sekcja siatkarska

Dialog Gwardia Wrocław
Rok założenia
Barwy
Hala sportowa	Wrocław ul. Wejherowska 2, Wrocław
Pojemność	ok. 3tys.
Adres klubu	ul. Krupnicza 15, Wrocław
Prezes	Stefan Fiedorow
Trenerzy	Rafał Błaszczyk, Robert Kupisz, Dawid Półgrabia

Dialog Gwardia Wrocław żeńska drużyna siatkarska uczestnicząca w rozgrywkach Ligi Siatkówki Kobiet.

W 2000 roku Gwardia Wrocław wróciła do ekstraklasy piłki siatkowej kobiet, wtedy drużynę prowadził Jacek Grabowski (obecnie trener drużyny PLS-u). Od tego czasu różnie się układało gwardzistkom w najwyższej klasie rozgrywek. Najlepszym sezonem był rok 2004/2005, w którym to we Wrocławiu występowały takie zawodniczki jak Anna Barańska, Joanna Kaczor, Natalia Bamber czy Katarzyna Mroczkowska.Zespół Dialog Gwardia Wrocław to bardzo młody zespół (większość zawodniczek to studentki lub uczennice liceum, średnia wieku to 21 lat). W tym sezonie drużyna została zbudowana wokół Katarzyny Mroczkowskiej, którą w przyjęciu zagrywki wspomagają Bogumiła Barańska, Daniela Rojkova oraz Aleskasndra Krzos i Agnieszka Jagiełło. Podstawową atakującą jest Paulina Gomułka a młoda para rozgrywających Marta Haładyn i Anna Wiśniewska stanie przed trudnym zadaniem skutecznego zastąpienia na tej pozycji doświadczonej Małgorzaty Kupisz.

Poprzednie nazwy: