Jan Sokołowski (zoolog)
Z Wikipedii
Jan Bogumił Sokołowski (ur. 24 maja 1899 w Dakowach Mokrych pod Bukiem w Wielkopolsce, zm. 7 kwietnia 1982 w Poznaniu) – polski zoolog, ornitolog, popularyzator wiedzy o ptakach.
Po ukończeniu studiów biologicznych na Uniwersytecie Poznańskim w 1925 roku został delegatem Okręgowego Komitetu Ochrony Przyrody na Wielkopolskę do spraw ochrony ptaków. Rok później uzyskał stopień doktora (pracę doktorską napisał na temat owadów prostoskrzydłych Wielkopolski, mimo że już wtedy był znanym ornitologiem), a w 1936 r. doktora habilitowanego (na podstawie wydanej właśnie wtedy pracy „Ptaki ziem polskich”).
W 1931 r. został powołany w skład Państwowej Rady Ochrony Przyrody, w 1938 r. wybrano go przewodniczącym poznańskiego oddziału Ligi Ochrony Przyrody, a w 1956 roku - członkiem Zarządu Głównego tej organizacji.
W 1948 roku otrzymał tytuł profesora Uniwersytetu Poznańskiego. Od roku 1951 do przejścia na emeryturę w roku 1969 był wykładowcą w Wyższej Szkole Rolniczej, powstałej z wyodrębnienia z Uniwersytetu Wydziału Rolniczo-Leśnego.
Profesor Jan Sokołowski czynnie propagował ochronę ptaków, m.in. projektował i wieszał budki lęgowe, a także pisał liczne książki, artykuły i broszury popularyzujące wiedzę przyrodniczą.
[edytuj] Książki
- Ptaki ziem polskich (t. 1-2, Warszawa 1936, wyd. 2 PWN Warszawa 1972)
- Z biologii ptaków (Warszawa 1950)
- Ptaki Polski - atlas zoologiczny (WSiP Warszawa 1977)
- Tajemnice ptaków (Warszawa 1980)
