Jan Antoniewicz-Bołoz
Z Wikipedii
Jan Antoniewicz-Bołoz (ur. 3 maja 1858 w Skomorochach koło Buczacza, zm. 29 września 1922 w Bad Elster, Saksonia), polski historyk i teoretyk sztuki.
Pochodził z rodziny szlacheckiej, był synem Antoniego i Albiny. Kształcił się w gimnazjach bernardynów w Meranie, następnie w Bolzano i Krakowie. W 1876 podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, wkrótce jednak przeniósł się na germanistykę i romanistykę na tej samej uczelni (1876-1880); odbył ponadto studia filologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim, a w latach 1884-1886 studia z historii sztuki, estetyki i filozofii na uniwersytecie w Monachium. Obronił doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1880 na podstawie pracy Ueber die Enstehung des Schiller'schen Demetrius.
Od 1893 wykładał historię sztuki na Uniwersytecie Lwowskim; początkowo był profesorem nadzwyczajnym, od 1898 profesorem zwyczajnym. Kierował Katedrą Historii Sztuki Nowożytnej, a od 1894 także Instytutem Historii Sztuki; w roku akademickim 1902/1903 pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficznego. W latach 1894-1918 był ponadto konserwatorem zabytków sztuki w Urzędzie Konserwatorskim we Lwowie.
Zajmował się historią sztuki renesansowej i współczesnej, teorią sztuki, a także historią literatury polskiej. Badał m.in. twórczość Tycjana i Leonarda da Vinci oraz dekorację rzeźbiarską Kaplicy Zygmuntowskiej. Opracował pierwszy polski zarys historii malarstwa, ze szczególnym uwzględnieniem polskich malarzy XVIII i XIX wieku; zajmował się twórczością Grottgera, urządzał wystawy malarskie (m.in. Malczewskiego).
Ogłosił ponad 130 prac naukowych, m.in.:
- Zur Geschichte des Humanismus und der Renaissance in Polen (1886)
- O nieznanych utworach Z. Krasińskiego (1890)
- Młodość Krasińskiego (1891)
- Historya, filologia i historya sztuki (1897)
- Zygmunt Krasiński i dzieło Stanisława Tarnowskiego (1897)
- Świątynia zagadkowa Lionarda da Vinci (1900)
- Grottger (1911)
- Synteza twórczości Leonarda da Vinci (1919)
W 1897 został członkiem-korespondentem, w 1914 członkiem czynnym Akademii Umiejętności. W 1920 należał do grona współzałożycieli Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Od 1920 był prezesem Polskiego Związku Historyków Sztuki (a także prezesem Oddziału Lwowskiego związku).
Źródła:
- Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983
