Jak-12

Z Wikipedii

Jak-12M (w nawiasach parametry dla Jak-12A
Jak-12M w polskich barwach w muzeum na poznańskiej cytadeli
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Wytwórnia	biuro konstrukcyjne Aleksandra Jakowlewa
Typ	samolot, jednosilnikowy górnopłat zastrzałowy
Konstrukcja	metalowa
Historia
Dane techniczne
Napęd	1, gwiazdowy AI-14R
Moc	260 KM /191 kW
Wymiary
Rozpiętość	12,6 m
Długość	9,0 m
Wysokość	3,12 m
Powierzchnia nośna	23,8 m² (22,6 m²)
Masa
Własna	1026 kg (1059 kg)
Startowa	1450 kg (1588 kg)
Osiągi
Prędkość max.	182 km/h (215 km/h)
Prędkość przelotowa	160 km/h (180 km/h)
Prędkość wznoszenia	4,1 m/s (3,9 m/s)
Pułap	4169 m (4000 m)
Zasięg	765 km (1070 km)
Długotrwałość lotu	3 h (3,5 h)
Rozbieg	126 m (153 m)
Dobieg	90 m (131 m)
Dane operacyjne
Użytkownicy
ZSRR, Czechosłowacja, Jugosławia, Węgry, Polska

Jak-12 (ros. Як-12) - radziecki samolot wielozadaniowy z 1947, skonstruowany przez biuro konstrukcyjne Aleksandra Jakowlewa, produkowany na licencji także w Polsce i używany m.in. w polskim lotnictwie wojskowym i cywilnym.

Spis treści 1 Rozwój 2 Użycie 2.1 W Polsce: 3 Opis konstrukcji 4 Inne dane techniczne (nie ujęte powyżej) 5 Linki zewnętrzne:

[edytuj] Rozwój

Samolot został skonstruowany przez biuro konstrukcyjne Aleksandra Jakowlewa w odpowiedzi na złożone w roku 1944 zapotrzebowanie na samolot wielozadaniowy, przeznaczony zarówno dla lotnictwa wojskowego jak i cywilnego. Miał służyć jako samolot łącznikowy, lekki samolot pocztowo-pasażerski i samolot szkolny w aeroklubach, częściowo zastępując przestarzały dwupłat Po-2 i budowany w małej serii przed wojną samolot Jakowlewa AIR-6. Jako pierwszy, Jakowlew zaprojektował 4-miejscowy górnopłat Jak-10 (oznaczony początkowo Jak-14), którego prototyp ukończono w styczniu 1945. Jednocześnie, zaprojektował oparty na tym samym kadłubie 4-miejscowy dolnopłat z chowanym podwoziem Jak-13. Oba samoloty posiadały silnik gwiazdowy M-11M o mocy 145 KM. Pomimo nieco gorszych osiągów, Jak-10 miał lepsze własności startu i lądowania i po próbach porównawczych, został skierowany do produkcji.

Po wyprodukowaniu niewielkiej serii samolotów Jak-10, w 1947 samolot przekonstruowano, wyposażając go w mocniejszy silnik M-11FR (160 KM), kadłub o nieco innym obrysie, większe usterzenie i nowe skrzydło ze stałymi slotami. Nowy samolot oznaczono Jak-12. Wyprodukowano następnie 788 sztuk podstawowego modelu Jaka-12, większość dla wojska w wersji łącznikowej i obserwacyjnej, a część samolotów w wersjach: sanitarnej Jak-12S, rolniczej Jak-12SCh i wodnosamolotu Jak-12GR. Jak-12, podobnie jak Jak-10, odznaczał się 5-cylindrowym silnikiem gwiazdowym z indywidualnymi osłonami cylindrów, miał on konstrukcję mieszaną.

W latach 50. opracowano nową generację samolotu Jak-12, o konstrukcji całkowicie metalowej i z nowym silnikiem gwiazdowym AI-14R o mocy 260 KM, obudowanym tym razem jednolitą metalową osłoną. Nieco zwiększono też wymiary samolotu i wprowadzono 3 miejsca pasażerskie. Nową wersję, oznaczoną Jak-12R, przyjęto od 1952 do masowej produkcji. Po dalszym wzmocnieniu konstrukcji i innych drobnych zmianach, do produkcji w 1955 wprowadzono wersję zmodyfikowaną Jak-12M, różniącą się wizualnie płetwą przed statecznikiem pionowym. Samolot zyskał większą uniwersalność, mógł zostać w krótkim czasie przystosowany do zadań łącznikowych, sanitarnych lub rolniczych. Jak-12M stał się najliczniej produkowanym wariantem samolotu.

Ostatnią, produkowaną od 1957 wersją samolotu był ulepszony Jak-12A. Był on dopracowany aerodynamicznie; kadłub samolotu stał się bardziej wysmukły, zmniejszono przekrój osłony silnika. Dzięki temu poprawiły się osiągi i udźwig samolotu. Prostokątne skrzydło otrzymało trapezowy obrys końcówek, podparte było jednym zastrzałem zamiast dwóch i wyposażone w automatyczne sloty. Usterzenie poziome otrzymało obrys trapezowy zamiast prostokątnego. Wzbogacono wyposażenie pilotażowe i nawigacyjne samolotu, zamiast drążka sterowego zastosowano wolant. W ZSRR zbudowano łącznie 3801 samolotów Jak-12 (w tym 3013 wersji R, M i A).

Opracowano też wersję Jak-12B, zbudowaną w układzie dwupłata, z małymi dolnymi skrzydłami, lecz z powodu pogorszonych osiągów, pomimo polepszonych charakterystyk startu i lądowania, nie weszła ona do produkcji.

Samoloty Jak-12M budowano od 1956 na licencji w Polsce w wytwórni WSK-4 na Okęciu, a silniki AI-14R produkowano w WSK-Kalisz. Od 1959 w Polsce produkowano wariant Jak-12A. W Polsce zbudowano 1054 samoloty Jak-12M i 137 Jak-12A, z czego większość wyeksportowano do ZSRR. W 1958 opracowano w Polsce ulepszony wariant rozwojowy Jaka-12, produkowany jako PZL-101 Gawron.

Samolot Jak-12 produkowano na licencji także w Chinach pod nazwą Shenyang typ 5.

[edytuj] Użycie

Samoloty Jak-12 weszły najpierw na wyposażenie radzieckiego lotnictwa wojskowego, jako samoloty łącznikowe i obserwacyjne do korygowania ognia artylerii. Następnie, zaczęły być wykorzystywane również w radzieckim lotnictwie cywilnym - do lotów pasażerskich i komunikacji, do szkolenia pilotów, skoków spadochronowych i holowania szybowców w aeroklubach DOSAAF, oraz w lotnictwie sanitarnym i rolniczym.

Poza ZSRR, samoloty te używano m.in. w Czechosłowacji, Jugosławii i na Węgrzech, w lotnictwie cywilnym i wojskowym. W Chinach używano samolotów licencyjnych.

[edytuj] W Polsce:

Pierwsze samoloty w wersji Jak-12 trafiły do polskiego lotnictwa wojskowego w 1951. Od 1956 wprowadzono na uzbrojenie nieliczne samoloty Jak-12R, produkcji radzieckiej. W większej liczbie 51 egzemplarzy weszły na wyposażenie polskiego lotnictwa wojskowego, również od 1956, produkowane w Polsce Jaki-12M. Część z nich (27 samolotów) była w wersji do szkolenia pilotów, z podwójnymi sterownicami, oznaczana także jako UJak-12M. Od 1959 polskie lotnictwo eksploatowało także 32 samoloty Jak-12A. W polskim lotnictwie wojskowym samoloty Jak-12 używane były do zadań łącznikowych, patrolowych, transportu pasażerów i ładunków oraz do celów sanitarnych. Większość przekazano do lotnictwa cywilnego lub wycofano w latach 60. i 70., pozostałe w latach 80.

Aeroklub PRL otrzymał pierwszy samolot w wersji Jak-12 od wojska w 1952 (o znakach SP-ASZ). Kolejne samoloty w wersjach Jak-12M i Jak-12A trafiły do lotnictwa cywilnego, głównie aeroklubów, dopiero od 1956, kiedy podjęto produkcję ich w Polsce. Od 1963 również wojsko zaczęło przekazywać swoje samoloty do lotnictwa cywilnego. W lotnictwie sanitarnym od 1956 używano 18 samolotów Jak-12A i 3 Jaki-12M. W 1983 w Polsce wciąż latało 38 cywilnych Jaków-12M i 18 Jaków-12A. Część samolotów tego typu używana jest w dalszym ciągu, głównie w aeroklubach do szkolenia, lotów pasażerskich lub holowania szybowców (2004). W Polsce używano ponadto samolotów PZL-101 Gawron.

[edytuj] Opis konstrukcji

Jednosilnikowy górnopłat zastrzałowy konstrukcji metalowej (Jak-12R, M, A) lub mieszanej (Jak-12). Kadłub w wersjach R, M i A: kratownica z rur stalowych, kryta w przedniej części blachą duralową, w tylnej płótnem. Skrzydła o obrysie prostokątnym (w wersji Jak-12A - z trapezowymi końcówkami), konstrukcji metalowej, kryte duralem i płótnem. Usterzenie klasyczne. Skrzydło wyposażone w klapy i sloty (stałe we wczesnych wersjach, automatyczne w Jak-12A). Zakryta przeszklona kabina czteromiejscowa (w wersji Jak-12 - dwu lub trzymiejscowa) z dwoma fotelami z przodu i kanapą z tyłu. Niektóre wersje miały podwójne sterownice. Podwozie samolotu stałe, klasyczne, z kółkiem ogonowym. Bez uzbrojenia. Samolot był wyposażony w radiostację.

Silnik gwiazdowy, w wersji Jak-12: 5-cylindrowy M-11FR o mocy nominalnej 140 KM i startowej 160 KM (118 kW); w wersjach Jak-12R, M i A: 9-cylindrowy AI-14R o mocy nominalnej 220 KM (161 kW) i startowej 260 KM (191 kW). Silnik w nosie kadłuba. W wersji Jak-12 cylindry z indywidualnymi oprofilowaniami; w wersjach z silnikiem AI-14R silnik w cylindrycznej osłonie, przepływ powietrza regulowany żaluzją. Śmigło dwułopatowe o regulowanym skoku. Dwa zbiorniki paliwa w skrzydłach o pojemności po 225 l.

[edytuj] Inne dane techniczne (nie ujęte powyżej)

Dla Jaka 12M, w nawiasie różnice dla Jaka 12A.

• obciążenie skrzydła - 61 kg/m² (70 kg/m²)

[edytuj] Linki zewnętrzne:

• Sylwetka samolotu na stronie Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie