Józef Tischner

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Józef Stanisław Tischner (ur. 12 marca 1931 w Starym Sączu, zm. 28 czerwca 2000 w Krakowie) - ksiądz katolicki i filozof.

Dzieciństwo spędził w Łopusznej, gdzie jego ojciec - Józef, pełnił funkcję kierownika szkoły, a matka - Weronika z Chowańców pochodząca z Jurgowa na Spiszu, była nauczycielką. Po ukończeniu I Liceum Ogólnokształcącego im. Seweryna Goszczyńskiego w Nowym Targu postanowił wstąpić do seminarium Ojciec poradził mu by odczekał rok, gdy po tym czasie zdania nie zmieni on nie będzie miał nic przeciwko. Przez ten rok Józef Tischner studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Następnie w latach 1950-1955 odbył studia na Wydziale Teologicznym UJ. Ukończył także Wyższe Seminarium Duchowne w Krakowie i po święceniach kapłańskich w 1955 kontynuował studia w Warszawie na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej a następnie, od 1957, na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UJ. Tam pod kierunkiem Romana Ingardena w 1959 uzyskał magisterium, a w 1963 obronił pracę doktorską Ja transcendentalne w filozofii Edmunda Husserla. Jesienią 1968 po raz pierwszy wyjechał za granicę, na roczne stypendium do Leuven. Efektem tego pobytu była praca Studia z teorii świadomości (Fenomenologia świadomości egotycznej), na której podstawie habilitował się w 1974 w ATK.

W latach siedemdziesiątych stał się znaczącą postacią w życiu intelektualnym Polski. Okres ten zamknął w zbiorze esejów "Świat Ludzkiej nadziei", w których dyskutując z klasykami filozofii doby Oświecenia (m. in. Kartezjuszem) oraz egzystencjalistami (Sartre), wprowadza pojęcie "Ja aksjologicznego". Kwestia dotyczyła szczególnie pojęć takich jak świadomość czy też wolność. W eseju Impresje aksjologiczne (1970) przedstawił opis źródłowego doświadczenia Ja jako elementarnej wartości, przeciwstawiając się Husserlowskiej koncepcji Ja transcendentalnego. W ten sposób, pozostając w ramach tradycji fenomenologicznej, zaczął wytaczać własną, oryginalną ścieżkę filozoficznej refleksji, która doprowadziła go później do filozofii dramatu i metafizyki dobra.

Natomiast w artykule Schyłek chrześcijaństwa tomistycznego (1970) zakwestionował prymat filozoficzny tomizmu, zarzucając mu ideologizację wiary i zasłanianie Objawienia. Od czasu sporu z tomizmem nie było w polskim Kościele żadnej istotnej debaty, w której Tischner nie brałby udziału, a wiele z nich sam inicjował. Teksty z pierwszego okresu jego twórczości zawarte są w książkach Świat ludzkiej nadziei (1975) oraz Myślenie według wartości (1982). Pod koniec lat siedemdziesiątych w książce Polski kształt dialogu (1979) podjął również polemikę z marksizmem.

W 1980 podjął na szerszą skalę działalność publiczną. Październikowe kazanie na Wawelu na mszy dla przywódców związków zawodowych (solidarność to jeden drugiego ciężary noście, najgłębsza solidarność jest solidarnością sumień) stało się początkiem serii tekstów publikowanych w Tygodniku Powszechnym i wydanych później jako Etyka Solidarności (1981), w których rozwijał refleksję nad etycznym wymiarem ówczesnych wydarzeń. Od tej pory uznawany był powszechnie za kapelana Solidarności. Jego kazanie wygłoszone na I Zjeździe Solidarności zaliczono w poczet oficjalnych dokumentów zjazdowych. W homilii wygłoszonej przez Jana Pawła II w 1987 w Gdańsku na Zaspie, papież cytował teksty Tischnera jako najlepiej oddające prawdę o Solidarności.

W 1980, przyjmując również funkcję kapelana Związku Podhalan, Tischner postawił sobie za zadanie „skrystalizowanie idei góralszczyzny”. Organizował coroczne msze pod Turbaczem, wspierał rozwój kultury góralskiej. Dzięki jego inicjatywie, podhalańscy rolnicy uzyskali możliwość kształcenia w Austrii oraz znaczną pomoc materialną w sprzęcie rolniczym. Literackim owocem wspierania góralszczyzny były kazania wygłaszane w gwarze, oraz teksty pisane, przede wszystkim Historia filozofii po góralsku (1997).

Po roku 1989 działalność publiczna Tischnera okazała się głęboko przemyślanym programem duszpasterskim. W artykułach zebranych potem w książkach Nieszczęsny dar wolności (1993), W krainie schorowanej wyobraźni (1997) oraz Ksiądz na manowcach (1999) towarzyszył zmaganiom Polaków w budowaniu nowego ładu społecznego, politycznego ale przede wszystkim etycznego. Kontynuował również pracę stricte filozoficzną. Dzieła, w których zawarł swoją własną, oryginalną filozofię, to przede wszystkim Filozofia Dramatu (1990) oraz Spór o istnienie człowieka (1998).

Od 1982 był kilkakrotnie dziekanem Wydziału Filozoficznego Papieskiej Akademii Teologicznej (wybrany Rektorem PAT, ze względów duszpasterskich odmówił przyjęcia funkcji), wieloletnim Prezesem Wiedeńskiego Instytutu Nauk o Człowieku. Był doktorem honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego i Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. Otrzymał m.in. nagrody Pen Clubu, [[laureat Fundacji im. Stefana Kisielewskiego 1993, Fundacji Jurzykowskiego. We wrześniu 1999 otrzymał Order Orła Białego.

Ostatnie lata jego życia naznaczone są walką z ciężką chorobą – rakiem krtani. Jego aktywność pisarska jeszcze się wówczas wzmogła; powstałe teksty dotyczyły najgłębszych doświadczeń religijnych: relacji wolności i łaski, miłosierdzia. Jan Paweł II w telegramie po śmierci Tischnera napisał: był człowiekiem Kościoła, zawsze zatroskanym o to, by w obronie prawdy nie stracić z oczu człowieka.

Został pochowany na cmentarzu w Łopusznej.

Od 2001 roku jest przyznawana przez przez miesięcznik i Wydawnictwo "Znak" nagroda jego imienia.

Jest patronem Wyższej Szkoły Europejskiej w Krakowie.

[edytuj] Bibliografia

1963. Ja transcendentalne w filozofii Edmunda Husserla
1975. Świat ludzkiej nadziei. Kraków : Znak (?)
1978-79. Filozofia poznania. Kraków : Papieski Wydział Teologiczny
1979. Polski kształt dialogu. Kraków : Znak.
1079a. Filozofia chrześcijańska w dialogu z marksizmem. Kraków : Instytut Filozofii przy Papieskim Wydziale Teologicznym : Instytut Teologiczny Księży Misjonarzy
1981. Etyka Solidarności. Kraków : Znak.
1982. Myślenie według wartości. Kraków: Znak.
1990. Filozofia Dramatu. Paris : Éd. du Dialogue.
1990. Książeczka pielgrzyma. Kalwaria Zebrzydowska : Calvarianum.
1991. Polski młyn. Kraków : Nasza Przeszłość.
1992. Boski młyn. Kraków : Oficyna Podhalańska : Secesja.
1993. Nieszczęsny dar wolności. Kraków : Znak
1993a. Spowiedź rewolucjonisty : czytając Fenomenologię ducha Hegla. Kraków: Znak.
1993b. Miłość niemiłowana. Kraków : Wydaw. Sławomira Grotomirskiego.
1994. Idzie o honor. Kraków: Oficyna Podhalańska : "Secesja".
1994a. Jak żyć?. Wrocław : Tum.
1994b. Czytając Veritatis splendor. Kraków : Unum : Polskie Towarzystwo Teologiczne.
1996. Tischner czyta katechizm. Kraków : Znak.
1997. W krainie schorowanej wyobraźni. Kraków : Znak.
1997a. Historia filozofii po góralsku. Kraków : Znak.
1998. Spór o istnienie człowieka. Kraków : Znak.
1999. Ksiądz na manowcach. Kraków : Wydaw. Znak.
1999a. Krótki traktat o naturze służby. Kraków.
1999b. Drogi i bezdroża miłosierdzia. Kraków : Wydaw. AA : Wydaw. M.
2000. Pomoc w rachunku sumienia. Kraków : Znak.
2000. Myśli wyszukane. Kraków : Znak
2001. Miłość nas rozumie : rok liturgiczny z księdzem Tischnerem. Kraków : Znak.
2001. Wobec wartości (wyd. 3). Poznań: W drodze.
2001. Wieści ze słuchanicy. Kraków: Znak.
2003. Słowo o ślebodzie : kazania spod Turbacza 1981-1997. Kraków : Znak.
2003a. Spotkanie / z ks. Józefem Tischnerem rozmawia Anna Karoń-Ostrowska. Kraków: Znak.
2003b. O człowieku: wybór pism filozoficznych. Wrocław : Zakład Narodowy im. Ossolińskich
2004. Myślenie w żywiole piękna. Kraków : Znak.
2005. Wokół Biblii. Kraków: Znak.
2005a. Idąc przez puste błonia. Kraków: Znak.
2006. Studia z filozofii świadomości. Kraków : Instytut Myśli Józefa Tischnera.
2006a. Zrozumieć własną wiarę. Kraków : Społeczny Instytut Wydawniczy Znak.