Izabela Wiłucka
Z Wikipedii
Antonina Maria Izabela Wiłucka-Kowalska (właściwie Izabela Wiłucka, córka Adama i Marii Antoniny z domu Horn, ur. 28 października 1890 w Warszawie, zm. 28 listopada 1946) - arcykapłanka Kościoła Katolickiego Mariawitów.
Izabela Wiłucka pochodziła z rodziny ziemiańskiej. Przez kilka lat uczęszczała do gimnazjum rosyjskiego w Warszawie, a następnie wstąpiła do IV klasy wyróżniającej się wysokim poziomem 7-klasowego Zakładu Wychowawczo-Naukowego Żeńskiego M. Łojkówny w Warszawie. Ukończyła go w 1909. W następnym roku na prośbę znanych poleskich magnatów Ordów, wyjechała do jednego ich majątków o nazwie Perekale na Polesiu, gdzie przez rok miała być nauczycielką ich starszych dzieci. Pobyt ten przedłużył się do czterech lat. Jeden z Ordów ubiegał się nawet o jej rękę. Posiadała gruntowną znajomość języków: angielskiego, francuskiego, niemieckiego i rosyjskiego oraz była uzdolniona muzycznie.
Po wybuchu I wojny światowej i śmierci właściciela majątku została wraz z rodziną Ordów wywieziona na Krym, skąd po trzech latach w 1918 wróciła do Polski, do rodziny w Warszawie. W tym samym roku będąc u rodziny w Płocku poznała mariawityzm i jego założycielkę Marię Felicję Kozłowską, i wkrótce mimo oporu ze strony rodziny wstąpiła do tamtejszego Zgromadzenia Sióstr Mariawitek. W 1920 złożyła śluby wieczyste, a w 1922, zgodnie z zaleceniami zmarłej rok wcześniej Felicji Kozłowskiej, została wybrana jako jej następczyni na przełożoną generalną Zgromadzenia Sióstr Mariawitek w Płocku. Po wprowadzeniu małżeństw dla duchownych w Kościele Mariawickim siostra Izabela zwarła związek małżeński z abpem J.M.M. Michałem Kowalskim.
W 1929 po wprowadzeniu w Kościele Mariawickim kapłaństwa kobiet, została wyświęcona na kapłankę, a wraz z nią 11 innych sióstr zakonnych otrzymało święcenia kapłańskie. Tego samego dnia siostra Izabela Wiłucka-Kowalska otrzymała konsekrację biskupią. Od tego czasu wchodziła w skład zarządu Kościoła Mariawickiego obok biskupów: Jakuba Próchniewskiego, Filipa Feldmana i Bartłomieja Przysieckiego. Do jej obowiązków należało m.in. roztaczanie szczególnej opieki nad kapłaństwem sióstr. Siostra Izabela Wiłucka-Kowalska uczestniczyła w 1926 w pielgrzymce biskupów mariawickich do Ziemi Świętej i brała udział w przedstawianiu przedstawicielom Kościołów Prawosławnych starożytnego Wschodu działalności Kościoła Mariawickiego i o jego posłannictwie.
Po rozłamie w Kościele Mariawickim w 1935 opowiedziała się za abpem J.M.M. Kowalskim. Pełniła nadal urząd przełożonej Zgromadzenia Sióstr Mariawitek i uczestniczyła w zarządzie Kościoła Katolickiego Mariawitów (denominacja felicjanowska).
Gdy w lipcu 1936 zwierzchnik Kościoła Katolickiego Mariawitów abp Michał Kowalski został osadzony na półtora roku w więzieniu w Rawiczu dla odbycia wyroku sądowego z procesu z 1928, siostra Izabela Wiłucka-Kowalska sprawowała w tym czasie urząd przełożonej Kościoła. W latach 1936-1939 wznowiła i prowadziła w Felicjanowie pismo religijno-społeczne (dwutygodnik) Królestwo Boże na Ziemi.
Od stycznia 1940, po aresztowaniu abpa Michała Kowalskiego przez gestapo i wywiezieniu go najpierw do więzienia płockiego, a następnie do obozu w Dachau, arcykapłanka Izabela przejęła i pełniła do swej śmierci obowiązki Zwierzchnika Kościoła.
W marcu 1941, wraz z wszystkimi mieszkańcami ośrodka kościelnego w Felicjanowie została wywieziona do obozu w Działdowie, a następnie w Pomiechówku. Po zwolnieniu z obozu zgromadzenia zakonne zostały rozproszone, a arcykapłanka Izabela zamieszkała w Płońsku, gdzie część sióstr zatrudniono w szpitalu. Stąd w miarę możliwości kierowała całym Kościołem oraz utrzymywała korespondencję z uwięzionym w Dachau abpem Michałem Kowalskim. Po przejściu frontu wiosną 1945 wróciła do zniszczonego Felicjanowa. Tutaj zmarła 28 listopada 1946 i tutaj została pochowana.
