Izabela (córka Filipa Pięknego)
Z Wikipedii
Izabela, zwana Izabelą Francuską lub Wilczycą z Francji (ok. 1296 - 22 sierpnia 1358), żona Edwarda II
Urodziła się między rokiem 1288, a 1296 w Paryżu. Córka Filipa IV Pięknego i Joanny I z Nawarry. Już gdy Izabela była dzieckiem ustalono, że poślubi Edwarda II, następcę tronu Anglii. Ślub odbył się w 1308 roku, po śmierci Edwarda I, ojca pana młodego. Podczas ślubu, miała około 12 lat i już wtedy była uważana przez kronikarzy za piękność. Mimo tego, jej mąż większe zainteresowanie okazywał swojemu faworytowi Piersowi Gavestonowi.
Izabela i Edward II mieli czworo dzieci, byli to:
- Edward III, ur.1312
- Jan z Eltham, ur.1316
- Eleonora, ur.1318
- Joanna z Tower, ur.1321, królowa Szkocji - żona króla Dawida II
Kiedy w 1326 roku jej brat Karol IV Piękny zajął francuskie posesje Edwarda II Izabella przybyła do Francji by wspierać brata przeciw mężowi. Nawiązała tam również romans z Rogerem Mortimerem. Gdy Edward II zażądał by Izabela wróciła do Anglii, Karol IV Piękny odpowiedział, że królowa ma wolną wolę i wedle niej wyjeżdża i powraca; ponadto jeśli królowa chce pozostawać we Francji to on jako jej brat nie może jej wydalić.
Izabela i Mortimer opuścili Francję w 1326 roku i udali się do Holandii do kuzynki królowej, gdzie zbierali sojuszników i wojsko do walki z Edwardem II. Wkrótce powrócili do Anglii by rozprawić się z władcą. Król wyznaczył nagrodę za ich głowy, na co Izabela wyznaczyła dwukrotność tejże nagrody za głowę jednego z faworytów króla.
Wkrótce Edward II został zdetronizowany, a w 1327 zamordowany. Izabela i Mortimer byli podejrzani o zlecenie tego mordu.
Na tronie zaś zasiadł syn Izabeli, Edward III.
