HDL (informatyka)
Z Wikipedii
Język opisu sprzętu (ang. Hardware Description Language (HDL)) — służy do opisu układów cyfrowych. Istnieją dwa zasadnicze sposoby opisu układów:
- behawioralny — projektant definiuje zależności pomiędzy wyjściami a wejściami układu, natomiast realizacją układu zajmuje się kompilator;
- funkcjonalny — projektant definiuje bloki funkcjonalne oraz zależności między nimi; przy czym bloki funkcjonalne mogą być bardzo proste (realizujące np. funkcje podstawowych bramek logicznych), jak również bardzo skomplikowane (np. pamięci, rejestry, sumatory itp.).
Środowiska do przetwarzania jęzków HDL mają szerokie możliwości. Oprócz syntezy układów, umożliwiają różnorakie optymalizacje (np. minimalizacja funkcji, upraszczanie obwodów przez użycie „prefabrykantów”), testowanie zaprojektowanych układów oraz ich funkcjonalną symulację.
Historia języków opisu sprzętu sięga lat 50, kiedy to powstało zapotrzebowanie na uproszczenie projektowania i zautomatyzowanie niektórych (żmudnych) etapów projektowania. Pierwsze języki HDL powstały w Stanach Zjednoczonych, gdzie doczekały się standardów ANSI, później zaś standardów międzynarodowych IEEE.
Najważniejsze języki opisu sprzętu to Verilog i VHDL. Inne to m.in.:
- Abel
- AHDL
- ZEUS
- CONLAN
- KIDLAN
Zobacz też: język programowania, układ cyfrowy, funkcja boolowska
