Gianfranco Zola
Z Wikipedii
Gianfranco Zola, ur. 5 lipca 1966 roku w miejscowości Oliena na Sardynii, włoski były piłkarz grający na pozycji napastnika, były zawodnik m.in. angielskiego klubu Chelsea Londyn.
Swój pierwszy profesjonalny kontrakt Zola podpisał w 1984 roku z sardyńskim klubem Nuorese Calcio. Pięć lat później został zawodnikiem klubu Serie A SSC Napoli. W zwycięskim w lidze sezonie 1989/1990 Zola zdobył 2 bramki, grając u boku samego Diego Maradony. W 1991 roku wywalczył z klubem Superpuchar Włoch i zadebiutował w reprezentacji Włoch pod wodzą Arrigo Sacchiego. W 1993 opuścił Neapol aby związać się z zespołem AC Parma. W 1995 zdobył z zespołem Puchar UEFA oraz wicemistrzostwo Włoch. W tym klubie budował swoją reputację jednego z najlepszych włoskich napastników.
W 1996 roku Zola przeszedł do klubu Chelsea Londyn grającego w Premiership. W 1997 zdobył z drużyną Puchar Anglii i został wybrany graczem roku ligi angielskiej przez stowarzyszenie dziennikarzy sportowych. W 1998 roku pomógł klubowi w wygraniu Pucharu Ligi Angielskiej, Pucharu Zdobywców Pucharów Europy oraz Superpucharu Europy. W 2000 roku ponownie zdobył z drużyną Puchar Anglii.
Jego gol po 21 sekundach od pojawienia się na boisku w finale Pucharu Zdobywców Pucharów w 1998 przeciwko VfB Stuttgart na stadionie Råsunda w Sztokholmie był jednym z najwspanialszych momentów w jego karierze. Już w drugim kontakcie z piłką otrzymał długie podanie od Dennisa Wise'a i pokonał bramkarza Stuttgartu zapewniając Chelsea wygraną 1:0 i zdobycie pierwszego od 28 lat i drugiego w historii europejskiego pucharu. Jego specjalnością były właśnie niezwykłe bramki. Jednym z najlepszych w historii Premiership rzutów wolnych popisał się Zola w meczu z Tottenhamem w styczniu 2003.
Latem 2003 roku, kiedy pojawiły się plotki o zakupie Chelsea przez zagranicznych inwestorów, Zola opuścił klub ze Stamford Bridge i przeniósł się do klubu Cagliari Calcio. Nowy właściciel klubu Roman Abramowicz próbował odzyskać włoską gwiazdę, jednak działacze z Cagliari mu odmówili. Zola poprowadził klub z Sardynii do awansu do Serie A. Potem przedłużył kontrakt o rok i w czerwcu 2005 rozegrał ostatni mecz w karierze, z Juventusem Turyn.
W reprezentacji Włoch Gianfranco Zola rozegrał 35 meczów i zdobył 8 goli. Występował z drużyną na Mistrzostwach Świata w 1994 oraz na Euro 1996. Jego ostatnim występem był mecz eliminacji do Mistrzostw Świata przeciwko Anglii w październiku 1997 roku.
W swojej karierze w Chelsea Zola zdobył ogółem 80 bramek, w tym 14 z rzutów wolnych. W 2003 roku został wybrany przez fanów The Blues najlepszym piłkarzem klubu w historii. W listopadzie 2004 otrzymał Order Imperium Brytyjskiego podczas specjalnej ceremonii w Rzymie.
W 2006 roku opuścił Londyn mimo wielkich pieniędzy jakie oferował mu Roman Abramowicz za dalszą grę, wrócił do rodzinnej Sardynii i tam zakończył karierę.
1 Pagliuca • 2 Apolloni • 3 Benarrivo • 4 Costacurta • 5 Maldini • 6 Baresi • 7 Minotti • 8 Mussi • 9 Tassotti • 10 R. Baggio • 11 Albertini • 12 Marchegiani • 13 D. Baggio • 14 Berti • 15 Conte • 16 Donadoni • 17 Evani • 18 Casiraghi • 19 Massaro • 20 Signori • 21 Zola • 22 Bucci • trener: Sacchi
