Głębia ostrości
Z Wikipedii
Głębia ostrości ( dawniej "głębokość ostrości" ) – parametr stosowany w optyce do określania zakresu odległości, w którym obiekty obserwowane przez urządzenie optyczne sprawiają wrażenie ostrych. Z punktu widzenia fizycznego, głębia ostrości nie istnieje. Wynika ona z fizjologii postrzegania. Przyjmuje się, że poniżej pewnej wielkości plamkę widzimy jako punkt.
Duża głębia ostrości zapewnia zatem ostrość większości elementów na zdjęciu, natomiast mała głębia ostrości (czyli precyzyjne ustawienie i nieostre tło) bywa wielce pożądana przy zdjęciach portretowych i artystycznych.
Na zakres głębi ostrości mają wpływ następujące czynniki:
- przysłona – im mniejszy otwór względny jest pozostawiony (czyli: czym wyższa liczba przysłony, np. 16 lub 22), tym większa głębia;
- budowa obiektywu fotograficznego – im dłuższa ogniskowa, tym mniejsza głębia ostrości;
- rozmiary matrycy (w aparatach cyfrowych) - w praktyce, większość amatorskich aparatów cyfrowych daje bardzo dużą głębię ostrości.
Dla obliczenia strefy ostrości wystarczy użyć wzoru:
T = k × u(1+m)
T – strefa ostrości, k – liczba przesłony, u – wielkość krążka rozproszenia, m – skala odwzorowania.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Przykładowe zdjęcia
|
|
|
