Friedrichshafen FF.49

Z Wikipedii

Friedrichshafen FF.49 – niemiecki wodnosamolot bombowy i patrolowy. Zaprojektowany i zbudowany w 1917 roku w niemieckiej wytwórni lotniczej Flugzeugbau Friedrichshafen GmbH.

Spis treści 1 Historia 2 Użycie samolotu w lotnictwie polskim 3 Opis techniczny 4 Dane lotno-taktyczne

[edytuj] Historia

Wodnosamolot Friedrichshafen FF.49 powstał w specjalizującej się w budowie tego typu samolotów wytwórni Flugzeugbau Friedrichshafen GmbH. Jego konstrukcje oparto na konstrukcji wcześniejszego typu Friedrichshafen FF.33 produkowanego już w tej wytwórni. Wodnosamolot FF.49 miał podobny układ dwupłata, napęd i podwozie, różnił się przede wszystkim wytrzymalszą konstrukcją i kształtem kadłuba – jego tylna część za kabinami załogi była bardziej odchylona do góry w celu ochrony przed uderzeniami fal podczas wodowania i startu z powierzchni wody. Prototyp samolotu oblatano na początku 1917 roku.

Ponieważ wodnosamolot miał dobre osiągi dowództwo niemieckiego lotnictwa zamówiło dwie jego odmiany: bombową oznaczoną Friedrichshafen FF.49B i patrolową – Friedrichshafen FF.49C. Produkcję seryjną odmiany patrolowej FF.49C uruchomiono w maju 1917 roku, a odmiany bombowej FF.49B w połowie 1917 roku.

Wodnosamolot Friedrichshafen FF.49 miał płaty dwudźwigarowe o konstrukcji drewnianej, pokryte płótnem. Lotki znajdowały się na obu płatach. Płaty były usztywnione trzema parami słupków stalowych oraz cięgnami stalowymi. W kadłubie z przodu mieścił się silnik rzędowy chłodzony cieczą. Za silnikiem rozmieszczono jedną za drugą dwie kabiny odkryte, osłonięte małym wiatrochronem. W wersji patrolowej FF.49C kabina przednia była kabiną pilota, tylna obserwatora, w wersji bombowej FF.49B zaś w przedniej kabinie siedział bombardier lub podczas szkolenia uczeń, tylna stanowiła kabinę pilota z urządzeniami sterowniczymi i podstawowymi przyrządami pokładowymi. W kadłubie znajdowały się również zbiorniki paliwa o pojemności maksymalnej 6600 litrów. W tylnej części kadłuba zamontowane było usterzenie klasyczne o konstrukcji drewnianej i pokryciu płóciennym. Kadłub miał konstrukcję kratownicową drewnianą, krytą płótnem. Podwozie stanowiły dwa pływaki drewniane o dwóch redanach, przytwierdzone do dolnego płata i bocznej ściany kadłuba rurami stalowymi.

Obie odmiany wodnosamolotu kierowano sukcesywnie do jednostek lotniczych niemieckiej marynarki wojennej. Do końca I wojny światowej wyprodukowano łącznie 261 wodnosamolotów Friedrichshafen FF.49, obu odmian, z tej liczby w lotnictwie niemieckim znalazło się 37 wodnosamolotów FF.49B i 215 wodnosamolotów FF.49C.

[edytuj] Użycie samolotu w lotnictwie polskim

Jeden wodnosamolot Friedrichshafen FF.49B został w 1920 roku zakupiony w niemieckiej prywatnej firmie inż. Utgoffa. Skierowano go na wyposażenie Bazy Lotnictwa Morskiego w Pucku. Gdzie używany był do szkolenia w Szkole Lotnictwa Morskiego w Pucku. Eksploatowano do 1924 roku.

[edytuj] Opis techniczny

Wodnosamolot Friedrichshafen FF.49B był ciężkim dwumiejscowym wodnosamolotem bombowym, dwupłatem o konstrukcji mieszanej. Podwozie pływakowe – stałe. Napęd silnik rzędowy. Śmigło dwułopatowe, drewniane.

[edytuj] Dane lotno-taktyczne

Model	FF.49B	FF.49C
Wymiary:
Rozpiętość (m)	16,70	16,70
Długość (m)	11,60	11,60
Masa
Własna (kg)	1432	1485
Całkowita (w locie) (kg)	2097	2135
Osiągi
Prędkość maksymalna (km/h)	152	140
Prędkość przelotowa (km/h)	140	130
Prędkość wznoszenia (m/s)	2,5	1,7
Pułap (m)	3500	3000
Długotrwałość lotu (godzinach)	6	6
Napęd	1 silnik rzędowy 6-cylindrowy Benz Bz.IV o mocy 220 KM (162 kW)	1 silnik rzędowy 6-cylindrowy Benz Bz.IV o mocy 220 KM (162 kW)
Uzbrojenie
Strzeleckie	nie posiadał	2 karabiny maszynowe (ruchomy – obserwatora, stały – pilota)
Bombowe	bomby podwieszane pod płat dolny oraz przewożone w kabinie bombardiera	nie posiadał
Załoga	2 (pilot, bombardier)	2 (pilot, obserwator)