Dom publiczny
Z Wikipedii
Dom publiczny, potocznie: burdel, zwane dawniej także zamtuzem lub lupanarem - budynek służący jako miejsce świadczenia płatnych usług seksualnych - prostytucji.
W większości krajów, ze względu na zakaz ułatwiania i czerpania dochodów z czyjejś prostytucji, domy publiczne mają oficjalnie status budynków hotelowych z częścią gastronomiczną. Często używane eufemistyczne określenia to salon masażu, agencja towarzyska. Ich budowlany charakter sytuuje je faktycznie pomiędzy hotelami a budynkami mieszkalnymi. Poszczególne pokoje, służące też czasem za mieszkanie dla prostytutek, posiadają zminimalizowaną powierzchnię i są wyposażone we własną lub wspólną dla dwóch pokojów łazienkę. W zależności od lokalnego zwyczaju prostytutki spotykają klientów przed budynkiem, w specjalnym oknie wystawowym w kondygnacji parteru, zlokalizowanym tam barze lub też odwiedzane są bezpośrednio w swych pokojach.
W niektórych krajach zachodniej Europy (Holandia, Dania, Niemcy, Francja), zwłaszcza w miastach portowych domy publiczne tworzą zazwyczaj zwarte zespoły dzielnic erotycznych zwanych "dzielnicami czerwonych latarni" wraz z sex-shopami, kinami, kabaretami itp., tolerowane przez władze miejskie. W Niemczech od 2002 wznoszenie budynków z przeznaczeniem na domy publiczne jest w pełni legalne, w Holandii zaś silnie utrudnione przez restrykcyjne przepisy urbanistyczne.
Zbliżony do domów publicznych charakter posiadają "hotele na godziny", tzn. hotele, w których pokoje wynajmowane są nie - jak w zwykłych hotelach - na jedną dobę lub więcej, ale na krótsze okresy - jedną lub kilka godzin.
Zobacz też: pigalak.
