Caspar Bartholin starszy
Z Wikipedii
Caspar Bartholin starszy (ur. 12 lutego 1585, zm. 13 lipca 1629) - polihistor pochodzenia duńskiego, najbardziej znany ze swych osiągnięć w medycynie i teologii.
Urodził się w Malmö, mieście należącym wtedy do Danii (obecnie leży w granicach Szwecji). Jako dziecko był rozwinięty ponad wiek, i tak mając trzy lata potrafił czytać, a w wieku trzynastu lat publikował przemówienia swojego autorstwa pisane w grece i łacinie. Mając osiemnaście lat rozpoczął studia na uniwersytecie kopenhaskim, a później także w Rostock i Wittemberdze.
Podróżował przez Niemcy, Holandię, Anglię, Francję i Włochy, gdzie na odwiedzanych uniwersytetach witany był z wyraźnym szacunkiem. W 1613 r. został wybrany profesorem medycyny na uniwersytecie kopenhaskim. Pełnił ten urząd 11 lat, aż do czasu zapadnięcia w ciężką chorobę, kiedy to złożył śluby, że jeśli wyzdrowieje zajmie się teologią. Tak też się stało, został profesorem teologii na uniwersytecie kopenhaskim i kanonikiem miasta Roskilde.
Jego praca Anatomicae Institutiones Corporis Humani, napisana w 1611, była długo jednym z głównych podręczników anatomii. Jako pierwszy opisał pracę nerwu węchowego.
Dwaj jego synowie: Tomasz i Erazm byli także znanymi naukowcami, podobnie jak wnuk, również o imieniu Caspar.
