Bronisław Dembiński

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Bronisław Dembiński (ur. 14 sierpnia 1858 w Komorzy Małej, powiat tucholski, zm. 23 listopada 1939 w Poznaniu), historyk polski, profesor uniwersytetów Lwowskiego, Warszawskiego i Poznańskiego, rektor Uniwersytetu Lwowskiego, działacz państwowy.

Był synem zamożnego ziemianina Teodora (herby Rawicz) i Nepomuceny z Jasińskich. Kształcił się w gimnazjum w Chojnicach i gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu (do 1878, m.in. pod kierunkiem Kazimierza Jarochowskiego), następnie studiował historię na uniwersytecie w Berlinie i Wrocławiu. Pod opieką Jacoba Caro przygotował pracę doktorską Die Beschickung des Tridentinums durch Polen und die Frage vom Nationalconcil, obronioną na Uniwersytecie Wrocławskim w 1883. Lata 1885-1886 spędził w Rzymie na badaniach archiwalnych. W 1886 obronił pracę habilitacyjną Wybór Piusa IV (opiekunem przewodu habilitacyjnego był Stanisław Smolka) i został docentem w Katedrze Historii Powszechnej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1892 został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Lwowskiego; dzieki poparciu Michała Bobrzyńskiego objął Katedrę Historii Powszechnej oraz dyrekcję Seminarium Historycznego. Prowadził wykłady z dziejów papiestwa XVI i XVII wieku, historii Europy XVI i XVII wieku oraz stosunków międzynarodowych Polski. W 1897 mianowany profesorem zwyczajnym, pełnił funkcje dziekana Wydziału Filozoficznego (1898/1899), rektora (1907/1908), prorektora (1908/1909). Prowadził polemiki naukowe z Szymonem Askenazym; znany był z używania w dyskusjach naukowych argumentów osobistych, a w przypadku Askenazego zablokował jego kandydaturę na objęcie Katedry Historii Nowożytnej Polski (1907). Brał udział w pracach Komisji Egzaminacyjnej dla nauczycieli szkół gimnazjalnych i realnych we Lwowie.

W 1916 przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, gdzie przez trzy lata kierował Katedrą Nowożytnej Historii Polski i Powszechnej. W latach 1919-1922 sprawował mandat posła do Sejmu Ustawodawczego; wcześniej był już posłem na sejm w Wiedniu (1914-1918). Był także podsekretarzem stanu (wiceministrem) w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (1918-1920). Stał na czele polskiej grupy Unii Międzyparlamentarnej (1919-1930) i Międzynarodowej Unii Stowarzyszeń Ligi Narodów (1927). W 1923 został profesorem Uniwersytetu Poznańskiego i kierownikiem Katedry Historii Powszechnej; przeszedł na emeryturę w 1933, ale współpracował z uczelnią w kolejnych latach.

W 1900 został członkiem-korespondentem, a w 1917 członkiem czynnym AU (późniejsza PAU); był także członkiem czynnym (1918) i członkiem zwyczajnym (1929) Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Od 1887 członek-korespondent, a w latach 1923-1939 prezes Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk; w 1932 nadano mu członkostwo honorowe. W 1921 został członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego we Lwowie, był ponadto członkiem honorowym Towarzystwa Naukowego w Toruniu. Uniwersytet w Oxfordzie (1930) i Uniwersytet Warszawski (1933) nadały mu doktoraty honoris causa. Był odznaczony Krzyżem Komandorskim i Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta, czeskim Orderem Lwa Białego III stopnia, papieskim Orderem Św. Grzegorza, Krzyżem Oficerskim francuskiej Legii Honorowej, złotym medalem Alliance Francaise. W 1933 Uniwersytet Poznański wydał Medal ku Czci Br. Dembińskiego. Dembiński brał aktywny udział w pracach III Zjazdu Historyków Polskich w Krakowie (1900) oraz Międzynarodowych Zjazdów Historyków w Rzymie (1903), Brukseli (1923), Oslo (1928), Warszawie (1933) i Zurychu (1938). Był wieloletnim działaczem środowiska katolickiego, przewodniczył Kongresowi Eucharystycznemu w Poznaniu, a pod koniec lat 20. został tercjarzem zakonu franciszkańskiego. Po zajęciu Poznania przez Niemców w 1939 zgłosił się do zastąpienia Zygmunta Wojciechowskiego (profesora historii Uniwersytetu Poznańskiego), aresztowanego jako zakładnika; Wojciechowski nie przyjął tej propozycji. Wkrótce potem Dembiński zmarł w zamienionym na szpital klasztorze sióstr elżbietanek w Poznaniu, tknięty paraliżem.

W pracy naukowej zajmował się historią nowożytną papiestwa, historią dyplomatyki nowożytnej, metodologią historii, dziejami europejskiego parlamentaryzmu oraz historią Polski XVIII wieku. Badał m.in. stanowisko Kurii Rzymskiej wobec Polski w okresie Soboru Trydenckiego; analizował przebieg konklawe po śmierci Pawła IV (1559). Zajmował się misją dyplomatyczną Wasyla Kapnisty, poszukującego w Niemczech pomocy dla wyzwolenia Ukrainy spod władzy rosyjskiej. Wiele uwagi poświęcił królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, badał jego życie i działalność, a także życie m.in. carycy Katarzyny II, Ignacego Potockiego, Scipione Piattolego, Feliksa Oraczewskiego (posła polskiego w Paryżu w latach 1791-1792). Przygotował do wydania Źródła do dziejów II i III rozbioru Polski w latach 1788-91 (1902) oraz Korespondencję Stanisława Augusta z księciem Józefem Poniatowskim (1904). Dokonał badań porównawczych nad upadkiem państw europejskich, m.in. Polski i Włoch; postawił tezę, że przyczyną upadku były przerost parlamentaryzmu i rządy oligarchii. Wskazał również ogólnodziejowe epoki przełomowe czasów nowożytnych; były to jego zdaniem reformacja i kontrreformacja oraz rewolucja francuska i upadek Rzeczypospolitej. Zajmował się ponadto hołdem pruskim oraz dorobkiem naukowym Michała Bobrzyńskiego.