Bitwa u Wysp Liparyjskich
Z Wikipedii
Bitwa u Wysp Liparyjskich miała miejsce w roku 260 p.n.e. i była właściwie starciem niewiele mającym wspólnego z bitwą morską, pomiędzy morskimi eskadrami: rzymską pod dowództwem konsula Gnejusza Korneliusza Scypiona Aziny liczącą 17 okrętów a kartagińską Hannibala Gisco liczącą 20 okrętów. Bitwa ta stanowiła pierwszą konfrontację morską między siłami rzymskimi i kartagińskimi podczas I wojny punickiej.
Po sukcesach lądowych na Sycylii, zaznaczonych zdobyciem Agrigentum, Rzymianie poczuli się na siłach zbudować flotę, która zapewniłaby kontrolę nad Morzem Śródziemnym. W rekordowym czasie 2 miesięcy republika rzymska zbudowała flotę około 150 okrętów i wyszkoliła dla nich załogi. Dowództwo nad pierwszymi 17 okrętami objął konsul Gnejusz Korneliusz Scypion Azina. Wraz ze swoją eskadrą skierował się najpierw do Messyny.
Mając informacje sugerujące, że garnizon Lipary - głównego portu Wysp Liparyjskich może przejść na stronę Rzymian, konsul Azina pożeglował tam i wpłynął do Lipary z zamiarem zajęcia wysp i uczynienia ich bazą wypadową dla rzymskiej floty. Bez przeszkód rzucił kotwice w porcie opanowanym przez Kartagińczyków. W nocy nadpłynęła eskadra punicka z Panormos i zablokowała wejście do portu. Przerażone i niedoświadczone załogi rzymskie, bojąc się konfrontacji morskiej z wrogiem, umknęły na ląd, dostając się do niewoli wraz ze swoim wodzem. Wszystkie rzymskie okręty zostały utracone.
Na skutek porażki, rzymski konsul otrzymał swój niepochlebny przydomek Azina - po łacinie Asina - "osioł". Wkrótce potem jednak kartagińska flota została pokonana w bitwie pod Mylae.
