Bitwa pod Magnezją
Z Wikipedii
| Bitwa pod Magnezją | |||||||||||
| Konflikt: | |||||||||||
| [[|238px]] |
|||||||||||
|
|||||||||||
| Walczące strony | |||||||||||
| Rzym | Seleucydzi | ||||||||||
| Dowódcy | |||||||||||
| Lucius Cornelius Scipio Asiaticus | Antioch III Wielki | ||||||||||
| Siły | |||||||||||
| 30 tys. piechoty, 3 tys. jazdy, 16 słoni bojowych | 40-60 tys. piechoty, 12 tys. jazdy, 54 słonie bojowe | ||||||||||
| Straty | |||||||||||
| historycy podają ok. 300 (prawdopodobnie zaniżone) | historycy podają ok. 40-50 tys. (prawdopodobnie zawyżone) | ||||||||||
Bitwa pod Magnezją miała miejsce w grudniu 190 p.n.e. (niektórzy historycy wskazują styczeń 189 p.n.e.) podczas wojny Rzymu z seleucydzkim królem Antiochem III Wielkim.
Po wyparciu Antiocha z Europy wojska rzymskie wkroczyły do Anatolii. Tam przyłączył się do nich król Pergamonu - Eumenes II. Rzymskie wojska razem z sojusznikami liczyły łącznie 30 tysięcy piechoty i 3 tysiące jazdy. Antioch prowadził około 50 tysięcy piechoty i 12 tysięcy jazdy. Rzymianami dowodził formalnie Lucjusz Scypion (nazwany po bitwie Azjatyckim), towarzyszył mu jego brat, wielki Publiusz Korneliusz Scypion Afrykański, pogromca Hannibala, i to on miał faktycznie wydać Antiochowi bitwę. Rozchorował się jednak i walkę stoczył Domicjusz Ahenobarbus, legat (zastępca) Lucjusza.
Bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem Rzymian i masakrą wojsk Antiocha. Na polu bitwy padło ok. 40 tys. piechurów, 3 tys. kawalerzystów i 20 słoni bojowych seleucydzkiego króla. Sześć słoni Rzymianie zdobyli. Straty zwycięzców ograniczyły się ponoć do zaledwie 300 Rzymian i 25 sojuszników.
Główną przyczyną klęski Antiocha były popełnione przez niego błędy taktyczne (użycie przestarzałej broni - rydwanów, złe ustawienie słoni i oddalenie się z kawalerią od sił głównych). W wyniku tej klęski Antioch przegrał wojnę z Rzymem i musiał zrzec się posiadłości w Azji Mniejszej.
