Apostolska Administracja Łemkowszczyzny

Z Wikipedii

Apostolska Administracja Łemkowszczyzny - jednostka jurysdykcyjna ukraińskiej cerkwi greckokatolickiej w Polsce, istniejąca w latach 1934-1947.

[edytuj] Struktura AAŁ

Apostolska Administracja Łemkowszczyzny nie była eparchią, a apostolski administrator nie był biskupem, jednak w praktyce administracja i administrator działali jak eparchia i jej ordynariusz (należy podkreślić, że w praktyce kościoła katolickiego administracja apostolska stanowi wstępny etap do utworzenia nowej diecezji). Władyka przemyski nie miał na terenie AAŁ żadnych uprawnień, choć formalnie pozostawała ona w granicach eparchii przemyskiej i metropolii lwowskiej. Administracja i administrator podlegali bezpośrednio Stolicy Apostolskiej. Administratora wspomagała rada - odpowiednik kapituły. Czynności oficjalne w imieniu administratora prowadziła kuria, w ramach której działały sąd kościelny i inne organy typowe dla eparchii. Siedzibą administratora i jego kurii początkowo był Rymanów, a od 1938 - Sanok.

AAŁ została utworzona przez Stolicę Apostolską z zachodniej części greckokatolickiej diecezji przemyskiej, obejmującej obszar etnicznej Łemkowszczyzny oraz przyległe tereny zamieszkane przez ludność greckokatolicką nie uważającą się za Łemków (m.in. Ruś Szlachtowską). AAŁ obejmowała 11 parochii i 11 tzw. samodzielnych wikariatów. Parochie i wikariaty były podzielone między 9 dekanatów - licząc od zachodu: muszyński, grybowski, gorlicki, dukielski, krośnieński, rymanowski, dynowski, sanocki i bukowski. W 1936 AAŁ liczyła 127,3 tys. wiernych i 130 duchownych posługujących w 204 cerkwiach i czasowniach.

[edytuj] Dzieje AAŁ

I. Geneza

Asumpt do utworzenia Apostolskiej Administracji Łemkowszczyzny dała tzw. schizma tylawska - fala grupowych konwersji Łemków na prawosławie na przełomie lat 20. i 30. XX wieku, w wyniku której około 17 tys. Łemków opuściło cerkiew unicką. Podłożem tej fali było niezadowolenie łemkowskich grekokatolików z ukrainizacyjnej polityki hierarchii cerkiewnej.

Ponieważ nic nie wskazywało, by władyka przemyski nawet po schizmie tylawskiej zaprzestał ukrainizacji swej cerkwi, Łemkowie na własną rękę podjęli działania zmierzające do zmiany tej sytuacji. W 1933 delegacje Łemków zwróciły się do nuncjusza abp. Francesco Marmaggiego i do prymasa kard. Augusta Hlonda o utworzenie odrębnej, niezależnej od Lwowa i Przemyśla, jednostki kościelnej dla Łemków. Ponieważ konkordat z 1925 uzależniał tworzenie nowych jednostek jurysdykcyjnych kościoła katolickiego w Polsce od zgody władz państwowych, na przełomie 1933 i 1934 Stolica Apostolska prowadziła z rządem polskim negocjacje na temat utworzenia odrębnej jednostki kościelnej dla Łemków. Postulaty łemkowskie szły po myśli rządu polskiego, który starał się wówczas podzielić i osłabić narodowy ruch ukraiński.

W tej sytuacji już 9 lutego 1934 Stolica Apostolska i Rzeczpospolita Polska zawarły konwencję o utworzeniu Apostolskiej Administracji Łemkowszczyzny z części obszaru dotychczasowej greckokatolickiej eparchii przemyskiej. Konwencja miała obowiązywać 10 lat z możliwością przedłużenia. Rząd miał również przekazywać AAŁ roczną dotację. Dekretem Quod aptius consuleret z 10 lutego 1934 Stolica Apostolska utworzyła Apostolską Administrację Łemkowszczyzny, określając jej obszar i status. Administracja zaczęła działać po powołaniu i intronizacji administratora, na przełomie 1934 i 1935.

II. Działanie

Przeważający wpływ na działalność AAŁ uzyskały łemkowskie kręgi orientacji rusofilskiej i moskalofilskiej, które doprowadziły do jej powstania. Obaj przedwojenni administratorzy apostolscy byli przeciwnikami ruchu ukraińskiego. Hierarchia AAŁ miała charakter miejscowy - łemkowski i działała w interesie Łemków. Dążyła do całkowitego uniezależnienia od metropolii lwowskiej i stolicy przemyskiej. Zerwała z ukrainizacją cerkwi unickiej oraz z reformami liturgiczno-duszpasterskimi, prowadzonymi przez metropolitę lwowskiego i władykę przemyskiego. W tym celu podejmowano nieraz dość drastyczne kroki. Między innymi:

• zgodnie z porozumieniem z 20 sierpnia 1935 między administratorem a władyką przemyskim przenoszono księży-ukrainofilów do eparchii przemyskiej, a księży-rusofilów - do AAŁ; mimo tego w AAŁ pozostała dość liczna grupa księży orientacji proukraińskiej,
• kleryków AAŁ kształcono nie w seminariach we Lwowie i w Przemyślu, lecz w Krakowie, Częstochowie i Dubnie, a od 1937 - w Tarnowie i w Dubnie,
• administrator B. Maściuch zakazał liturgicznych śpiewów po ukraińsku,
• w 1937 administrator J. Medwecki zakazał duchownym AAŁ prenumerowania i czytania czasopism ukraińskich.

Zarówno utworzenie AAŁ, jak i kolejne antyukraińskie posunięcia jej hierarchii zostały głośno oprotestowane przez prasę ukraińską.

W działalności AAŁ widzi się niekiedy działanie polskiej administracji, dążącej do rozbicia ukraińskiego ruchu narodowościowego i do polonizacji Łemków. Niewątpliwie takie były cele polskiego rządu, gdy popierał łemkowską niezależność, ale z pewnością nie można odmawiać AAŁ charakteru instytucji autentycznie łemkowskiej.

III. Wojna

Warunki działania AAŁ diametralnie zmieniły się po upadku Polski w 1939. Na ziemie Łemków napłynęło kilkadziesiąt tysięcy uchodźców z ziem okupowanych przez ZSRS - zdeklarowanych Ukraińców, którzy zdominowali życie społeczności wiernych. Metropolia lwowska została oddzielona od Łemkowszczyzny nową granicą niemiecko-sowiecką. Po niemieckiej stronie nowej granicy pozostała tylko AAŁ i wschodnia część eparchii przemyskiej, zarządzana z Jarosławia przez wikariusza generalnego bp. Grzegorza Łakotę. W tych warunkach wzrosło znaczenie AAŁ dla ukraińskiej cerkwi greckokatolickiej, a więc i dla ukraińskiego ruchu narodowego. Na przełomie 1939 i 1940 życie AAŁ zostało zdominowane przez orientację ukraińską. Pod naciskiem Ukraińskiego Centralnego Komitetu w Krakowie 10 czerwca 1940 na wikariusza generalnego AAŁ powołano zdeklarowanego ukrainofila ks. Aleksandra Malinowskiego, który wkrótce przejął większość obowiązków ciężko chorego administratora ks. Jakuba Medweckiego, a po jego rychłej śmierci - niemal natychmiast go zastąpił. Pod rządem ks. Malinowskiego AAŁ została całkowicie zukrainizowana - zaczęto się posługiwać językiem ukraińskim, odnowiono kontakty z pozostałymi jednostkami cerkwi ukraińskiej, co przybrało na sile po zajęciu przez III Rzeszę całego terenu metropolii lwowskiej. Politycznie nowy administrator AAŁ opowiedział się bez zastrzeżeń po stronie ukraińskich nacjonalistów.

W miarę zbliżania się frontu wschodniego na teren AAŁ zaczęli napływać świeccy i duchowni uciekinierzy. Przewidując trudności w zarządzaniu administrator 24 sierpnia 1944 powołał trzech wikariuszy generalnych, po czym tymczasowo przeniósł swą siedzibę do Krynicy. Gdy jesienią i zimą 1944 Łemkowszczyzna została przedzielona linią frontu, jeden z nich - ks. Stefan Jodłowski - przejął zarządzanie częścią Administracji po wschodniej stronie frontu.

IV. Rozpad

Upadek AAŁ przebiegał paralelnie do losów ludności łemkowskiej w Polsce. Zadecydowały o nim czynniki zewnętrzne - II wojna światowa, a następnie walki z UPA.

Proces, który miał doprowadzić do zaniku AAŁ, zaczął się już jesienią 1939. Porozumienie między ZSRS a III Rzeszą przewidywało między innymi wymianę ludności. Już wtedy na sowiecką Ukrainę wyjechało około 5 tys. Łemków. Następną falę emigracji stanowiło uchodźstwo przed zbliżającym się frontem wschodnim w 1943 i w 1944. Wielu duchownych AAŁ, przede wszystkim związanych z ukraińskim ruchem narodowym, wyjechało wówczas na zachód Europy.

Wbrew obiegowej opinii, przypisującej zniszczenie osadnictwa łemkowskiego akcji "Wisła", zabójczy cios Łemkowszczyźnie zadało przesiedlenie Łemków do ZSRS. Porozumienie zawarte 9 września 1944 między PKWN a rządem sowieckim przewidywało "repatriację" Ukraińców za nową granicę polsko-sowiecką, przy czym za Ukraińców uważano również Łemków. "Repatriacja" teoretycznie miała być dobrowolna, w praktyce ludność była terroryzowana przez oddziały wojska, milicji i policję polityczną oraz zmuszana do wyjazdu przez organy administracji. Na terenach przygranicznych Łemków wysiedlano pod pozorem zabezpieczenia granicy państwowej. Część ludności łemkowskiej, przede wszystkim ze wsi zniszczonych podczas zaciekłych walk w Karpatach na przełomie 1944 i 1945 (operacja dukielska), wyemigrowała dobrowolnie - w nadziei polepszenia swego losu. Do "repatriacji" przystąpiono już w II połowie 1944, wywożąc ludność łemkowską z powiatów sanockiego i brzozowskiego. Dalsze przesiedlenia objęły cały obszar Łemkowszczyzny. Akcję zakończono 1 sierpnia 1946. Ocenia się, że po zakończeniu przesiedleń w Polsce pozostało 30-40 tys. Łemków (według danych AAŁ w 1943 na jej obszarze mieszkało około 127 tysięcy greckokatolickich Łemków, do czego należy dodać około 18 tys. Łemków prawosławnych). Dla AAŁ konsekwencją przesiedleń była przede wszystkim dezorganizacja sieci parafialnej - wiele parafii zostało wyludnionych całkowicie, w wielu innych pozostały szczątkowe liczby wiernych. Wraz z parafianami wyjeżdżali na Ukrainę ich proboszczowie. Łemkowie decydujący się pozostać najczęściej zmieniali obrządek na łaciński. W tym czasie ostatni administrator, ks. Malinowski, przez Czechosłowację uciekł do Bawarii, obawiając się aresztowania przez NKWD. Przestała działać również kuria. Pod koniec 1946 AAŁ w praktyce nie istniała.

Następnym zdarzeniem decydującym o losach AAŁ była akcja "Wisła" - wysiedlenie ludności ukraińskiej na zachód i północ Polski. Również tym razem Łemków potraktowano identycznie, jak Ukraińców. W przypadku Łemków odpowiedzialność zbiorowa została zastosowana o tyle bezzasadnie, że Łemkowie nie współdziałali z ukraińską partyzantką, lecz byli lojalni wobec władz polskich. Między 24 kwietnia a 31 lipca 1947 przesiedlono około 35 tys. Łemków. Akcja "Wisła" była definitywnym końcem AAŁ. Jednostka nie została formalnie zniesiona, lecz po prostu zabrakło wiernych. Grupy parafian - greckokatolickich Łemków - pozostały tylko w Olchowcu, Bodakach, Blechnarce, Wesołej, Komańczy, Turzańsku i Rzepedzi oraz w miejscowościach uzdrowiskowych. Były jednak tak nieliczne, że nawet tam odprawiano msze greckie na przemian z łacińskimi.

Majątek AAŁ, przede wszystkim nieruchomości i cerkwie, został w dużej części zagrabiony przez władze państwowe, które - w drodze absurdalnej wykładni faktów - potraktowały go jako mienie pozostałe po osobach wysiedlonych do ZSRS. Cerkwie zagarnięte przez państwo w większości popadły w ruinę bądź zostały zniszczone. Sporo cerkwi przejął kościół rzymskokatolicki, przystosowując je do obrządku łacińskiego. Nieliczne zostały objęte przez cerkiew prawosławną.

Apostolska Administracja Łemkowszczyzny nie została odtworzona po odrodzeniu cerkwi greckokatolickiej w Polsce po 1989. Nie została również utworzona żadna jednostka jurysdykcyjna stanowiąca jej kontynuację. Tereny dawnej AAŁ należą obecnie do dekanatu przemyskiego greckokatolickiej archieparchii przemysko-warszawskiej.

[edytuj] Apostolscy Administratorzy

Obowiązki apostolskich administratorów Łemkowszczyzny pełnili kolejno:

1. ks. Mikołaj Nahoriański - dotychczasowy kapelan greckokatolicki w Wojsku Polskim; powołany przez Stolicę Apostolską odmówił przyjęcia tej funkcji
2. ks. dr Bazyli Maściuch - wykładowca seminarium duchownego w Przemyślu; powołany 11 grudnia 1934, intronizowany 19 stycznia 1935, zmarł 10 marca 1936
3. ks. Jan Polański - tymczasowy zarządca
4. ks. dr Jakub Medwecki - powołany 13 lipca 1937, zmarł 27 stycznia 1941
5. ks. Aleksander Malinowski - powołany 5 lutego 1941, opuścił AAŁ we wrześniu 1945
6. ks.ks. Stefan Jodłowski, Jan Podhorbny i Andrzej Złupko - wikariusze generalni na czas niemożności zwykłego zarządzania Administracją; wyznaczeni 24 sierpnia 1944; S. Jodłowski i J. Podhorbny opuścili AAŁ wiosną 1946
7. ks. Andrzej Złupko - wikariusz generalny wyznaczony 1 kwietnia 1947, opuścił AAŁ w 1947
8. ks.ks. Włodzimierz Hajdukiewicz i Piotr Szuflat - zastępcy wikariusza generalnego, mianowani w 1947, w tym samym roku opuścili AAŁ

Link zewnętrzny:

• Solidna praca magisterska o AAŁ

Źródła:

• Paul Best Apostolska Administracja Łemkowszczyzny 1934-1944, w: Polska-Ukraina. 1000 lat sąsiedztwa. Tom 4 - Katolickie unie kościelne w Europie środkowej i wschodniej - idea a rzeczywistość, Stanisław Stępień (red.), Południowo-Wschodni Instytut Naukowy w Przemyślu, Przemyśl 1998, ISSN 0867-1060
• Krzysztof Nowakowski Apostolska Administracja Łemkowszczyzny w latach 1939-1947, w: Polska-Ukraina. 1000 lat sąsiedztwa. Tom 3 - Studia z dziejów greckokatolickiej diecezji przemyskiej, Stanisław Stępień (red.), Południowo-Wschodni Instytut Naukowy w Przemyślu, Przemyśl 1998, ISSN 0867-1060
• Stanisław Stępień Organizacja i struktura terytorialna greckokatolickiej diecezji przemyskiej w latach 1918-1939, w: Polska-Ukraina. 1000 lat sąsiedztwa. Tom 3 - Studia z dziejów greckokatolickiej diecezji przemyskiej, Stanisław Stępień (red.), Południowo-Wschodni Instytut Naukowy w Przemyślu, Przemyśl 1998, ISSN 0867-1060