Apokryf

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Apokryf (gr. ἀπόκρυφος, apókryphos - ukryty, tajemny) – określenie używane w starożytności niechrześcijańskiej w stosunku do tekstu religijnego lub filozoficznego w hellenistycznych religiach misteryjnych oraz systemach filozoficznych o charakterze hermetycznym. Apokryfy były szeroko rozpowszechnione aż do schyłku starożytności na terenie cesarstwa rzymskiego, szczególnie w jego wschodniej części w postaci nurtu religijnego zwanego gnostycyzmem. Jednakże w tym ostatnim przypadku zagadnienie związane z apokryfami łączy się już z chrześcijaństwem, co wynika z charakteru samego gnostycyzmu. W tym kontekście termin 'apokryf' w kręgach filozoficzno-religijnych oznaczał, że do poszczególnych ksiąg mają dostęp tylko osoby wtajemniczone, posiadające określoną wiedzę (gnosis), niedostępną dla profanów.

Termin apokryf funkcjonuje również poza kontekstem religijno-filozoficznym w znaczeniu bardziej ogólnym, które przypisuje pewnym utworom fałszywe pochodzenie, czyli nie od autora, za którego jakieś dzieło uchodzi (np. "Księga apokryfów" Karela Čapka). Innymi słowy chodzi tutaj jak gdyby o utwór "wydobyty z ukrycia", rzekomo autentyczny.

Spis treści

1 Judaizm i chrześcijaństwo
2 Apokryfy (pseudoepigrafy) Starego Testamentu
3 Apokryfy (pseudoepigrafy) Nowego Testamentu
4 Wybrana bibliografia
5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Judaizm i chrześcijaństwo

Z punktu widzenia judaizmu i chrześcijaństwa apokryfami określano pisma niepewnego pochodzenia, które nie zostały przyjęte do kanonu pism świętych, czyli będące niejako w pewnej opozycji do kanonu. W tym sensie stosuje się też termin pseudoepigraf.

We wczesnym chrześcijaństwie i to w jego najwcześniejszym okresie piśmiennym, tego rodzaju księgi zostały odrzucone, gdyż uznano, że nie zostały one napisane bezpośrednio pod wpływem Ducha Świętego. Kryteriami, jakimi kierowano się przy odrzuceniu tego rodzaju pism były m.in.:

niepewne pochodzenie danego tekstu, a więc nie gwarantującego przekazu od apostoła - ucznia Jezusa;
niezgodność doktrynalna z powszechnymi zasadami wiary, przy czym nie chodziło tutaj tylko o pełną niezgodność, ale o wątpliwe sformułowania czy teorie zawarte w danej księdze czy piśmie;
synkretyzm religijny zawarty w treści danego pisma;
wątki mitologiczne lub wręcz fantastyczne zawarte w tekście.

W judaizmie posługiwano się również określeniem "księgi ukryte" (od hebr. ganaz – ukrywać, chować) w odniesieniu do zniszczonych i zużytych rękopisów ksiąg używanych np. w synagogach oraz do tekstów, które rabini odrzucili z powodów doktrynalnych lub innych, ale w odróżnieniu od chrześcijaństwa, te księgi dalej uważano za święte. Kanon świętych ksiąg (chociaż pojęcie "kanon" jako takie w odniesieniu do świętych ksiąg nie funkcjonowało) w judaizmie, określono u schyłku I w. n.e., w nowym ośrodku studiów nad Torą (tzw. akademia hebrajska) znajdującym się na terenie Palestyny w miejscowości Jamni (Jawne). Do świętych ksiąg zaliczono te, które spisane były po hebrajsku lub aramejsku – w sumie 39 ksiąg. Odrzucono teksty greckie (przede wszystkim Septuagintę) i inne określając je mianem pism zewnętrznych (ha-chiconim). W ten sposób powstał tzw. kanon hebrajski, który obejmował mniejszą liczbę ksiąg niż Septuaginta (zawierająca 46 ksiąg), na której oparło się chrześcijaństwo. Różnica między w/w kanonem hebrajskim, a Septuagintą to siedem ksiąg, które wzbudzały wątpliwości, co do przynależności do kanonu, już we wczesnym okresie chrześcijaństwa, aż do V w. n.e. Ostatecznie te 7 ksiąg uznano w Kościele katolickim jako święte dopiero w XVI wieku, gdy Sykstus ze Sieny nazwał je deuterokanonicznymi. Takiego rozwiązania nie przyjął jednak protestantyzm, który swój kanon oparł na kanonie hebrajskim, a 7 dodatkowych ksiąg (deuterokanoniczne w katolicyzmie) uznał za apokryfy dodając później jeszcze do nich inne teksty, będące poza kanonem hebrajskim i katolickim. Jednakże te księgi apokryficzne w protestantyzmie cieszyły się w dalszym ciągu dużą powagą i uważane były za nieodbiegające doktrynalnie od kanonu, będące jego integralnym uzupełnieniem. Z kolei księgi uznane w katolicyzmie za apokryfy protestantyzm określa mianem pseudoepigrafów.

Nie jest możliwe ustalenie pełnej listy ksiąg apokryficznych. Tego typu wykazy tworzone już były w starożytności, ale i wtedy nie obejmowały wszystkich pism niekanonicznych, zwłaszcza, że przy sporządzaniu tego typu list natrafiano na szereg trudności, np. wiele tych samych tekstów funkcjonowało pod różnymi tytułami, a inne nie były znane szerszemu kręgowi odbiorców, gdyż powstawały np. w niewielkich wspólnotach religijnych. Obecnie uważa się, że apokryfami Starego Testamentu jest ok. 60 pism, a Nowego Testamentu znacznie więcej, przy czym, jak już zostało wspomniane nie jest możliwe ustalenie nawet przybliżonej liczby wszystkich niekanonicznych pism nowotestamentalnych. Jeden z bardziej znanych dokumentów wczesnochrześcijańskich, tzw. dekrety pseudogelazjańskie - pochodzące z IV i VI wieku - zawierające wykaz ksiąg kanonicznych i listę pism apokryficznych, wymienia tych ostatnich ponad 60 ksiąg, przy czym autor (lub autorzy) zaznaczają, że wymieniają tylko niektóre z nich.

Apokryfy (pseudoepigrafy) dzielą się na różne grupy w zależności od przyjętego kryterium: wg gatunków literackich, autorstwa przypisanego twórcy, pochodzenia (judaistyczne, hellenistyczne), odniesienia do danego nurtu religijnego (judeochrześcijańskie, gnostyckie) i wiele innych. Najczęstszym kryterium stosowanym przy podziale apokryfów jest ich przynależność do danego gatunku literackiego, po uprzednim odniesieniu do Starego lub Nowego Testamentu.

[edytuj] Apokryfy (pseudoepigrafy) Starego Testamentu

Apokryfy te są wytworem w zasadzie tylko środowiska żydowskiego, ale nie tylko palestyńskiego – wiele z nich powstało w środowiskach diaspory babilońskiej, antiocheńskiej czy aleksandryjskiej. Nawiązują one bezpośrednio do kanonicznych ksiąg Starego Testamentu, uchodząc często za samodzielne księgi święte, albo za rozszerzenie ich kanonicznych odpowiedników. W przeważającej mierze większość z nich powstała w okresie od II w. p.n.e. do końca I w. n.e. Ten okres historii Izraela obfitował w wiele znaczących wydarzeń i nowych wyzwań, jakie stanęły przed Żydami. Przede wszystkim kwestia hellenizacji narodu i religii – starcie dwóch stanowisk w łonie judaizmu. Wszystkie te problemy odzwierciedlone są w pismach apokryficznych. Jednakże zasadniczo apokryfy reprezentują stanowisko harmonijnego współistnienia monoteizmu starotestamentalnego z filozofią grecką, co raczej nie sprzyjało przychylnemu spojrzeniu bardziej ortodoksyjnych środowisk żydowskich, a poglądy tam zawarte często były prezentacjami nowych idei, które znaleźć można w NT. Znakomita większość apokryfów starotestamentalnych dotrwała do naszych czasów dzięki pisarzom wczesnochrześcijańskim, co nie jest przypadkiem, gdyż wynikało to z faktu, że po określeniu tzw. kanonu hebrajskiego przez rabinów zgromadzonych w Jamni, zreformowany judaizm rabiniczny jednoznacznie odżegnywał się od pism odrzuconych na tymże zgromadzeniu, a właśnie często w tych pismach chrześcijanie szukali argumentów w polemice z judaizmem rabinicznym. Apokryfy starotestamentalne inspirowały również pisarzy wczesnochrześcijańskich, wywierając przez to dość wyrazisty wpływ na ich poglądy.

Wśród apokryfów starotestamentalnych wyróżnić można trzy podstawowe grupy:

Opowiadania mają charakter quasi historyczny, opisują zazwyczaj dzieje narodu w jakimś wycinku, albo koleje losu jakiejś osoby – nawiązują one albo do rzeczywistych wydarzeń, albo też (tak jest najczęściej) oparte są na legendach.
- Księga Jubileuszów;
- 3 Księga Ezdrasza;
- 3 Księga Machabejska;
- Apokalipsa Mojżesza;
- Życie Adama i Ewy;
- Testament Adama;
- Wniebowstąpienie Izajasza.

Pisma dydaktyczne to księgi mądrościowe zawierające pouczenia dotyczące spraw moralnych i religijnych. Do nich można zaliczyć:
- Testamenty Dwunastu Patriarchów;
- Psalm 151 i 4 dalsze;
- Psalmy Salomona;
- Modlitwa Manassesa;
- 4 Księga Machabejska;
- pisma dydaktyczne z Qumran.

Apokalipsy – nawiązują one przede wszystkim do kanonicznych ksiąg prorockich
- Księga Henocha;
- Wniebowzięcie Mojżesza;
- 4 Księga Ezdrasza;
- Apokalipsa Barucha;
- Apokalipsa Abrahama;
- Testament Abrahama;
- Apokalipsa Eliasza;
- Księga Eliasza;
- Apokalipsa Sofoniasza;
- Apokalipsa Ezechiela;
- Księgi Sybillijskie.

[edytuj] Apokryfy (pseudoepigrafy) Nowego Testamentu

Niekanoniczne pisma chrześcijańskie odegrały znaczną rolę w kształtowaniu się różnych nurtów religijnych i religijno-filozoficznych w łonie chrześcijaństwa, same będąc często wytworem tychże odłamów, najczęściej gnostyckich. Niektóre księgi, uznane później jako apokryfy, były szeroko stosowane i komentowane w życiu religijnym chrześcijan i cieszyły się dużym autorytetem w pierwszych wiekach, zanim ostatecznie ukształtował się kanon.

Apokryficzna literatura Nowego Testamentu nie ukształtowała się tylko w starożytności. Chociaż jej rozwój przypada głównie na II i III wiek, to jednak pisma te powstawały także w następnych wiekach, aż do średniowiecza (a nawet dalej).

Przyczyn powstawania chrześcijańskiej literatury apokryficznej jest wiele. Do najważniejszych należą przede wszystkim względy teologiczne (jako wyjaśnienie pewnych niejasności głównie z powodu powstawania coraz liczniejszych innych nurtów w łonie chrześcijaństwa bazujących na różnej interpretacji przesłania Jezusa lub zdarzeń z jego życia), filozoficzne (w odpowiedzi na ataki filozofów pogańskich, np. Celsusa). Kolejnymi bodźcami warunkującymi powstawanie apokryfów była z jednej strony potrzeba wyznawców chrześcijaństwa, do poznania bardziej szczegółowego życia i przesłania Jezusa Chrystusa, a z drugiej strony (dotyczy to różnych odrębnych odłamów w łonie chrześcijaństwa) uzasadnienie takich czy innych poglądów religijnych, rzekomego autorstwa któregoś z apostołów, aby w ten sposób nadać im rangę prawdy objawionej – dotyczyło to szczególnie pism gnostyckich.

Najogólniej apokryfy NT można podzielić, wg kryterium wierności kanonowi biblijnemu, na:

ortodoksyjne (nieheretyckie) – nie wykraczające doktrynalnie poza treści przedstawione w księgach kanonicznych, będące tylko uzupełnieniem tychże;
nieortodoksyjne (heretyckie) – przede wszystkim chodzi tutaj o apokryfy gnostyckie, znacząco odbiegające w swojej treści od ksiąg kanonicznych, istotnie zmieniającymi przesłanie Jezusa, albo jego pozycję i rolę, a nawet wszystko razem.

Apokryfy NT zasadniczo dzielą się wg gatunków literackich, podobnie, jak i ich kanoniczne odpowiedniki, na:

ewangelie – opisują głównie dzieciństwo Jezusa i jego zmartwychwstanie; większość z nich zaginęła, a jeszcze inne dotrwały do naszych czasów we fragmentach lub w dziełach Ojców Kościoła, jako cytaty.
- autorstwa poszczególnych apostołów:
  - ewangelia Tomasza;
  - ewangelia Filipa;
  - ewangelia Macieja;
  - ewangelia Piotra;
  - ewangelia Judasza;
  - apokryficzna ewangelia Jana;
  - ewangelia Bartłomieja
- judeochrześcijańskie:
  - ewangelia wg Hebrajczyków;
  - ewangelia wg Nazarejczyków;
  - ewangelia ebionitów.
- dzieciństwa Jezusa:
  - protoewangelia Jakuba;
  - historia dzieciństwa Jezusa będąca inną ewangelią Tomasza;
  - opowiadania o dzieciństwie Jezusa (gnostycka)
- maryjne:
  - historia niepokalanego poczęcia Matki Bożej;
  - ewangelia o narodzeniu Matki Bożej;
  - o zaśnięciu Maryi;
  - lamentacje Matki Bożej;
- poświęcone innym postaciom NT:
  - historia Józefa cieśli;
  - żywot Jana Chrzciciela;
  - opowiadanie o ścięciu Jana Chrzciciela;
  - ewangelia Nikodema;
  - ewangelia Gamaliela;
  - ewangelia Barnaby;
  - ewangelia Marii Magdaleny;
  - ewangelia Egipcjan;
  - ewangelia Prawdy.

Dzieje Apostolskie
- Dzieje Pawła;
- Dzieje Piotra;
- Historia polemik Piotra z Szymonem Magiem;
- Dzieje Piotra i Pawła.

Listy
- Listy Jezusa do Abgara;
- List Pawła do Laodycejczyków;
- List Pawła do Koryntian i Koryntian do Pawła;
- Listy Pawła do Seneki (6 listów) i Seneki do Pawła (8 listów).

Apokalipsy
- Apokalipsa Piotra;
- Apokalipsa Pawła;

[edytuj] Wybrana bibliografia

Apokryfy Starego Testamentu, oprac. R. Rubinkiewicz, Warszawa 1999;
Apokryfy Nowego Testamentu, t. 1, Ewangelie apokryficzne, pod red. M.Starowieyskiego, Lublin 1980;
Apokryfy Nowego Testamentu, t. 1, Ewangelie apokryficzne, część 1, Fragmenty. Narodzenie i dzieciństwo Maryi i Jezusa, pod red. M.Starowieyskiego, Kraków 2003;
H.Langkammer, Słownik biblijny, wyd. II popr. i uzup., Katowice 1984;
Religia. Encyklopedia PWN, t. 5, pod red. T.Gadacza i B.Milerskiego, Warszawa 2002;
Encyklopedia katolicka, t. 1, pod red. F.Gryglewicza, R.Łukaszyka, Z.Sułowskiego, Lublin 1985;
W.Tyloch, Dzieje ksiąg Starego Testamentu. Szkice z krytyki biblijnej, Warszawa 1981;
W.Tyloch, Judaizm, Warszawa 1987.