253 Mathilde
Z Wikipedii
Planetoida Matylda widziana z sondy NEAR |
|
---|---|
Odkrycie | |
Odkrywca | Johann Palisa |
Data odkrycia | 12 listopada 1885 |
Nr kolejny planetoidy | 253 |
Charakterystyka orbity (J2000) | |
Występowanie planetoidy | pas główny |
Średnia odległość od Słońca | 2,64724 AU |
Wielka półoś orbity | 2,64724 AU |
Mimośród | 0,26522 |
Peryhelium | 1,943 AU |
Aphelium | 3,35 AU |
Okres obiegu wokół Słońca | 4,31 roku |
Średnia prędkość orbitalna | 17,98 km/s |
Nachylenie orbity względem ekliptyki | 6,70777° |
Charakterystyka fizyczna | |
Średnica | 66×48×46 km |
Masa | 1,033×1017 kg |
Średnia gęstość | 1,3 g/cm3 |
Okres obrotu wokół własnej osi | 17d 9h 30m |
Albedo | 0,04 |
Jasność absolutna | 10,2 m |
Typ spektralny | Typ C |
Satelity naturalne | brak |
Matylda (253) – jedna z wielu tysięcy znanych planetoid, odkryta przez Johanna Palisę w 1885 r. Krąży wokół Słońca po orbicie mieszczącej się wewnątrz trajektorii Marsa i Jowisza, w tzw. pasie głównym planetoid, w czasie 4,31 roku. Jej średnia odległość od Słońca wynosi 2,6472 AU, a rozmiary 66 × 48 × 46 km.
W 1997 r. przeleciała obok niej sonda kosmiczna NEAR i wykonała jej zdjęcia, przeprowadzając równocześnie inne badania.
Powierzchnia Matyldy jest bardzo ciemna (ma niskie albedo). Można powiedzieć, że jest ciemniejsza od węgla. Należy zatem przypuszczać, że zbudowana jest z takich samych materiałów co meteoryty z grupy chondrytów węglowych.
Asteroida ta obraca się bardzo wolno wokół swej osi (17d 9h 30m). Na powierzchni widzimy wielki krater uderzeniowy o głębokości ok. 10 km. Uderzenia o tak wielkiej sile, która spowodowała powstanie tego krateru, Matylda z pewnością by nie przetrwała w jednym kawałku. Stąd wysnuwa się wniosek, że jest ona zlepkiem wielu okruchów skalnych, które "trzymają się" razem dzięki sile przyciągania.
Zobacz też: lista planetoid, przegląd zagadnień z zakresu astronomii.