SNR
Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
Signal-til-støytilhøve (på engelsk ofte forkorta SNR, Signal-to-Noise ratio) er eit uttrykk om det relative tilhøvet mellom støy og signal til dømes frå ei antenne inn til ein forsterkar. For at ein skal kunne kjenne igjen eit signal er det viktig at det ikkje forsvinn i bakgrunnsstøy. Til dømes må ein på ein musikkonsert rope høgt til kvarandre for å snakke saman pågrunn av at samtala vert overdøyva av musikken.
Uttrykket vert mykje nytta i radiokommunikasjon og informasjonsteori.
Matematisk oppstilling:
Sidan mange signal har verdiar over eit stort dynamisk område, uttrykkjer ein ofte signal-støytilhøve i ein logaritmisk skala kalla desibel:
der P er gjennomsnittleg effekt og A er RMS-amplitudeverdi. Både signal- og støyeffekt må målast innanfor bandbreidda til systemet.
Signal-støytilhøve er den avgrensande faktoren når ein skal dimensjonere eit analogt system. I digitale system svarar dynamikkområde til SNR i analoge system.
 |
Denne elektronikkartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia å vekse seg stor og sterk gjennom å utvide han.
Sjå òg: Oversyn over elektronikkspirer. |
