Wim Verstappen
Wim Verstappen (Gemert, 4 mei 1937 – Amsterdam, 24 juli 2004) was een Nederlands filmregisseur, producent, en scenarioschrijver.
Verstappen werd geboren te Gemert, maar bracht zijn jeugd door op Curaçao. Hij begon in 1961 aan de Filmacademie te Amsterdam, en debuteerde in 1966 met De minder gelukkige terugkeer van Joszef Katus naar het land van Rembrandt. Kort nadat Nicolai van der Heyde, Gied Jaspars en de Surinaams/Nederlandse regisseur Pim de la Parra in 1964 het filmblad Skoop hadden opgericht trad Verstappen toe tot de redactie, omdat men voor het eerste nummer een artikel tekort kwam. Vanaf 1966 regiseerde en produceerde hij films met De la Parra, vanaf 1967 onder de firmanaam Scorpio Films. In de jaren zeventig werd het duo bekend als 'Pim en Wim'. Ze leverden de ene Nederlandse speelfilm na de andere af, waaronder Blue Movie (1971) die dankzij de erin opgenomen seksscènes de doodsteek voor de Nederlandse filmkeuring betekende. Veel van deze films werden hoofdzakelijk gemaakt om geld bijeen te brengen voor de beide films die het duo werkelijk wilde maken. Voor Verstappen was dat Dakota (1974), die altijd zijn lievelingsfilm is gebleven; De la Parra maakte later Wan Pipel (1976).
Nadat Scorpio Films wegens meningsverschillen en schulden was opgeheven, regisseerde Verstappen onder meer Pastorale 1943 (1978), en Het verboden bacchanaal (1981), naar de gelijknamige romans van de door Verstappen zeer bewonderde schrijver Simon Vestdijk. De eerste film, over de knulligheid van het Nederlandse verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog, was een groot succes, maar Het verboden bacchanaal werd neergesabeld door de kritiek. Verstappen viel in 1983 nog in als regisseur van De Zwarte Ruiter nadat Ruud van Hemert was afgehaakt, en regisseerde in 1987 De Ratelrat, maar beide films flopten.
Hierna maakte Verstappen geen nieuwe films meer. Hij ging zich toeleggen op het veilig stellen van de rechten van filmmakers. Verstappen was een van de oprichters van de auteursrechtenorganisatie Sekam. Ook zijn lobby voor het behouden van de aftiteling van op televisie vertoonde films was succesvol.
In 1992 ontving Verstappen uit handen van Sylvia Kristel de Dutch Filmmuseum Award voor zijn verdiensten voor de Nederlandse filmindustrie, en in 1995 ontving hij een Gouden Kalf voor zijn gehele oeuvre.
Verstappen overleed op 67-jarige leeftijd in zijn woning te Amsterdam aan nierkanker. Op 29 juli 2004 werd hij gecremeerd in crematorium Westgaarde te Amsterdam.
[bewerk] Filmografie (beknopt)
- De minder gelukkige terugkeer van Joszef Katus naar het land van Rembrandt (1966)
- Liefdesbekentenissen (1967; hoofdrol voor Ramses Shaffy)
- Drop Out 1969 (AKA De Meester Kan Me Meer Vertellen)
- Blue Movie (1971; hoofdrollen voor Carry Tefsen en Hugo Metsers)
- VD (1972)
- Alicia (1974)
- Dakota (1974)
- Leren van Las Vegas (1974; documentaire, gedraaid op 8 mm/geluid, vertoningskopie 16 mm; commentaarstem Kees Brusse)
- Mens Erger Je Niet (1975; met Rijk de Gooyer)
- Pastorale 1943 (1978; naar de gelijknamige roman van Simon Vestdijk); ook vertoond als TV-serie in 4 delen
- Grijpstra en de Gier (1979; naar Het lijk in de Haarlemmerhouttuinen van Janwillem van de Wetering uit 1975)
- Het verboden bacchanaal (1981; naar de gelijknamige roman van Simon Vestdijk)
- De Zwarte Ruiter (1983); ook vertoond als TV-serie in 4 delen onder de titel De Smokkelaar in 1986
- Leren van Las Vegas (hermontage 1985 voor de Nederlandse televisie)
- De Ratelrat (1987; naar de gelijknamige roman van Janwillem van de Wetering); ook vertoond als TV-serie in 3 delen met de titel Het Lijk In Friesland
