Willem Brakman

Willem Brakman (13 juni 1922, Den Haag) is een Nederlands schrijver, die in de periode 1961 - 2004 in totaal 51 romans, verhalen, novellen en een enkel essay publiceerde; daarmee is hij één van de productiefste naoorlogse Nederlandse schrijvers. Hij ontving drie literaire prijzen, waaronder de P.C. Hooftprijs in 1980.

Na de MULO ging Brakman op kantoor werken en in de avonduren studeerde hij voor het HBS-diploma. In 1945 legde hij het examen voor de HBS met goed gevolg af en kwam daardoor in aanmerking voor een beurs.

Daarmee kon hij medicijnen gaan studeren in Leiden en werd daarna van 1952 tot 1953 als arts ingelijfd bij de Militair geneeskundige dienst MGD in Amersfoort en Ede.

In de jaren vijftig had hij een huisartsenpraktijk in zijn geboorteplaats. Na enkele jaren als huisarts te hebben gewerkt, werd Brakman bedrijfsarts in Enschede bij dertien textielfabrieken. Hier kon hij meer rust vinden dan in zijn drukke huisartspraktijk in Den Haag.

Brakman debuteerde laat - op bijna 40-jarige leeftijd - met autobiografisch proza, waarin de sfeer van een benarde jeugd beklemmend maar vaak ook ironisch wordt opgeroepen.

Zijn werk als arts heeft een belangrijk stempel op zijn oeuvre gedrukt Veel lezers vinden Brakmans werk erg ontoegankelijk. Daardoor heeft hij geen groot lezerspubliek. Zelf zegt hij: "Ik schrijf voor de goede lezer". Waarschijnlijk bedoelt hij: "goede verstaander".

Inhoud 1 Vriendschap met Nol Gregoor 2 Thema's 3 Enschede 4 Veldwerk 5 Prijzen 6 Bibliografie

[bewerk] Vriendschap met Nol Gregoor

Toen Willem Brakman en Nol Gregoor elkaar in de zomer van 1944 ontmoetten verschilden ze 10 jaar. Gregoor was ambtenaar aan een Ministerie, kenner van literatuur en beeldende kunst. Hij introduceerde Brakman in zijn vriendenkring van dichters en schilders. De ontmoeting met Gregoor was bepalend voor de ontwikkeling van Brakman. Nol Gregoor werd bekend als interviewer en maakte ook een biografische studie van Simon Vestdijk. Over Brakman schreef hij het korte verhaal: De heer Hop herinnert zich, (1987). Zij hadden een bloeiende en doorlopende correspondentie. De verhalenbundel De weg naar huis (1962) van Brakman zijn eigenlijk brieven aan zijn vriend Nol Gregoor. Nol Gregoor overleed in mei 2000.

[bewerk] Thema's

Belangrijke gegevens in zijn romans zijn protest tegen dood en vergankelijkheid, eenzaamheid, angst en erotiek. In latere werk is het belangrijkste thema, de tegenstelling tussen werkelijkheid en verbeelding. Dit geldt bijvoorbeeld voor Kind in de buurt (1972), maar vooral voor Ansichten uit Amerika (1981). Brakman is gefascineerd door een bijbelse figuur Lazarus, die een rol speelt in de roman De opstandeling (1963) en de historische roman De gehoorzame dode (1964). Dit zou eigenlijk één boek worden maar door problemen lukte dit niet. Hij maakte er daarom maar twee van.

De roman Een winterreis, (1961) geeft een treffend beeld van een in het verleden en heden levend stadje (Hulst) en zijn inwoners. De roman werd bekroond met de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs. Een groot deel van het werk van Willem Brakman speelt zich af in zijn geboortestad Den Haag. Te beginnen met zijn debuut Een winterreis situeert Brakman een aantal romans in de buurten waarin hij opgroeide: Duindorp en de Bomenbuurt. Toen er plannen op tafel kwamen om Duindorp te slopen en drastisch te verbouwen protesteerde Brakman daartegen in de roman De sloop der dingen (2000).

[bewerk] Enschede

Van 1957 tot 1985 woonde Willem Brakman in Enschede waar hij werkzaam was als bedrijfsarts. Een aantal van zijn romans is in deze stad gesitueerd, maar meer omdat de locatie hem bekend was dan dat Enschede zelf het thema van de romans werd. Meermalen noemde Brakman Enschede 'het onlieflijke stadje E.' Brakmans bezwaar tegen Enschede was dat de stad geen historische ontwikkeling in haar bouwwerken kon laten zien omdat er veel karakteristieks afgebroken was en er veel uniforme bebouwing voor in de plaats was gekomen. Tot de meest bekende 'Enschedese romans' behoren Come back, De oorveeg en Het doodgezegde park.

Enig rumoer ontstond om de roman Kind in de buurt (1972), omdat plaatselijke kunstenaars zich in Brakmans kritisch beeld van het kunstenaarschap meenden te herkennen. Meermalen werd Brakman door stadsbestuur en stadgenoten geëerd, onder andere bij een kunstmanifestatie in het Volkspark waarbij een installatie werd gebouwd waaruit teksten van Brakman vanuit luidsprekers in een vijver opklonken na een druk op een knop op een paal. De installatie werd in 'het doodgezegde park' door Brakman zelf officieel in gebruik gesteld. Korte tijd later echter werd de apparatuur door onbekenden vernield.

[bewerk] Veldwerk

De romans van Brakman spelen zich doorgaans buiten het moderne straatrumoer af. Dat neemt niet weg dat Brakman voor elk van zijn boeken gedegen veldwerk verricht. In 1988 schreef Brakman over Jack the Ripper de novelle Heer op kamer. Hiervoor heeft hij locaties bezocht, waar de misdrijven plaats vonden. Voor het verhaal Portret van een dame heeft hij de villa niet ver van Bentheim in Duitsland gesitueerd bezocht. Het verhaal Portret van een dame verscheen in de verhalenbundel Zes subtiele verhalen (1978) en gaat over het bezoek aan een excentrieke familie. De roman Het groen van Delvaux (1996) gaat over een particulier opleidingsinstituut dat verstrikt raakt in de mengeling van quasi-wetenschappelijke en commerciële activiteiten. Aan het eind van het eerste cursusjaar verlaten de docenten opgelucht het gebouw. Twee van hen, Kwaadvlieg en Blommestein, vertrekken voor 'een voettocht over de Veluwe om het graf van Helene Kröller-Müller op te sporen'. Brakman heeft zelf in 1995 op de Veluwe gezocht naar het verborgen liggend graf van het echtpaar Kröller-Müller, de stichters van het gelijknamige museum in het Nationaal Park de Hoge Veluwe. Voor enkele boeken heeft hij een gedegen studie gemaakt van het joodse heilige boek, de Talmoed. In 2003 verscheen zijn vijftigste roman, Nazomer geheten. Het beschrijft een kleine episode uit het leven van een man die een huis erft in het Zeeuwse stadje Hulst, dat ook de plaats van handeling is in zijn debuutroman. In april 2004 volgde alweer de eenenvijftigste roman De afwijzing.

[bewerk] Prijzen

Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs 1962, voor Een winterreis.
De F. Bordewijkprijs (1979) voor Zes subtiele verhalen.
De P.C. Hooftprijs werd in 1980 aan hem toegekend voor gehele oeuvre.

[bewerk] Bibliografie

• 1961 - Een winterreis
• 1961 - Die ene mens
• 1962 - De weg naar huis
• 1963 - De opstandeling
• 1964 - De gehoorzame dode
• 1965 - Water als water
• 1967 - Het godgeklaagde feest
• 1969 - Debielen en demonen
• 1972 - Kind in de buurt
• 1974 - Het zwart uit de mond van Madame Bovary
• 1975 - De biograaf
• 1976 - Glubkes oordeel over het monster van Frankenstein
• 1977 - De blauw-zilveren koning
• 1978 - Typograaf
• 1978 - Zes subtiele verhalen
• 1979 - Vijf manieren om een oude dame te wekken
• 1979 - Jeugd als bouwstof, in: Juffrouw Idastraat
• 1980 - Come-back
• 1980 - De gegoeden
• 1980 - Bij nader inzien, in: de Revisor
• 1981 - Ansichten uit Amerika
• 1981 - Zeeland bestaat niet
• 1982 - Schrijvers op reis, in: De Tijd
• 1982 - Een weekend in Oostende
• 1982 - Schrijven in Overijssel, in: A. van Dis en T. Hermans, Het land der Letteren
• 1982 - Waar niet woont is iedereen thuis
• 1983 - De brandende kwestie: de dood in Volterra. In: Vrij Nederland
• 1983 - Een wak in het kroos, essays
• 1983 - Een reis van de douanier naar Bentheim, verhaal
• 1984 - Een familiedrama, verhaal
• 1984 - De oorveeg, roman
• 1985 - Ondertekend
• 1985 - De pop ontpopt, rede
• 1985 - De betekenis van de heer K., roman
• 1985 - De jojo van de lezer, essays
• 1985 - Ziel
• 1985 - Leesclubje, roman
• 1985 - Kanttekeningen bij een betekenis, verhalen
• 1986 - De graaf van Den Haag, roman
• 1986 - Het doodgezegde park, roman
• 1986 - Dichtoefeningen
• 1987 - Jongensboek, verhalen
• 1987 - Oom Anton
• 1988 - Heer op kamer, roman
• 1988 - Willem Brakman: vertegenwoordiger in paradijzen
• 1988 - Glossen en Schelfhoutjes, essays
• 1989 - Pop op de bank, autobiografie
• 1989 - De vadermoordenaar, roman
• 1990 - Noctua
• 1990 - Van de in hogere kringen verliefde
• 1990 - Met een klein handje
• 1991 - Een Heiligverklaring, verhaal
• 1991 - Inferno, roman
• 1992 - Een vreemde stam heeft mij geroofd
• 1992 - Scherf, verhaal
• 1993 - Vincent, roman
• 1994 - Late vereffening, roman
• 1994 - Haagse school
• 1995 - Een zonnig toneelstuk of als ik terugdenk aan de oorlog, roman
• 1995 - Een voortreffelijke ridder, verhaal
• 1996 - Interieur, novelle
• 1996 - Het groen van Delveaux, roman
• 1997 - De oertekst, essay
• 1997 - De gelukzaligen, roman
• 1997 - Voltreffer
• 1998 - Het goede boek, roman
• 1998 - Ante diluvium , roman
• 1998 - De koning is dood, roman
• 1999 - Museumrevolte
• 1999 - Het onlieflijke stadje E., bloemlezing
• 2000 - De sloop der dingen
• 2005 - Moenens luchtige sprongen, roman