Walkure
De walkuren (Oudnoords valkyrjar, Engels valkyries) zijn strijdgodinnen uit de Noordse mythologie. Oorspronkelijk waren het grimmige doods- en oorlogsgodinnen, die op de rug van hellehonden de slagvelden afstroopten op zoek naar gevelde (gevallen) helden (walkure komt van oudgermaanse equivalenten voor vellen + keuren) die voor Odin dienst konden doen voor de eindstrijd tijdens Ragnarok. Uiteindelijk evolueerden zij van lelijke heksen tot schone maagden. Ze waren de diensters of dochters van Odin en droegen mooie harnassen met helmen en speren en zaten op paarden met vleugels.
Hoewel de Walkuren regelmatig gezien worden als godinnen die zelf de wapens opnamen, streden ze zelf niet. Er zijn althans geen geschriften bekend waarin beschreven wordt dat Walkuren zelf deelnamen aan de strijd. Hun doel was om de slagvelden te bezoeken en de meest heldhaftige (gedode) strijder te kiezen om hem mee te nemen naar het Walhalla. Alleen de dapperste krijgers werden uitgekozen, en zij genoten een goed leven in het Walhalla tot de eindstrijd, de ragna rök. Het uitzoeken van de dappersten onder de krijgers was een vergeefse poging van Odin om de eindstrijd te winnen. Wanneer de Walkuren niet op zoek waren naar helden op het slagveld, hadden ze ook nog een andere taak. Zo bedienden zij de helden in het Walhalla.
Zolang de walkuren maagd bleven, zouden ze onsterfelijk en onkwetsbaar blijven. De walkuren waren de boodschappers van Odin. De weerkaatsing van hun harnassen werd verantwoordelijk gehouden voor het poollicht.
Richard Wagner heeft één van de mythen van de walkuren gebruikt in zijn opera "Die Walküre", de tweede opera uit de vierdelige serie Der Ring des Nibelungen.
