Tupolev Tu-4

Tupolev Tu-4 Bull
Rol:	Bommenwerper
Bemanning:	elf
Varianten:	Tu-4, Tu-4A, Tu-4K
Stukprijs:
Status
Eerste vlucht:	19 mei 1947
Aantal gebouwd:	847
Gebruik:	Sovjet-Unie, China
Afmetingen
Lengte:	30,18 m
Hoogte:	8,46 m
Spanwijdte:	43,05 m
Vleugeloppervlak:	161,7 m²
Gewicht
Leeggewicht:	35.270 kg
Brandstofgewicht:	kg
Wapenlast:	kg
Startgewicht:	65.000 kg
Max. gewicht:	46.700 kg
Laadvermogen:	{{{Laadvermogen}}}
Krachtbron
Motor(en):	4× Shvetsov ASh-73TK stermotoren
Propeller(s):
Stuwkracht:	kN
Vermogen:	1.790 kW
Prestaties
Kruissnelheid:
Topsnelheid:	558 km/h
Klimsnelheid:	{{{Klimsnelheid}}} m/s
Vliegbereik:	6.200 km
Actieradius:	km
Dienstplafond:	11.200 m
Bewapening
Boordgeschut:	10× Nudelman NS-23 kanonnen
Ophangpunten:
Bommen:	6×1.000 kg bommen of 1× atoombom of
Raketten:	2× KS-1 raket

De Tupolev Tu-4 (NAVO-Codenaam Bull) was een Sovjet strategische bommenwerper welke dienst deed in de Sovjet luchtmacht van eind jaren '40 tot midden jaren '60. Het was een reverse-engineerede kopie van de Amerikaanse B-29 Superfortress.

[bewerk] Ontwikkeling

Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog had de Sovjet-Unie argwaan tegen de strategische bombardementen capaciteit van de Verenigde Staten. De VS voerde regelmatig bombardementen uit op Japan, vrijwel in de achtertuin van de Sovjet-Unie, vanuit afgelegen bases in de Pacific met de B-29 Superfortress. Stalin gaf de opdracht een vergelijkbare bommenwerper te ontwikkelen.

In 1944 waren drie B-29's genoodzaakt op Sovjet grondgebied te landen na bombardementen op Japan. De Sovjets confisqueerden de bommenwerpers en Tupolev OKB ontmantelde en bestuurde ze. Stalin beval Tupolev om de B-29 te kopiëren, tot in de kleinste details en een ontwerp te maken dat zo snel mogelijk in serieproductie kon. Dus kopiëerde Tupolev de B-29 en reverse-engineerde waar nodig. Tupolev nam waarschijnlijk het bevel van Stalin erg letterlijk, en kopiëerde zelfs de plaatstukken bedoeld als reparatie van tijdens missies opgedane schade. Omdat de door Boeing gebruikte materialen niet verkrijgbaar waren in de Sovjet-Unie, maakte Tupolev onder meer gebruik van dikker plaatmateriaal. Hierdoor was de het toestel beduidend zwaarder dan de B-29, waardoor zijn bereik en laadvermogen minder was.

De resulterende bommenwerper was de Tu-4, welke voor het eerst vloog op 19 mei 1947. Serie productie begon meteen, en het toestel kwam in dienst in 1949. De introductie van de Tu-4 leidde tot paniek bij de USAF omdat het bereik van de Tu-4 groot genoeg was om de steden Chicago, Los Angeles en New York City met een redelijke lading op een eenrichtingsmissie. Enkele pogingen werden gedaan om de toestellen te voorzien van apparatuur voor bijtanken in de lucht om het bereik te vergroten, maar deze werden slechts op enkele toestellen gebouwd.

[bewerk] Operationele geschiedenis

Er zijn in totaal 847 Tu-4's gebouwd in de Sovjet-Unie toen de productie stopte in 1952, waarvan enkele naar China gingen tijdens de eind jaren '50. Vele experimentele versies zijn er gebouwd, en de waardevolle ervaring leidde tot het Sovjet strategische bommenwerper programma. De Tu-4's werden in de jaren '60 uit dienst genomen, en werden vervangen door de Tupolev Tu-95 (vanaf 1956) en de Tupolev Tu-16 (vanaf 1954). Aan het begin van de jaren '60 waren de enige Sovjet Tu-4's die nog in dienst waren in gebruik als transporttoestellen en vliegende laboratoria. Er is in ieder geval nog een Tu-4 bewaard gebleven, welke staat in het Monino luchtmacht museum, welke is gesitueerd op de grond van het Yuri Gagarin Luchtmacht Academie, buiten Moskou.

Er staan ook nog twee Tu-4's in het National Air Museum bij Beijing, China. Een van deze toestellen is omgebouwd tot AWACS-testbed, de ander vervoert een onbemand spionagevliegtuigje onder elke vleugel. Beide toestellen zijn opgewaardeerd met 4.000 pk sterke Ivchenko AI-20K turboprops. Er gaan ook geruchten dat er nog minstens 15 Tu-4's in dienst van de Chinese luchtmacht zijn.

Een aantal afleidingen zijn ook gepland, waaronder een passagierstoestel (Tupolev Tu-70), vrachttoestel (Tupolev Tu-75) en verbeterde versies van de basis bommenwerper (Tupolev Tu-80 en Tupolev Tu-85), maar geen van deze projecten bereikte massaproductie.