Staats-Vlaanderen
Staats-Vlaanderen was een van de generaliteitslanden van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Het omvatte ruwweg het huidige Zeeuws-Vlaanderen, hoewel de landkaart in die dagen er nog wat anders uitzag dan in de 21e eeuw omdat er nog veel meer water was: de Braakman deelde het gebied dwars doormidden en sommige stukken land langs de Westerschelde waren nog niet ingepolderd.
De grens met de door de Spanjaarden en later door de Oostenrijkers bezette Zuidelijke Nederlanden liep ongeveer zoals 'ie nu loopt tussen Zeeuws- en Oost-Vlaanderen. De grens was aan beide zijden geheel gefortificeerd, conform de manier van oorlogvoering in die dagen. Het zwaartepunt van de Nederlandse bemoeienis lag tijdens de Tachtigjarige Oorlog op de westelijke helft. Het ook heden ten dage opvallende verschil in de meest voorkomende godsdienst in beide helften is daaruit verklaarbaar: het oosten (regio Hulst) is katholiek, het westen (regio Aardenburg/Sluis) is Nederlands Hervormd.
De inname van Staats-Vlaanderen maakte een blokkade van de Westerschelde mogelijk waardoor de haven van Antwerpen onbruikbaar werd voor de Spanjaarden.
Bij de oprichting van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden werd het landsdeel onderdeel van de provincie Zeeland en hernoemd tot Zeeuws-Vlaanderen. In 1830 en '31, werd tijdens de Belgische Opstand dezelfde tactiek (blokkade van de haven van Antwerpen) toegepast om de opstandige Belgen economisch en militair dwars te zitten. In 1944 konden de Duitsers op dezelfde wijze Antwerpen voor de oprukkende Geallieerden ongeschikt maken als aanvoerhaven. Het bezit (of bezet houden) van Zeeuws-Vlaanderen gaf dus militair controle over de Westerschelde.
België legde in 1919 en '20 een claim (die ook gold ten aanzien van het Nederlandse Zuid-Limburg) omdat men vond dat er reden genoeg was om het door Nederland aan de Duitse Keizer Wilhelm II verleende politiek asiel, inclusief de toegestane doorreismogelijkheid door Zuid-Limburg voor de terugtrekkende Duitse troepen, aan te grijpen om een territoriale eis in te dienen op de conferentie in Versailles waar de Geallieerden de nadere vredesvoorwaarden die aan Duitsland opgelegd zouden worden, onderling bespraken. Die annexatiewens werd België overigens geweigerd.
In Vlaams-nationale kringen wordt de term op sarcastische wijze gebruikt voor Zeeuws-Vlaanderen omdat men het - net als Frans-Vlaanderen dat Zuid-Vlaanderen wordt genoemd - als een bezet gebied beschouwt dat teruggegeven zou moeten worden aan een Vlaanderen dat tegelijk een zelfstandige natie zou moeten zijn. Opvallend is dat die eis dus eerder ook door het door hen zo gehate België gedaan werd.
