Paul Pierre Broca

Paul Pierre Broca (28 juni 1824 - 9 juli 1880) was een Frans arts, anatoom en antropoloog die vooral bekend werd door zijn (her)ontdekking van het spraakcentrum dat naar hem het gebied van Broca genoemd wordt.

Inhoud 1 Educatie en onderzoek 2 Onderzoek naar spraak 3 Antropologie-onderzoek 4 Anatomie-onderzoek 5 Broca als persoon

[bewerk] Educatie en onderzoek

Paul Broca werd geboren in Sainte-Foy-la-Grande en werd op zijn 17e al toegelaten aan de medische faculteit in Parijs en studeerde af toen hij 20 was. Al gauw werd hij professor in chirurgische pathologie aan de Universteit van Parijs. Hij blonk uit als medisch onderzoeker op veel gebieden. Op zijn 24ste had hij al veel onderscheidingen, medailles en invloedrijke posities toegewezen gekregen. Zijn vroege wetenschappelijke werken gingen over de histologie van kraakbeen en bot, maar hij bestudeerde ook de pathologie van kanker, de behandeling van aneurysma's en zuigelingensterfte. Hij hield zich veel bezig met comparatieve anatomie van de hersenen. Als neuro-anatoom heeft hij veel belangrijke bijdragen geleverd aan het begrijpen van het limbisch systeem en het rhinencephalon. Zijn onderzoek naar de localisatie van spraak heeft geleid tot een nieuw onderzoeksgebied: de lateralizatie van hersenfuncties^[1].

[bewerk] Onderzoek naar spraak

Broca is bekend geworden door zijn ontdekking van het spraakcentrum van de hersenen, gelegen in de frontale hersenkwab, nu bekend als het gebied van Broca. Onderzoek naar de hersenen van afasiepatiënten, met name dat van zijn eerste patiënt in het Bicêtreziekenhuis te Leborgne (die de bijnaam "Tan" had, daar hij niets anders kon zeggen dan "tan"), heeft geleid tot de ontdekking van het spraakcentrum. In 1861 deed Broca een post-mortem autopsie op Tan. Het bleek dat Tan een laesie had, veroorzaakt door syfilis, in de linker cerebrale hemisfeer. De laesie bevond zich precies in het hersengebied dat belangrijk is voor het spreken^[1]. Deze ontdekking is toegeschreven aan Broca, ondanks dat een generatie eerder de franse neuroloog Marc Dax ongeveer dezelfde observaties deed.

Patiënten met een beschadiging aan het gebied van Broca en/of omliggende regionen van de frontale hersenkwab worden vaak klinisch gecategoriseerd als hebbende Broca's afasie. Dit soort afasie wordt gekenmerkt door problemen met het spreken. Patiënten met Wernicke's afasie, vernoemd naar Karl Wernicke, hebben, in tegensteling tot patiënten met Broca's afasie, problemen met het begrijpen van spraak.

[bewerk] Antropologie-onderzoek

Broca was ook pionier op het gebied van fysische antropologie. In 1859 richtte hij het antropologische genootschap op, in 1872 het Revue d'Anthropolgie en in 1876 de antropologiefaculteit in Parijs. Dankzij Broca kwam de wetenschap van craniale antropometrie in een stroomversnelling terecht.

Broca beschreef voor het eerst doorboorde schedels uit het neolithicum^[1].

[bewerk] Anatomie-onderzoek

Comparatieve anatomie van primaten is een ander gebied waarin Broca belangrijke bijdragen heeft geleverd. Broca was zeer geïnteresseerd in de relatie tussen anatomische eigenschappen van de hersenen en mentale mogelijkheden, zoals intelligentie^[1].

[bewerk] Broca als persoon

Broca's tijdgenoten beschreven hem als genereus, meelevend en aardig, met ongekende standvastigheid en eerlijkheid, gerespecteerd door eenieder. Hij maakte nooit vijanden en verloor nooit vrienden. Hij was een onvermoeibaar werker, hij heeft honderden boeken en artikelen geschreven. Tevens zette hij zich in voor gezondheidszorg voor de armen, en was een belangrijk persoon in de Assistance Publique.

Pierre Paul Broca stierf op 56-jarige leeftijd in Parijs, in 1880, waarschijnlijk door een hersenaneurisma.

Bron:

[1] R.M.E. Sabbatini: a brief biography of Paul Pierre Broca