Olaf J. de Landell
Olaf J. de Landell (Cirebon (Java, Nederlands-Indië), 16 mei 1911 - Hilversum, 26 april 1989) is het pseudoniem van Jan Bernard Wemmerslager van Sparwoude. Rond 1950 is hij zich Olaf de Landell gaan noemen, en omdat hij bijgelovig was beschouwde hij 13 letters als gevaarlijk en voegde een J. toe.
Hij was een echte duizendpoot: dansen, boksen, ballet, pantomime, schrijven, spreken (voor de radio), goudsmeden, spellen bedenken, verpakkingen. Hij heeft het allemaal geprobeerd en met slechts één ding kon hij uiteindelijk zijn brood verdienen. In 1935 verscheen zijn eerste roman "Wij moderne menschen", waarvan er niet zo heel veel van zijn verkocht. In de Tweede Wereldoorlog had zijn uitgever hem aangemeld voor de Kultuurkamer, en dat kwam hem na de oorlog te staan op een jaar publicatieverbod.
Hij werd een beetje bekender toen zijn boek "De appels bloeien" uit 1950 een aanmoedigingsprijs kreeg bij het inzenden voor het boekenweekgeschenk. Helemaal in de wolken was hij toen hij een jaar later met "De porseleintafel" de eerste plaats kreeg: boekenweekgeschenk 1951. Hij won f 2000,- en dat kwam hem heel goed van pas, want hij bezat geen rode cent.
Hij trad veel op voor de radio bij de AVRO, o.a. voor het programma "Harp der minne" (1950) en "De lachende Hollander" vanaf 1953,
Vanaf 1966 begon hij langzaam meer boeken te verkopen, ook al werd hij niet echt erkend als "groot schrijver". In 1974 tot en met 1976 verscheen zijn meest bekende werk, de trilogie over de Porseleinboom. Dit is eigenlijk het verhaal van de fabriek van Jaarsma, de familie van moeders kant.
Minder bekend zijn de vertalingen uit het Duits en Frans die hij gemaakt heeft: 'Jean Effel' is misschien wel de bekendste. Verder heeft hij ook in veel tijdschriften korte verhalen geschreven: Margriet, Libelle, Katholieke Illustratie, Avrobode, Revue, Speel, Toer (jeugdherbergencentrale), Vrouw en haar huis, Pour vous madame. Opvallend veel voor vrouwenbladen, misschien wel een teken dat zijn verhalen door vrouwen meer werden gewaardeerd dan door mannen.
Hij heeft verder veel toneelspelen en een aantal hoorspelen voor de radio geschreven. Een van die hoorspelen (Paladonië, uitgezonden in het najaar van 1955) is de basis geweest voor het boek "Met hermelijn-stappen". In het najaar van 1979 werd zijn trilogie over de porseleinspiegel bewerkt als hoorspel uitgezonden. Jos Brink speelde de hoofdrol Harm van Wellaert-van Andenbeeck.
In 1952 schreef De Lanell het wagenspel De schat dat hij voor f 50,- verkocht aan Ons leekenspel, een bureau voor lied, spel, muziek en dans in Bussum. Het stuk verscheen in het blad Speel, met spoel op de spelewei. Hij schreef in latere jaren nog vele verhalen in Speel, bijvoorbeeld In het bos van reus Groenegroot in 1964.
In 1960 werd hij in het Brabantse Berkel-Enschot (vlak bij Tilburg) uitgenodigd om mee te helpen regisseren bij het toneelstuk Haat en liefde, een bewerking van twee verhalen uit zijn boek Nachtfluistering uit de Tweede Wereldoorlog. Een jaar later schreef en regisseerde hij Haat en liefde. Het was voor een Brabants dorp in die tijd een hele cultuurschok toen De Landell daar verbleef. Zijn belevenissen (in milde vorm) zijn terug te vinden in het boek Ter Ere van. Berkel Enschot werd daar Rennevoirt genoemd. Ter ere van dit boek is er in Berkel Enschot nu een basisschool met de naam Rennevoirt. De Landell heeft deze school geopend. Een aantal spelers uit de twee opgevoerde toneelstukken richtten in 1964 de toneelvereniging De Toneelspelers op.
