Nel van Dijk
Petronella Bernardina Maria (Nel) van Dijk (Tilburg, 22 oktober 1952) is een Nederlands politica voor GroenLinks en de Communistische Partij Nederland.
Van Dijk studeerde in 1972 af van het HBS en werkte vervolgens als archief beheerder in de staalindustrie. In 1982 kwam zij voor de CPN in de Provinciale Staten van Noord-Brabant. Daarnaast werd zij lid van het partijbestuur van de CPN. In 1984 verliet zij haar baan in de staalindustrie en de provinciale staten.
In 1987 werd zij tussentijds lid van het Europees parlement voor de CPN, dat onderdeel was van het Groen Progressief Akkoord. Er was binnen het GPA afgesproken dat de CPN en PPR afgevaardigde ieder een halve periode zouden uitzitten. Zij verving Herman Verbeek van de PPR. In 1989 werd zij herkozen in het Europees parlement en nu mocht zij de gehele periode uitzitten. Tussen 1992 en 1994 was zij voorzitter van de commissie voor vervoer en toerisme. In deze periode zette zij zich met name in voor het milieu, zo pleitte zij voor een trans-Europees netwerk van aquaducten en voor beperkingen op het vervoer van chemische en radioactieve stoffen. In 1994 werd zij, voor GroenLinks, waarin de CPN intussen was opgegaan, lijsttrekker bij de Europese verkiezingen en tussen 1994 en 1998 enig lid. In dezelfde periode was zij voorzitter van de commissie voor de rechten van de vrouw. Naast milieu werden nu ook vrouwenrechten belangrijk voor Van Dijk. In 1997 pleitte zij voor diervriendelijker vervoer van levende dieren, door een maximale reistijd in te stellen en dieren te slachten in het land van herkomst. Daarnaast zette zij zich in voor de rechten van vrouwen, zij droeg beslissend bij aan legalisering van abortus binnen Europa. Ook werd zij bekend om haar strijd tegen fraude, te luxe regelingen en voorzieningen voor parlementariërs en voor openheid van het parlement. Daarbij schuwde zij niet het werken met een verborgen camera en het speuren, tot in ambtelijke prullenmanden toe, naar vertrouwelijke stukken.
In 1998 verliet zij het parlement om directeur te worden van het Landelijk Bureau Leeftijdsdiscriminatie. Joost Lagendijk volgde haar op. Zij werd toen ook Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. In 2003 werd zij directeur van het Instituut voor Publiek en Politiek waarvoor zij onder andere projectleider bij de Referendumwijzer was voor het referendum over de Europese Grondwet in 2005. Daarnaast is zij sinds 2002 voorzitter van de Vereniging Milieudefensie.
