Léon Rochtus
Léon Rochtus was een Vlaams nationalist uit Antwerpen die carrière wist te maken als bankier, kunstliefhebber en diplomaat. Omwille van zijn vermeende Nazi-sympathieën kreeg hij in bepaalde media de weinig flaterende bijnaam Zwarte Léon. Hij is ook de vader van Notaris X die in de jaren 1980 in opspraak kwam, maar over de gehele lijn vrijgesproken werd.
Inhoud |
[bewerk] Bankier en kunstliefhebber
In de jaren 1970 begon de ster van Léon Rochtus pas echt te schijnen. Na een geslaagde carrière bij de Artesia Bank maakte hij de overstap naar de toenmalige Bank van Parijs en de Nederlanden waar hij directeur werd van de Antwerpse afdeling. Hij lag onder meer aan de basis van het uitgebreide kunst- en vastgoedpatrimonium dat de Artesia Bank doorheen de jaren wist te vergaren. Dankzij deze aankopen werd een aanzienlijk deel van het Vlaamse culturele erfgoed "gered" van mogelijke verloedering en teloorgang.
Na de overname van Artesia BACOB door Dexia werd dit patrimonium grotendeels geliquideerd omdat de onderhoudskosten niet langer opwogen tegen de meerwaarde. Zijn nazaten zetten het werk van Léon Rochtus verder en zijn ook actief in tal van kunstminnende en kunstondersteunende groeperingen en galerijen, zoals Van Campen & Rochtus en Campo.
[bewerk] Financier en flamingant
Als geslaagd bankier geraakte Léon Rochtus ook nauw betrokken bij de oprichting en de werking van een aantal organisaties in de marge van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd. Rochtus werd genoemd als één van de grootste financiers en fondsenwervers achter verenigingen als de Orde van den Prince, de Marnixring, het Sint-Maartensfonds, Voorpost, de Vlaamse Militanten Orde, het Stracke Noodfonds, het Vlaams Blok en de Vlaamse Volksbeweging. Zijn persoonlijke vriendschap met Bert Eriksson werd hem vaak aangewreven.
[bewerk] Diplomaat en lobbyist
In 1975 werd Léon Rochtus benoemd als ereconsul van de Unie van Zuid-Afrika in Antwerpen.
In 1977 stond Rochtus - samen met André Vlerick, Wim Jorissen, Bob Maes, Jef Valkeniers en Karel Dillen - aan de wieg van Protea, een "vriendschapsvereniging" tussen prominente Vlamingen en Zuid-Afrikanen die de Apartheid ondersteunde door het verspreiden van "objectieve informatie" over Zuid-Afrika. Deze groep groeide al snel uit tot één van 's werelds grootste en machtigste pro-apartheidslobbygroepen.
In 1981 opende Léon Rochtus het Vlaams Kultureel Centrum Dr. Missak (VKCM) in Johannesburg.
In 1992 kreeg Rochtus de allerhoogste onderscheiding van Zuid-Afrika, de Orde van de Goede Hoop.
In 1995 verschijnt Rochtus dan weer voor de Waarheidscommissie (Truth and Reconciliation Commission) in Zuid-Afrika, die onder leiding stond van aartsbisschop Desmond Tutu. Zijn emotioneel discours bezorgt hem de titel friend of the new South Africa. Hierdoor mocht hij - ook na het aan de macht komen van het ANC - zijn eretitels tot aan zijn dood behouden.
[bewerk] Dood en in memoriam
Na zijn dood in 1997 kreeg hij een lovend in memoriam in het Zuid-Afrikaanse overheidsmagazine Beelden. "Mr. Rochtus was an exceptional man for South Africa, since he fulfilled the role of Honorary Consul in an admirable way. He received in 1992 Die Orde van Goeie Hoop for his excellent record of service, especially for the promotion of trade relations between South Africa and Belgium." Het in memoriam was van de hand van Anette de K. Joubert, ambassadeur in Brussel, en van Alfred Nzo, minister van buitenlandse zaken.
[bewerk] Kritiek en nuance
Nochtans was Rochtus in de eerste plaats een "vijand" van het African National Congress en een absolute voorstander van het apartheidsregime. Zijn inzet ter promotie van de handel dateert uit de tijd van het VN-embargo tegen Zuid-Afrika en moet dus ook in die context bekeken worden. Léon Rochtus en Protea stelden alles in het werk om deze internationale isolatie te doorbreken. Rochtus werd in feite bedankt voor zijn inspanningen tegen de VN en het handelsembargo, dat uiteindelijk het apartheidsregime ten val heeft gebracht.
[bewerk] Externe links
- De zaak België voor de Zuid-Afrikaanse waarheidscommissie (in het Engels)
| Bron(nen): |
|
