Klassiek-liberalisme
Onder het klassiek-liberalisme wordt verstaan een stroming binnen het liberalisme dat gebaseerd is op individualisme, privaat eigendom en een kleine overheid die slechts optreedt wanneer de rechten van het individu worden geschonden.
Hiermee wordt een propagatie van de filosofie van 17e en 18e eeuwse liberalen bedoeld, zoals John Locke en Adam Smith.
De kwalificatie klassiek is dan ook meer een gevolg van de verandering van de term liberalisme in de Verenigde Staten. Daar is de betekenis van liberalisme onder toedoen van onder meer Roosevelt's New Deal een eigen leven gaan leiden. Liberalen die zich niet met deze overheidsbemoeienis konden schikken, en daarnaast ook niet het conservatisme wilden omarmen, worden vaak als klassiek-liberaal bestempeld.
Het verschil tussen klassiek-liberalisme en libertarisme is klein. Ook moet het klassiek-liberalisme niet met neoliberalisme worden verward, aangezien dit laatste zich richt op instutionele veranderingen. Deze veranderingen hoeven niet altijd in samenspraak te zijn met de filosofie en maatschappijvisie van het klassiek-liberalisme.
Als contemporaine klassiek-liberalen worden vaak genoemd Milton Friedman, Friedrich Hayek en Ludwig von Mises.
