Edmonton Oilers
De Edmonton Oilers is een succesvol ijshockeyteam uit het Canadese Edmonton (Alberta), dat uitkomt in de NHL. Het team werd in 1972 opgericht als de Alberta Oilers en kreeg in 1973 zijn huidige naam. De Oilers speelden in de World Hockey Association tot de opheffing daarvan in 1978. In 1979 voegde het team zich bij de NHL.
Inhoud |
[bewerk] Geschiedenis
[bewerk] De World Hockey Association
In 1972 voegden de Alberta Oilers zich bij de World Hockey Association (WHA) als een van oprichters. De eigenaar van het team was destijds Bill Hunter, hij was eerder al eigenaar van de Edmonton Oil Kings en richtte op wat later de Western Hockey League zou worden. Zijn pogingen om professioneel ijshockey naar Edmonton te krijgen werden geblokkeerd door de NHL. Het team heette eerst de Alberta Oilers omdat de thuiswedstrijden in zowel Edmonton als Calgary gespeeld zouden worden, toen de Calgary Broncos opgeheven werden werd er, om verscheidene redenen, gekozen om alle thuiswedstrijden in Edmonton te spelen waarna ook de naam werd veranderd. Bij deze redenen zou het vooral gaan om het financiele aspect en omdat het nu makkelijker zou worden om ook een team uit Calgary naar de NHL of de WHA te halen. Ondanks middelmatige plaatsen in de rangschikking werd Edmonton populair bij de fans. De resultaten werden beter in 1978 toen de nieuwe eigenaar Peter Pocklington een van de meest noemenswaardige ruildeals in de geschiedenis van de NHL. Edmonton haalde namelijk de toen al excellerende Wayne Gretzky binnen. Ook doelman Eddie Mio en Peter Driscoll van de Indianapolis Racers kwamen naar Edmonton. Gretzky speelde, in zijn eerste en enige seizoen in de WHA, de Oilers naar een topklassering in de reguliere competitie. In de play-offs werden ze echter in de finale verslagen door de Winnipeg Jets. De allerlaatste goal in de geschiedenis van de WHA werd gemaakt door een speler van de Oilers, namelijk Dave Semenko.
[bewerk] De NHL
Met een boel jonge spelers waaronder Wayne Gretzky, Mark Messier, Jari Kurri, Paul Coffey, Glenn Anderson, Grant Fuhr en Kevin Lowe leken de Oilers af te gaan op een mooie toekomst voor de club in de NHL, ze waren toen ze naar de NHL gingen de enige ploeg die niet op een nieuwe locatie en onder een nieuwe naam zou gaan spelen. Ze domineerden de NHL aan het einde van de jaren ’80 en werden bij een recente Sporting News Poll, in februari 2006, in de top-5 van beste sportteams van de laatste 120 jaar gekozen. De Oilers haalden de playoffs meteen in hun eerste seizoen in de NHL (1979-1980) maar werden verslagen door de Philadelphia Flyers met 3-0. In het seizoen van 1980-1981 kwamen de Oilers een ronde verder door de grote favorieten met 3-0 te verslaan, zijnde de Montreal Canadiens. In het seizoen daarop werd Wayne Gretzky de derde speler die 50 goals in 50 wedstrijden maakte (Mike Bossy en Maurice Richard gingen hem voor). Echter, de Los Angeles Kings waren in de eerste ronde van de playoffs te sterk en versloegen de ploeg uit Edmonton. In 1983 stond Edmonton voor de eerste keer in zijn historie in de finales van de strijd om de Stanley Cup maar kregen een sweep te verwerken, het werd 4-0 voor de New York Islanders, die onder leiding van hun topscorer Mike Bossy hun vierde Stanley Cup op rij wonnen. Een jaar later zou Edmonton wel zegevieren, opnieuw tegen de Islanders werd het 4-1 en de Oilers wonnen voor het eerst de Stanley Cup. Edmonton won het jaar erop, in 1985, wederom de Stanley Cup, ditmaal door de Philadelphia Flyers te verslaan. Ze zouden de cup geen drie keer achter elkaar winnen doordat in het seizoen 1985-1986 de serie tegen Calgary verloren ging. In de derde periode van de zevende wedstrijd, bij een stand van 2-2 wilde Edmonton-verdediger Steve Smith een pass geven, de puck kwam tegen de schaats van Fuhr en eindigde in het eigen doel. Deze goal bleek de winnende goal van de wedstrijd en daarmee ook de serie. Hierdoor zou Edmonton de finale niet halen. In dit seizoen werd Edmonton wel de winnaar van de allereerste Presidents' Trophy die wordt uitgereikt aan het team met de beste score in het reguliere seizoen. In 1987 haalde Edmonton weer de finale van de Stanley Cup, ze versloegen hierin de Philadelphia Flyers in zeven wedstrijden. De rookie doelman van de Flyers, Ron Hextall zette een hele goede reeks neer en kreeg de Conn Smythe Trophy voor die prestatie. In 1988 maakten de Edmonton Oilers hun sterkste playoffs allertijden door, ze verloren in de gehele playoffs maar 2 wedstrijden en stuurden de Boston Bruins in de finale zelfs met 4-0 naar huis. Hiermee wonnen ze hun vierde Stanley Cup in vijf jaar. Tijdens een van de finalewedstrijden in Boston viel bij een 3-3 stand de stroom uit in de tweede periode. De wedstrijd werd afgelast en de directeur van de NHL van toen, John Ziegler liet de wedstrijd opnieuw plannen. De volgende wedstrijd, wat officieel wedstrijd 5 was, wonnen de Oilers met 6-3 en daarmee maakten ze de sweep compleet, de officiele stand was 4-0. Na deze wedstrijd riep Wayne Gretzky al zijn teamgenoten, coaches en alle andere mensen van de Edmonton Oilers bij elkaar op het ijs voor een teamfoto met de Stanley Cup. Een traditie die sinds toen door elk team wat later de cup won in stand is gehouden. Die zomer vertrok Wayne Gretzky, samen met twee andere populaire spelers Marty McSorley en Mike Krushelnyski in ruil voor 15 miljoen dollar, twee jonge rijzende sterren Jimmy Carson en Martin Gelinas en drie draft-picks voor de eerste ronde van de draft. Carson speelde slechts twee seizoenen in Edmonton toen hij naar de Detroit Red Wings vertrok. Gelinas speelde vijf jaar in Edmonton maar kon nooit echt uitblinken en scoorde nooit meer dan 20 keer. De spelers die bij de draft werden gehaald met de draft-picks die ze voor Gretzky ontvangen hadden zouden het nooit maken in Edmonton. In 1989 hadden de Oilers het moeilijk en voor het eerst sinds 1982 werden de Oilers uitgeschakeld in de eerste ronde van de playoffs tegen de Los Angeles Kings, met Gretzky. De Stanley Cup zou uiteindelijk gewonnen worden door aartsrivaal van Edmonton, de Calgary Flames. In 1990 werd All-star doelman Grant Fuhr aangeklaagd voor het bezit en gebruik van cocaine, zijn plaats werd ingenomen door Bill Ranford en het team haalde de playoffs en won uiteindelijk de Stanley Cup door in de finale de Boston Bruins te verslaan. Ranford, die dus in de plaats gekomen was van ster doelman Grant Fuhr, won de Conn Smythe Trophy als MVP van de playoffs.
[bewerk] De wederopbouw van de Oilers
Door de ruil van Gretzky schoten de salarissen de lucht in, kleine teams (financieel) als Edmonton konden niet meer mee komen met de salarissen die in de grote Amerikaanse steden, hierdoor verlieten Messier, Fuhr, Kurri en Anderson het team vlak achter elkaar waardoor alleen de jonge spelers over. Daaraan was meteen te zien dat de Oilers het niet goed hadden gedaan tijdens de drafts van de afgelopen jaren. Ondanks dat ze wel hun opwachting maakten in de playoffs van 1991 en 1992 konden ze niet meer overtuigen en uiteindelijk in 1993, misten de Oilers voor het eerst de playoffs sinds hun eerste jaar in de NHL. Ze zouden de vier daaropvolgende jaren niet terugkomen ondanks dat aanvallers Doug Weight en Jason Arnott zich sterk ontwikkelden. Ook naast het ijs ging het slecht. Het andere bedrijf van de eigenaar raakte betrokken bij een schandaal met betrekking tot corruptie. In het grootste deel van de jaren ’90 was de ploeg uit Edmonton bezig om financieel het hoofd boven water te houden. In 1998 werd het team gekocht door de Edmonton Investors Group, een gezelschap, bestaande uit 37 mensen. Zij haalden genoeg geld bij elkaar om het team te kopen en ze beloofden het team in Edmonton te houden. De NHL bood ook steun omdat ook de Winnipeg Jets en de Québec Nordiques al verdwenen waren uit de competitie. Een jaar eerder, in 1997 haalden de Oilers weer de playoffs en ze versloegen in de eerste ronde de Dallas Stars in zeven wedstrijden met doelman Curtis Joseph die het voortouw nam. In die series haalden de Edmonton Oilers nog een stunt uit door, met nog 4 minuten te spelen, een 3-0 achterstand om te buigen in een 3-3 en in extra tijd zelfs naar een 4-3 te tillen door een goal van Kelly Buchberger. Edmonton zou de volgende ronde verliezen van de Colorado Avalanche. In 1998 kwamen ze terug, weer onder leiding van Joseph, kwamen ze de eerste ronde door waarin ze de ploeg uit Colorado deze keer wel uitschakelden. De ploegen uit Dallas en Edmonton kwamen elkaar weer tegen, nu in de tweede ronde, en deze keer zegevierden de Stars. Tussen 1997 en 2003 speelden de Edmonton Oilers en de Dallas Stars 6 keer tegen elkaar in de playoffs. Slechts 1 keer ontmoetten ze elkaar niet, dat was in 2002, toen ze allebei de playoffs niet wisten te bereiken. Eigenlijk begon de rivaliteit tussen deze twee ploegen al eerder, toen de ploeg uit Dallas nog de Minnesota North Stars heette. Elke keer na 1990 als beide teams de playoffs haalden kwamen ze elkaar tegen. In 2006 werd deze reeks beëindigd toen de Stars werden uitgeschakeld door de Colorado Avalanche in de eerste ronde, terwijl de Oilers doorstoomden naar de finale van de Stanley Cup waar ze werden verslagen door de Carolina Hurricanes.
[bewerk] De Heritage Classic
Op 22 November 2003 organiseerden de Oilers de zogenaamde Heritage Classic, de allereerste buitenwedstrijd in de NHL. De Oilers werden met 4-3 verslagen door de Montreal Canadiens met de winnende goal van Richard Zednik, die ook al de openingstreffer maakte. Er waren 57,167 toeschouwers, wat een record is voor de NHL. De wedstrijd werd gespeeld in het Commonwealth Stadium. Voorafgaand aan deze wedstrijd werd er nog een wedstrijd gespeeld met enkele voormalige sterren van beide teams. De Oilers kwamen uiteraard met hun team uit de jaren ’80, geleid door Wayne Gretzky. De Canadiens kwamen met hun spelers uit de jaren ’70 op het ijs onder leiding van Guy Lafleur aangevuld met wat spelers uit 1993 en 1986, toen ze de Stanley Cup ook wonnen. Mark Messier kreeg speciaal toestemming van zijn werkgever de New York Rangers om mee te doen in de wedstrijd. Beide teams speelden met alleen spelers die ooit de Stanley Cup met de club wonnen op een tweetal spelers na.
Momenteel wordt er gekeken naar de mogelijkheden voor een volgende Heritage Classic, hierin zouden de New York Rangers dan moeten spelen tegen de New York Islanders of, de Toronto Maple Leafs tegen de Detroit Red Wings.
[bewerk] Na de Lockout
Na de lockout in 2004-2005 van de NHL worstelden de Oilers niet meer met de hoge salarissen die elders gegeven werden omdat er een plafond in het salarissensysteem werd gebouwd. Edmonton begaf zich op de ‘markt’ om een paar spelers te halen en dat lukte. Chris Pronger en Michael Peca tekenden bij de Oilers. De Oilers moesten wel Mike York en Eric Brewer laten lopen naar de teams waar Peca en Pronger vandaan kwamen, respectievelijk de New York Islanders en de St Louis Blues. Er werd gehoopt op een terugkeer in de playoffs. Het seizoen begon slecht, de Oilers speelden niet constant, vooral in de aanval en in het doel. Doelman Ty Conklin was geblesseerd geraakt tijdens een trainingskamp waardoor Jussi Markkanen in moest vallen, hij speelde af en toe een goede wedstrijd maar kon niet overtuigen. Ook Mike Morrison, de derde doelman werd uitgetest, hij maakte een goede start maar zakte langzaam weg. Er werd door de fans gehoopt op een grote ruildeal of het ontslaan van hoofdtrainer Craig MacTavish maar in December stonden de Oilers alweer bovenaan in hun regionale divisie met 48 punten. Ze bleven wisselvallig spelen en er kwam toch een ruil. De Oilers pikten de scorende verdediger Jaroslav Spacek en Dick Tarnstrom op. Spacek kwam van de Chicago Blackhawks en Tarnstrom van de Pittsburgh Penguins. Er werd ook uitgekeken naar een nieuwe doelman en uiteindelijk, vlak voor de deadline haalden de Oilers Dwayne Roloson, een doelman van het all-star team van 2004, van de Minnesota Wild, de aanvaller Sergei Samsonov van de Boston Bruins. Hiervoor gaven ze een paar draft-picks weg en Marty Reasoner en Yan Stastny
[bewerk] Prijzen
- Stanley Cup - 1984, 1985, 1987, 1988 en 1990
- Presidents' Trophy - 1986, 1987 (ook in 1984 waren de Oilers als eerste geëindigd, maar toen bestond de Presidents' Trophy nog niet)
- Clarence S. Campbell Bowl - 1983, 1984, 1985, 1987, 1988, 1990, 2006
[bewerk] Play-off optreden
- 2006 - Finale (Carolina Hurricanes)
- 2004 - Play-offs niet gehaald
- 2003 - Eerste ronde (Dallas Stars)
- 2002 - Play-offs niet gehaald
- 2001 - Eerste ronde (Dallas Stars)
- 2000 - Eerste ronde (Dallas Stars)
- 1999 - Eerste ronde (Dallas Stars)
- 1998 - Tweede ronde (Dallas Stars)
- 1997 - Tweede ronde (Colorado Avalanche, de Stars werden in de eerste ronde verslagen)
- 1996 - Play-offs niet gehaald
- 1995 - Play-offs niet gehaald
[bewerk] Spelers
[bewerk] Bekende spelers
- Wayne Gretzky (1978-1988), in 1999 in de Hall of Fame opgenomen.
- Jari Kurri (1980-1990), in 2001 in de Hall of Fame opgenomen.
- Grant Fuhr (1981-1991), in 2003 in de Hall of Fame opgenomen.
- Paul Coffey (1980-1987), in 2004 in de Hall of Fame opgenomen.
- Mark Messier (1979-1991)
- Ryan Smyth (1995-...)
- Jason Smith (1999-...)
- Ethan Moreau (1999-...)
[bewerk] Teruggetrokken nummers
- 3 - Al Hamilton (1972-80)
- 7 - Paul Coffey (1980-87)
- 17 - Jari Kurri (1980-90)
- 31 - Grant Fuhr (1981-91)
- 99 - Wayne Gretzky (1978-88, verboden te dragen in de gehele NHL)
[bewerk] Externe link
| National Hockey League |
| Eastern Conference |
|---|
| Atlantic Division: New Jersey Devils | New York Islanders | New York Rangers | Philadelphia Flyers | Pittsburgh Penguins |
| Northeast Division: Boston Bruins | Buffalo Sabres | Montreal Canadiens | Ottawa Senators | Toronto Maple Leafs |
| Southeast Division: Atlanta Thrashers | Carolina Hurricanes | Florida Panthers | Tampa Bay Lightning | Washington Capitals |
| Western Conference |
| Northwest Division: Calgary Flames | Colorado Avalanche | Edmonton Oilers | Minnesota Wild | Vancouver Canucks |
| Central Division: Chicago Blackhawks | Columbus Blue Jackets | Detroit Red Wings | Nashville Predators | St. Louis Blues |
| Pacific Division: Anaheim Ducks | Dallas Stars | Los Angeles Kings | Phoenix Coyotes | San Jose Sharks |
